دهه ای را کشور در جنگ سپری می کرد و این موضوع برای اکثر مردم ازشمند ومورد احترام بود.چه شد که به اینجا رسیدیم و بچه های این دهه کمتر از جنگی که بر ما گذشت مطلع اند. ریختن خون مردان ما نه بیهوده بلکه برای دفاع از این آب و خاک شاید یاد آن اندکی کمرنگ شود ولی فراموش شدنی نیست.این نه تنها در ایران بلکه در کشورهایی که رشادت و روحیۀ بسیجی گری هم نقشی ندارد به چشم می خورد.

یادهرشهید که برای در امان ماندن جان هم وطنان خود در مقابل رژیم متجاوزگر و منحوس بعث خون خود را داد به همین راحتی از خاطر پاک شدنی نیست. اگر این ها نبودند و مقاومت نمی کردند آیا الآن ما این بودیم که هستیم؟ برگزاری چندین یادمان،رفتن به مناطق جنگی ،زنده نگه داشتن نام آن ها در ورودی خیابان ها و کوچه ها فقط بهانه است برای این که یادمان باشد که کجا بودیم و چه هستیم.

این ها بهانه ای است برای دلتنگی های خودمان مگر نه شهید به این چیزها احتیاج ندارد.روح شهید چنان با سبکبالی در عالم ملکوت با پروردگار خود محشور شده که از بندۀ زمینی او را بی نیاز می کند.