شهدای ایران: رهبراعضای سفارت آمریکا در تهران تا آخرین روزهای پیش از تسخیر لانه جاسوسی در ١٣ آبان ۵٨ مشغول فعالیت بودند. آنچه سفارت آمریکا را «لانه جاسوسی» کرد، نه اقدامات عادی دیپلماتیک آن، بلکه اقدامات جاسوسی و مخفی آنها بود. به همین خاطر تنها کسانی به عنوان منبع و جاسوس آمریکا معرفی شدند که اثبات شد عالمانه و عامدانه با نمایندگان سازمان سیا مرتبط و برای آنها مشغول جاسوسی بوده‌اند. وگرنه بودند افرادی که تنها در چارچوب تعاملات رسمی و دیپلماتیک با اعضای سفارت آمریکا تعامل داشته‌اند و اسناد بدست‌آمده از سفارت نیز همین را تایید می‌کرد.  



 
به گزارش رجانیوز؛ از ششم آبان ۵٨ آیت‌الله منتظری، رئیس مجلس خبرگان قانون اساسی با معرفی و هماهنگی وزارت امور خارجه، میزبان دو دیپلمات سفارت آمریکا بود. در این ملاقات ۴۵ دقیقه‌ای، طبق معمول طرف آمریکایی با سوالاتش در جستجوی تحلیل چهره‌های انقلاب از اوضاع و شرایط داخلی و بین‌المللی بود. در تعارفات معموله، آمریکایی‌ها از درک درد و رنج مردم در راه مبارزه و پیروزی انقلاب گفتند و آیت‌الله منتظری دغدغه‌های حقوق بشری کارتر را تحسین کرد و گفت وقتی در زندان بوده از رای آوردن او خوشحال شده است. 
 
بحثهای جدی نیز حول انتقاد آیت‌الله منتظری از نزدیکی آمریکا و اسرائیل و انتقاد آمریکایی‌ها از اخراج خبرنگارانشان از ایران دور زد. مساله‌ای که باعث گلایه ی طرف ایرانی از تصویر ارائه شده از ایران توسط رسانه‌های آمریکایی شد. این دیدار نهایتا با بحث درباره هوشیاری مردم کشورهای جهان سوم و محترم شناختن آن توسط آمریکا به پایان رسید.  
 
بروس لینگن، کاردار سفارت در پایان گزارش این ملاقات، در ارزیابی شخصیت آیت‌الله منتظری چنین نوشت: «با توجه به این ملاقات کوتاه مدت، ما چنین احساس می‌کنیم که وی یک متفکر سیاسی متبحر نبوده و اکثر مطالبی که به وی استناد می شود، یا برایش نوشته شده و یا توسط دیگران در دهانش گذاشته‌اند.»
 
 منبع: اسناد لانه جاسوسی، ج دهم، ص ٧٠۶