ریسپانسیبل استیتکرفت:
پایگاه تحلیلی ریسپانسیبل استیت کرفت، دلایل لزوم بازگشت نظامیان آمریکایی از عراق و سوریه را مورد بررسی قرار داده است.
به گزارش شهدای ایران، «پل پیلار»، عضو سابق آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در یادداشتی که در پایگاه «ریسپانسیبل استیت کرفت» منتشر شد، تاکید می‌کند که زمان بازگرداندن نظامیان آمریکایی از عراق و سوریه به خانه فرا رسیده است.
«پیلار» یادداشت خود را با این موضوع آغاز می‌کند که حملات گاه و بیگاه به نظامیان آمریکایی مستقر در عراق و سوریه، سبب یادآوری این امر می‌شود که نظامیان آمریکایی هنوز در کشورهایی هستند که ظاهرا جنگ‌های ابدی آمریکا در آن‌ها پایان یافته است.
این نکته نیز مهم است که این نظامیان در حالی هدف قرار می‌گیرند که در توصیف رسمی دولت آمریکا این نظامیان درگیر جنگ نیستند.
این امر را می‌توان در موج اخیر حملات به تاسیسات محل استقرار ۲ هزار و ۵۰۰ نظامی مستقر در عراق و ۹۰۰ نظامی مستقر در سوریه مشاهده کرد.
نگارنده در ادامه به توجیه‌های دولت‌های آمریکا برای ادامه حضور نظامیان این کشور در سوریه و عراق اشاره کرده است؛ توجیه رسمی، مبارزه و مقابله با «داعش» و ظهور مجدد آن است اما شکل مقابله با «داعش» با زمانی که این گروه تروریستی بخش‌هایی وسیع از خاک عراق و سوریه را به عنوان قلمرو خلافت خودخوانده تعیین کرده بود، تغییر کرده است.
«خلافت داعش» دیگر وجود ندارد؛ پس نگرانی اصلی آمریکا باید هدف گیری‌های تروریستی احتمالی «داعش» علیه آمریکا باشد.
ضمن این که تاریخ نشان داده است که یک نارضایتی قابل بهره برداری اساسی در زمینه تروریسم بین المللی، حضور نیروهای خارجی بوده که به عنوان اشغال نظامی – به ویژه حضور آمریکا در عراق –تلقی می‌شود.«پیلار» تاکید دارد که موضع عراقیها مخالف هرگونه حضور نظامی خارجی در خاک عراق است؛ دو سال پیش، پارلمان عراق با سر دادن شعار «اخراج نظامیان آمریکایی»، به اخراج همه نظامیان آمریکایی از این کشور رای داد.
در عین حال توجیه آمریکا برای حضورش در سوریه براساس موضوع مبارزه با «داعش» دیگر کاربردی ندارد.
دولت سوریه اکنون به شکل قابل توجهی بر اراضی این کشور کنترل دارد و برای مبارزه با «داعش» نیز توانایی لازم را در خود می‌بیند.
ادامه حضور نظامیان آمریکایی در خاک سوریه، نتیجه معکوس می‌دهد.
این تحلیلگر امور امنیتی، دیگر هزینه‌ها و مخاطرات ادامه حضور نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه را تشدید تنش‌های نظامی می‌داند که می‌تواند جان همین نظامیان را در معرض خطر قرار داده و چرخه تلافی را زنده نگه دارد؛ هرچند منبع مخاطرات متوجه نظامیان آمریکایی اغلب مبهم می‌ماند.
«پیلار» در پایان نتیجه گیری می‌کند که، تداوم حضور نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه به معادله کُشنده‌ای تبدیل شده است چرا که تنها تهدید شناسایی شده برای نظامیان آمریکایی در واقع خودشان هستند و استدلال انحرافی آمریکا دلیل معتبری برای ادامه استقرار نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه نیست.
«پیلار» یادداشت خود را با این موضوع آغاز می‌کند که حملات گاه و بیگاه به نظامیان آمریکایی مستقر در عراق و سوریه، سبب یادآوری این امر می‌شود که نظامیان آمریکایی هنوز در کشورهایی هستند که ظاهرا جنگ‌های ابدی آمریکا در آن‌ها پایان یافته است.
این نکته نیز مهم است که این نظامیان در حالی هدف قرار می‌گیرند که در توصیف رسمی دولت آمریکا این نظامیان درگیر جنگ نیستند.
این امر را می‌توان در موج اخیر حملات به تاسیسات محل استقرار ۲ هزار و ۵۰۰ نظامی مستقر در عراق و ۹۰۰ نظامی مستقر در سوریه مشاهده کرد.
نگارنده در ادامه به توجیه‌های دولت‌های آمریکا برای ادامه حضور نظامیان این کشور در سوریه و عراق اشاره کرده است؛ توجیه رسمی، مبارزه و مقابله با «داعش» و ظهور مجدد آن است اما شکل مقابله با «داعش» با زمانی که این گروه تروریستی بخش‌هایی وسیع از خاک عراق و سوریه را به عنوان قلمرو خلافت خودخوانده تعیین کرده بود، تغییر کرده است.
«خلافت داعش» دیگر وجود ندارد؛ پس نگرانی اصلی آمریکا باید هدف گیری‌های تروریستی احتمالی «داعش» علیه آمریکا باشد.
ضمن این که تاریخ نشان داده است که یک نارضایتی قابل بهره برداری اساسی در زمینه تروریسم بین المللی، حضور نیروهای خارجی بوده که به عنوان اشغال نظامی – به ویژه حضور آمریکا در عراق –تلقی می‌شود.«پیلار» تاکید دارد که موضع عراقیها مخالف هرگونه حضور نظامی خارجی در خاک عراق است؛ دو سال پیش، پارلمان عراق با سر دادن شعار «اخراج نظامیان آمریکایی»، به اخراج همه نظامیان آمریکایی از این کشور رای داد.
در عین حال توجیه آمریکا برای حضورش در سوریه براساس موضوع مبارزه با «داعش» دیگر کاربردی ندارد.
دولت سوریه اکنون به شکل قابل توجهی بر اراضی این کشور کنترل دارد و برای مبارزه با «داعش» نیز توانایی لازم را در خود می‌بیند.
ادامه حضور نظامیان آمریکایی در خاک سوریه، نتیجه معکوس می‌دهد.
این تحلیلگر امور امنیتی، دیگر هزینه‌ها و مخاطرات ادامه حضور نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه را تشدید تنش‌های نظامی می‌داند که می‌تواند جان همین نظامیان را در معرض خطر قرار داده و چرخه تلافی را زنده نگه دارد؛ هرچند منبع مخاطرات متوجه نظامیان آمریکایی اغلب مبهم می‌ماند.
«پیلار» در پایان نتیجه گیری می‌کند که، تداوم حضور نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه به معادله کُشنده‌ای تبدیل شده است چرا که تنها تهدید شناسایی شده برای نظامیان آمریکایی در واقع خودشان هستند و استدلال انحرافی آمریکا دلیل معتبری برای ادامه استقرار نظامیان آمریکایی در عراق و سوریه نیست.
