وی در ادامه بیان این خاطره اظهار داشت: زمانی که صلح انجام شد مقرر گردید همراه تیمی که با طارق عزیز به ایران آمد شهید تندگویان نیز به کشور بازگردند و تا آن لحظه عراق موضوعی را در مورد شهادت اعلام نکرده بود و این اتفاق در سال 69 افتاد. به نحوی که تا سال 69 اطلاعاتی مبنی بر زنده بودن ایشان داشتیم که حتی بعد از جنگ عراق با کویت، شهید تندگویان را منتقل می‌کنند به یک اردوگاه که اسرای کویتی را در آن نگهداری می کردند و کویتی ها شهید تندگویان را دیده بودند که اتفاقا ما موفق شدیم در سفری که مادرم به کویت داشتند از اسرای کویتی استشهاد جمع کنیم که شهید تندگویان را بعد از جنگ عراق و کویت هم دیده اند و تا آن زمان هم در قید حیات بودند. حالا اینکه چرا این اتفاق افتاد و چه اتفاقی افتاد که صدام به این جمع بندی رسیده خدا داند هرچند که رفتارهای صدام قابل پیش بینی نبود.

فرزند شهید تندگویان ادامه داد: به هر حال آن زمان که ایران برای آزادسازی شهید تنگویان کاملا فعال شد، عراق به سمت به شهادت رساندن شهید رفت و در نهایت هم ایشان را زیر شکنجه به شهادت رساندند.

محمد مهدی تندگویان به شیطنت عراقی ها در زمان تحویل پیکر شهید تندگویان اشاره کرد و افزود: سال 70 که تیم ایرانی برای تحویل جنازه شهید به عراق رفت شیطنت هایی به وجود آوردند که ابتدا جسد دیگری رو نشان دادند که هیچ کدام از شواهدش با شهید تنگویان منطبق نبود و تیم پزشکی هم اصلیت جنازه را تائید نکرد و بعد از اعلام‌های دروغ و به بازی گرفتن تیم ایرانی؛ پیکر اصلی را نشان دادند که نهایتا 29 آذر ماه به ایران آمد و تشییع شد.

وی با بیان اینکه ما هنوز هم نمی توانیم تاریخ دقیق شهادت ایشان را اعلام کنیم خاطرنشان کرد: پزشک قانونی ایران و کارشناسان صلیب سرخ هم مدعی بودند که تا اوایل سال 70 شهید تندگویان زنده بودند اما تاریخ دقیق شهادت ایشان را نمی دانیم.

فرزند شهید تندگویان ادامه داد: عراق منکر شهادت و به طور کلی اسارت ایشان بودند و جالب آنکه شهید تندگویان حتی شماره اسارت هم نداشتند و عملا عراق هیچ گاه نپذیرفتند که شهید تندگویان اسیر آنها بوده است.

محمد مهدی تندگویان تاکید کرد که چون شهید تندگویان یک فرد نظامی نبود و بعنوان یک شخصیت دیپلماتیک به اسارت عراق در آمده بود متذکر شد: ما می توانستیم به عنوان یک ادعای حقوقی درخواست شکایت کنیم چراکه اسارت ایشان به عنوان یک شخصیت دیپلماسی غیر قانونی بوده که در دادگاه‌های بین المللی قابل طرح است اما پس از سرنگونی صدام و بهبود شرایط بین ایران و عراق ما هیچگاه بدنبال این جنجال ها با دولت عراق نبودیم.