شهدای ایران: در ۲۳۰ کیلومتری یاسوج، در امتداد رشته‌کوه‌های زاگرس، مدت‌هاست روزهای هفته برای بچه‌های روستاهای شهرستان بهمئی، رنگ و بوی دیگری دارد؛ بچه‌های بوربادی، رود تلخ، سرآسیاب، دوپرنظری، سردخونی، تنگ ابدال، دیشموکی، نرمون و...از کوچک‌ترهای پنج شش ساله گرفته تا بزرگ‌ترهای چهارده پانزده ساله، از طلوع آفتاب لحظه‌شماری می‌کنند تا حجت‌الاسلام سیدکمال محمدی‌صفت، روحانی جهادگر کهگیلویه و بویراحمدی از راه برسد و آنها را ببرد به دنیای پررمز و راز کتاب‌ها و قصه‌ها، دنیای پر از نشاط بازی‌ها و سرگرمی‌ها و یادشان بیاورد که روزهای کودکی‌شان گره خورده به خنده و شادی.

انگیزه‌ای که باعث شده، این روحانی دهه هفتادی، از صعب‌العبورترین مسیرها و سخت‌ترین جاده‌ها بگذرد و سر وقت خودش را به قرار همیشگی اش با بچه‌هایی که منتظرش هستند برساند؛ روحانی جوانی که می‌گوید آمده تا مثل خیلی‌های دیگر نباشد و همین انگیزه باعث شده قسمت زیادی از وقتش را به همراهی با بچه‌ها اختصاص بدهد؛ به نسلی که می‌گوید آینده‌ساز این کشور هستند و باید برایشان خیلی بیشتر از اینها وقت گذاشت.

 به زبان بچه‌ها / همراه با بچه‌ها

حجت‌الاسلام سیدکمال محمدی‌صفت را با این‌که خیلی‌ها با عنوان روحانی خاص می‌شناسند، اما برای بچه‌های روستاهای محروم شهرستان بهمئی، همان حاج‌آقایی است که دوست دارند هر هفته به روستایشان بیاید؛ همان روحانی جوانی که با بچه‌ها به زبان خودشان صحبت می‌کند و معتقد است در روستاهای کشورمان، هزاران هزار استعداد نهفته وجود دارد؛ استعدادهایی که فرصتی برای کشف‌شدن ندارند و فقط کافی است یک‌نفر پا پیش بگذارد و همراهشان شود تا آنها خودی نشان بدهند. روحانی جوانی که خودش اهل شهرستان بهمئی است و بیش از هر کس دیگری با کمبودها و نیازهای این منطقه و روستاهایش آشناست و همین آشنایی باعث شده فعالیتش را در این منطقه متمرکز کند.

او به ما می‌گوید: استان کهگیلویه و بویراحمد جزو استان‌های محروم کشورمان است و با این حال در خود این استان ما روستاهایی داریم که واقعا شرایط سخت‌تری دارند؛ روستاهایی که هنوز جاده ندارند، دسترسی به اینترنت ندارند، از کمبود فضای آموزشی رنج می‌برند و از امکانات اولیه زندگی محرومند، علاوه بر همه این مشکلات از فقر مالی و اقتصادی هم رنج می‌برند.

 از غذای جسم تا غذای روح

 این محرومیت اولین چیزی بود که به چشم حجت‌الاسلام محمدی‌صفت آمد و نتیجه‌اش نشست‌هایی بود که او با دوستانش داشت؛ دوستانی که همگی درس خوانده و دانشگاه دیده بودند و می‌خواستند برای رفع این محرومیت کاری انجام بدهند: در بحث‌هایی که داشتیم این موضوع مطرح شد که ما هم مثل خیلی از گروه‌های جهادی و خیرین دیگر با پخش مواد غذایی به رفع محرومیت کمک کنیم، اما رفته رفته که جلو رفتیم، نیاز دیگری در منطقه دیدیم، نیاز به آموزش و بحث مسائل فرهنگی. همین موضوع باعث شد بعد از مدتی فعالیت، کمک‌های نقدی و مالی را به ۱۰درصد برسانیم و بیشتر توان مان را در جهت آموزش کودکان روستا به کار ببریم.

نتیجه این تصمیم، حالا برگزاری کلاس‌های مختلف آموزشی از نقاشی و کتابخوانی گرفته تا قصه‌نویسی و زبان انگلیسی و.... در بیش از ۲۰۰روستای محروم این منطقه است؛ حرکتی که هدفش به گفته این روحانی خاص، تنها و تنها شکوفاکردن خلاقیت بچه‌ها بوده و رشد فکری آنها: الان که خوشبختانه مدتی از اجرای این طرح و حضور ما در این روستاها گذشته، وقتی پیشرفت بچه‌ها را در کلاس‌های آموزشی مختلف می‌بینیم، واقعا به آینده مردمان این منطقه و این نسل، امیدوارتر می‌شویم.

