به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری شهدای ایران؛ محمد سلامتی، فعال اصلاح‌طلب و دبیر کل تشکل منحلّه سازمان مجاهدین به تازگی در بخشی از یک مصاحبه با سایت جماران اظهار کرده است: گاهی ممکن است یک تندروی در مقطعی از زمان، کارساز و مفید باشد. در مقطعی هم ممکن است محافظه کاری و نگران آینده بودن مفید واقع شود. این مدیریت یک جریان سیاسی است که وظیفه دارد معدلی از آنها بگیرد و در مقاطع مختلف تصمیم درست را اتخاذ کند. برای نمونه، قبل از انقلاب نهضت آزادی فعال بود. این حزب به روندی اعتدالی و حرکت تدریجی برای اصلاح امور اعتقاد داشت. ولی امام نظر دیگری داشت. برخی فعالان سیاسی آن دوره دیدگاه های امام را تندروی تلقی می کردند. برای نمونه، وقتی که نخست وزیر از سوی شاه عوض شد، اعضای نهضت آزادی گفتند تا همین جا بس است. ولی امام نظر دیگری داشت و با اینکه برخی نظر ایشان را تندروی تلقی می کردند، ولی همین تندروی یا هرچه نامش را بگذاریم، در آن مقطع «انقلابی» به وجود آورد! نمی‌خواهم بگویم هر تندروی که امروز وجود دارد مفید است.  اما مهم این است که رویکردهای این چنینی در هر جناحی هدایت شود.

او می‌افزاید:‌ معتقدم که باید تندروی‌ها و کندروی‌ها را در هر جناحی به رسمیت شناخت و از آنها بهره برد. همین تندروی‌ها و محافظه کاری‌ها است که تحرک یک جناح یا حزب را تضمین می کند. در سطح کل جامعه نیز همین است. در کشور ما عده ای قلیل تندرو وجود دارد و عده‌ای نیز محافظه کار هستند. و قشر وسیعی از مردم نیز معتدل هستند. مدیریت جامعه است که باید در مقاطع مختلف بهره لازم را از هرکدام این گروه‌ها در ارتباط با مسائل داخلی و همچنین مسائل خارجی ببرد.  

*ضمن اینکه قضاوت درباره اظهارات سلامتی را بر عهده مخاطبان محترم وامی‌گذاریم اما بیان این نکته را ضروری است که در سخنان فوق‌الذکر یک انتقام‌گیری تلویحی از امام راحل به دلیل برخورد سخت ایشان با نهضت به اصطلاح آزادی دیده می‌شود!

و گرنه کیست که نداند به زعم نهضت آزادی حتی بهتر بود انقلابی هم در کار نباشد و اعضای این نهضت طرفداران جدی وابستگی ایران به آمریکا بوده‌اند.

از طرفی کدام منطق جز تفکر اذناب آمریکا استدلال می‌کند که رفتار امام راحل برای خواست انقلاب، تندروی بوده است!؟

مگر می‌توان پذیرفت که حکومت اسلامی مد نظر امام با اصلاحات شاهنشاهی محقق می‌شده است؟

در بحث تندروی و کندروی سیاسی همچنین لازم به توضیح است که افراط و تفریط هر دو عملکردهای غیر عقلانی هستند و عملکرد غیر عقلانی هم در حکومت اسلامی هرگز قابل تحمل یا پذیرش نیست زیرا موجب فساد خواهد شد.

از این رو بر بزرگان جریانات سیاسی عقل‌مدار است که اولا تندروها و کندروها را از خود برانند و برای آنها فرش قرمز پهن نکنند و ثانیا در این رابطه با مردم دیالوگ داشته باشند و صراحتاً بگویند که با این تندروی‌ها و کندروی‌ها هیچ میانه‌ای ندارند.

بدیهیست که اگر این اتفاق رخ ندهد؛ آنگاه غبار فتنه برمی‌خیزد و در سایه بسیط این غبار، تشخیص حق به آسانی ممکن نخواهد بود.