جامعه‌ای که تحول را با انتخاب گزینه‌ای لمس نکند ناگزیر پس از مدتی نسبت به انتخاب خود دچار سرخوردگی می‌شود و ممکن است در میان گزینه‌های پیش روی خود عدم مشارکت را انتخاب کند.
شهدای ایران: پرسش و پاسخ دانشجویان و رهبر حکیم انقلاب در حاشیه جلسه رمضانی سالانه و تعریفی که ایشان از ماهیت «دولت جوان و حزب‌اللهی» در پاسخ به پرسش یکی از دانشجویان داشتند، تبدیل به بهانه جدید برخی از فعالان فتنه88 شد تا با تکرار چندباره ادعاهای پیشین خود تلاش کنند شکست اخیر خود در جریان یازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی را توجیه کرده و سقوط اعتبار سیاسی اصلاح‌طلبان در سال‌های اخیر را ذیل ادعاهایی همچون دخالت رهبری در انتخابات به حاشیه ببرند.
یکی از اعضای فعال در جریان فتنه 88 که از حامیان شناخته‌شده حسن روحانی در جریان انتخابات سال96 نیز بود پس از سخنان رهبر انقلاب در تفسیر مفهوم «دولت جوان و حزب‌اللهی» در توئیتی نوشت: «آیا ورود زودهنگام و جهت‌دار رهبر به انتخابات ریاست‌جمهوری، بیانگر آن است که حاکمیت پیام بی‌رغبتی مردم در انتخابات استصوابی و غیررقابتی مجلس یازدهم را نگرفته و جز به پیروزی نامزد مطلوب و به قیمت مشارکت حداقلی مردم و حذف سایر کاندیداها به امر دیگری فکر نمی‌کند؟» این موضع فرد مذکور در حالی است که اساسا تبیین یک مفهوم مانند دولت جوان و از قضا تلاش برای مصداق‌زدایی نسبت به تعابیری که پیرامون آن شکل گرفته است، آن هم در پاسخ به سوالی که از سوی دانشجویی مطرح شده است را نمی‌توان شاهد مثالی از ورود جهت‌دار به انتخابات دانست.
به عبارت دیگر اگر تاکید رهبر انقلاب به «سرِپا»، «بانشاط» و «آماده» بودن یک دولت برای برون‌رفت کشور از وضعیت فعلی را نشانی از جهت‌دار بودن سخنان ایشان بپنداریم، معنای دیگر آن را می‌توان اینگونه تعبیر کرد که یک جریان سیاسی صفاتی مغایر این ویژگی‌ها را به عنوان هویت وجودی خود پذیرفته است و تاکید بر این مفاهیم را به معنای نفی و تخریب خود پنداشته و مخالفت با روی کار آمدن یک بدنه مدیریتی جدید را بخشی از اصول خود به شمار آورده است.
مضاف بر اینها در مقوله کاهش مشارکت سیاسی در انتخابات اسفندماه نیز نمی‌توان منکر این امر بود که علت‌العلل دلسردی بخشی از جامعه نسبت به مشارکت در امر انتخابات را باید در انفعال، رکود و بی‌عملی بدنه مدیران حاضر در ساختار قدرت دانست.
جامعه‌ای که تحول را با انتخاب گزینه‌ای لمس نکند ناگزیر پس از مدتی نسبت به انتخاب خود دچار سرخوردگی می‌شود و ممکن است در میان گزینه‌های پیش روی خود عدم مشارکت را انتخاب کند. در چنین فضایی تزریق امید به جامعه با تغییر بافت مدیران فعلی کشور، جوان‌سازی آن و بالا بردن نشاط و آمادگی برای اصلاح امور، خود می‌تواند عاملی موثر در زمینه افزایش مشارکت سیاسی مردم و کنار زدن گزینه انفعال که حاصل مدیریت پیرسالارانه حلقه فعلی است، شود.
اختصارا می‌توان اینگونه نتیجه گرفت اگر فردی نگران کاهش مشارکت سیاسی مردم در انتخابات اخیر است باید علت نگرانی خود را در گذشته و در میان گزینه‌هایی که پرچم امید را به دوش کشیدند و جامعه را نسبت به عمل سیاسی نا امید کردند بیابد نه وعده و نقشه راهی که به دنبال احیای امید در آینده سیاسی ایران است.
یکی از اعضای فعال در جریان فتنه 88 که از حامیان شناخته‌شده حسن روحانی در جریان انتخابات سال96 نیز بود پس از سخنان رهبر انقلاب در تفسیر مفهوم «دولت جوان و حزب‌اللهی» در توئیتی نوشت: «آیا ورود زودهنگام و جهت‌دار رهبر به انتخابات ریاست‌جمهوری، بیانگر آن است که حاکمیت پیام بی‌رغبتی مردم در انتخابات استصوابی و غیررقابتی مجلس یازدهم را نگرفته و جز به پیروزی نامزد مطلوب و به قیمت مشارکت حداقلی مردم و حذف سایر کاندیداها به امر دیگری فکر نمی‌کند؟» این موضع فرد مذکور در حالی است که اساسا تبیین یک مفهوم مانند دولت جوان و از قضا تلاش برای مصداق‌زدایی نسبت به تعابیری که پیرامون آن شکل گرفته است، آن هم در پاسخ به سوالی که از سوی دانشجویی مطرح شده است را نمی‌توان شاهد مثالی از ورود جهت‌دار به انتخابات دانست.
به عبارت دیگر اگر تاکید رهبر انقلاب به «سرِپا»، «بانشاط» و «آماده» بودن یک دولت برای برون‌رفت کشور از وضعیت فعلی را نشانی از جهت‌دار بودن سخنان ایشان بپنداریم، معنای دیگر آن را می‌توان اینگونه تعبیر کرد که یک جریان سیاسی صفاتی مغایر این ویژگی‌ها را به عنوان هویت وجودی خود پذیرفته است و تاکید بر این مفاهیم را به معنای نفی و تخریب خود پنداشته و مخالفت با روی کار آمدن یک بدنه مدیریتی جدید را بخشی از اصول خود به شمار آورده است.
مضاف بر اینها در مقوله کاهش مشارکت سیاسی در انتخابات اسفندماه نیز نمی‌توان منکر این امر بود که علت‌العلل دلسردی بخشی از جامعه نسبت به مشارکت در امر انتخابات را باید در انفعال، رکود و بی‌عملی بدنه مدیران حاضر در ساختار قدرت دانست.
جامعه‌ای که تحول را با انتخاب گزینه‌ای لمس نکند ناگزیر پس از مدتی نسبت به انتخاب خود دچار سرخوردگی می‌شود و ممکن است در میان گزینه‌های پیش روی خود عدم مشارکت را انتخاب کند. در چنین فضایی تزریق امید به جامعه با تغییر بافت مدیران فعلی کشور، جوان‌سازی آن و بالا بردن نشاط و آمادگی برای اصلاح امور، خود می‌تواند عاملی موثر در زمینه افزایش مشارکت سیاسی مردم و کنار زدن گزینه انفعال که حاصل مدیریت پیرسالارانه حلقه فعلی است، شود.
اختصارا می‌توان اینگونه نتیجه گرفت اگر فردی نگران کاهش مشارکت سیاسی مردم در انتخابات اخیر است باید علت نگرانی خود را در گذشته و در میان گزینه‌هایی که پرچم امید را به دوش کشیدند و جامعه را نسبت به عمل سیاسی نا امید کردند بیابد نه وعده و نقشه راهی که به دنبال احیای امید در آینده سیاسی ایران است.
