شهدای ایران:س - عظیمی/انقلابی عظیم در راه است که زمان را منقلب می کند. انقلابی از جنس عشق و ارادت که ساکنین خیابان عشق را از هر رنگ و زبان و مذهبی، پیاده به مرکزیت و نبض کائنات می کشاند.


راهی مسیری هستم که سالهاست فکر کردن به ندایش، جانم را تشنه تر می کند و قدم هایم را مصمم تر. مسیری که اگر جذبش شوی، ناگزیر از صبری.

نرفته ام اما شنیده ام که اگر به این دریای بیکران قدم نهی، آنچنان غرق حضور و عشق می شوی که «خودِ درونت»، دیگر آرزوی رهایی نمی کند. تنها دریای خروشانی که برای نجاتت مدام تلاش می کنی تا در عمق بیشتری، غرق شوی که غرق شدن در آن، «خود»، راه نجات است.

نرفته ام اما شنیده ام این جریان پر تلاطم، بی آنکه بخواهی و بتوانی، چنان تو را در خود ذوب می کند که آرزو می‌کنی هرروز و هر ثانیه در این جریان عمیق دوست داشتن، ذوب شوی...

و خیال اینکه «تو» هم یکی از آن ذرات ناپدید عالمی که «شاهی» بلند بالا آن ذره را دیده، دیوانه ات می کند. دیوانگی از جنس عاشقی که دیگر رهایت نمی کند..

این راه و این جاده ها که تو را به سر منزل مقصود«کربلا»، می رساند با تمام جاده های عالم متفاوت است. این جاده ها پای پیاده می خواند... این جاده ها جگر سوخته و چشم بارانی می طلبد.

می روی که ببینی و بدانی و درک کنی با عمق جانت، که «حسین» چه ها دید و «زینب» چه ها کشید.‌ این جاده ها تو را به پاسخ اساطیری ترین پرسش از جنس «عشق» و «یاری» در عالم یعنی «هل من ناصر ینصرنی» می رساند... می روی که بگویی هستم... اصلا نمی روی... «گزیده» می شوی... «انتخاب» می شوی که در صف حضور باشی...

راهی سفرم؛ پر از حس غریب «یک سفر» از جنس «سفر آخر».. سفری که به دنیا می آیی، بزرگ می شوی، قدم در طریق سخت زندگی می نهی، رشد می کنی، توشه می گیری، و در مسیر نور قرار می گیری...

به راستی که اربعین میعاد گاه است. باید حداقل یکبار در این میعادگاه بزرگ حضور یابی تا معنای ایمان را درک کنی و مصداق ایمان را متجلی(علامات المومن خمس... و زیارت الاربعین...) و کجا بهتر از اربعین می‌توانی خدا را احساس کنی و عظمت کشتی نجات او (حسین) را درک کنی.

 

التماس دعا