 

 ماهیگیری یادشان می‌دهیم

حجت‌الاسلام محمدی در توضیح بیشتر به جام‌جم می‌گوید: مصداق همان ضرب‌المثل قدیمی که می‌گوید به جای ماهی دادن، ماهیگیری یاد بدهید، ما هم تلاش‌مان بر این بوده که به بچه‌ها آموزش‌هایی بدهیم که آنها را برای آینده توانمند کند. برای مثال اگر بعد از دوسال آموزش مستمر نقاشی از بین صد دانش‌آموز این روستاها، ده نفر هم نقاشی را به صورت حرفه‌ای یاد بگیرند و علاقه‌مند باشند که در آینده هم دنبال کنند، ما به هدفمان رسیده‌ایم.

هدفی که این که روحانی جوان از آن صحبت می‌کند، به گفته او نیازی است که خیلی وقت‌ها مورد توجه قرار نمی‌گیرد: همیشه برای من سوال بوده که چرا خیرین، نیروهای داوطلب و جهادی، کمتر به بحث‌های آموزشی در مناطق محروم توجه می‌کنند؛ آن هم درحالی‌که بچه‌های این مناطق تشنه آموزش هستند و اتفاقا به امکانات آموزشی هم دسترسی ندارند، البته شاید یکی از دلایل این اتفاق، نیاز به حضور مستمر در این مناطق و برقراری ارتباط باشد که برای همه میسر نیست، اما همین موضوع انگیزه‌ای شد که ما در این مسیر قدم برداریم.

 مردم برای مردم

او البته در این مسیر تنها نبوده و با اطلاع‌رسانی‌هایش در صفحه اینستاگرامی که ساخته، افراد نیکوکار زیادی را از شهرهای مختلف پای کار آورده؛ افرادی که به او اعتماد کرده و در این مسیر همراهش شده اند: در فضای مجازی من هشتگ مردم برای مردم را خیلی دوست دارم؛ مردمی که فراتر از هرچیزی، فقط به خاطر انسانیت به همدیگر کمک می‌کنند و برای یاری رساندن حد و مرزی نمی‌گذارند و هرکاری که از دستشان برمی‌آید انجام می‌دهند. این دقیقا همان چیزی است که من برای انجام خیر به آن اعتقاد دارم، این‌که هرکسی در حد توانش قدم جلو بگذارد، اگر کسی می‌تواند کمک نقدی کند، دریغ نکند یا اگر مهارتی دارد، حرفه‌ای بلد است، بیاید آن را آموزش بدهد، بالاخره راه برای کار خیر زیاد است فقط باید مسیر درست را پیدا کنیم.

 مردم را بخندانیم

حجت‌الاسلام محمدی‌صفت، به عنوان یک روحانی دهه هفتادی شاید شبیه خیلی از هم‌لباسی‌هایش عمل نکند؛ تفاوتی که درباره‌اش می‌گوید: خداوند متعال در آیه ۴۳ سوره نجم می‌فرماید: وَأَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَأَبْکَی، یعنی و هم اوست که (بندگان را) شاد و خندان سازد و غمین و گریان گرداند.

 من دیدم ما طلبه‌ها گریاندن را خیلی خوب بلدیم، اما شاید نسبت به خنداندن کم‌لطفی کرده باشیم و این هنری است که ما باید در آن پررنگ‌تر شویم، به همین دلیل با خودم گفتم حالاکه من در لباس روحانیت هستم، مفاهیم دینی را از این طریق به مردم یاد بدهم، یعنی از راه خنده و نشاط با مردم به‌خصوص نسل جوان‌تر و کوچک‌تر ارتباط برقرار کنم.

این تصمیم و این انتخاب وقتی به مرحله عمل رسیده، حجت‌الاسلام محمدی‌صفت را در پیش رفتن در این مسیر مصمم‌تر کرده است: دید جامعه نسبت به ما روحانی‌ها و طلبه‌ها این بود قشری هستیم که صرفا با سخنرانی و منبر و روضه آشنایی داریم اما من به نوبه خودم سعی کردم این دید را وسیع تر کنم و ببرم سمت بازی و نشاط و خنده و خوشبختانه با حضورم در روستاها، این تصمیم با استقبال زیادی روبه‌رو شد و به‌خصوص در نسل نوجوان و کودک جواب داد.

آموزش‌های کرونایی در روستاها

این روزها که بحث شیوع ویروس کرونا نه فقط در صدر اخبار کشورمان که در صدر خبرهای دنیا قرار دارد، آموزش‌های لازم برای مقابله با این ویروس، مورد توجه این روحانی جوان هم قرار گرفته است؛ موضوعی که درباره‌اش می‌گوید: خوشبختانه با این‌که شیوع کرونا در استان ما آمار بالایی ندارد اما این ضرورت احساس شد که برای پیشگیری از ابتلا به آن اقداماتی انجام بدهیم، از ضدعفونی کردن معابر گرفته تا تهیه ماسک و اقلام بهداشتی در روستاهای محروم و کم‌برخوردار منطقه.

اما در این مسیر هم، کما فی‌السابق سعی کردیم در بحث آموزشی هم فعال باشیم و با اطلاع‌رسانی وآگاه‌سازی از ابتلای خانواده‌ها به بیماری پیشگیری کنیم. به‌ویژه با جلب توجه کودکان و نوجوانان که هدف اصلی برنامه‌های آموزشی ما بوده و هستند.