به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ ر اساس گزارش رسیده، این نویسنده در نشست «عصرانه با طعم کتاب» که 14 آبان در فرهنگسرای فردوس برگزار شد، به اهمیت نگارش خاطرات خود به صورت روزانه در دوران اسارت اشاره و اظهار کرد: من پیش از اسیر شدن دیده‌بان بودم، دیده‌بان تنها شخصی در جبهه است که با کاغذ و قلم سر و کار دارد و باید از همه چیز گزارش تهیه کند. من پس از اسیر شدن هم دیده‌بان حوادث و اتفاقاتی که می‌افتاد، بودم و به وظیفه‌ام عمل کردم.

حسینی‌پور درباره مشکلاتی که اسیران برای به دست آوردن قلم و کاغذ داشتند، توضیح داد: تسبیحی را با خرما درست کرده بودم تا برای پدرم سوغات ببرم، اما مجبور شدم در آن‌جا تسبیح را با یک نصفه مداد عوض کنم. یعنی به دست‌آوردن قلم تا این اندازه مشکل بود. یا ناچار بودیم با سرنگ از خودکار نظامیان عراقی جوهر برداریم، مبادا متوجه شوند که ما چیزهایی می‌نویسیم.

او با اشاره به سخن مقام معظم رهبری مبنی بر گنج بودن جنگ، افزود: آن زمان که خاطراتم را می‌نوشتم، هرگز تصور من این نبود که به کتاب تبدیل شود. زمانی که کتاب چاپ شد، گفتم ای کاش به جای 800 صفحه 200 صفحه بود تا مردم بخوانند، اما دیدم مردم کتاب را خواندند و «پایی که جا ماند» به چاپ چهلم رسید. کتاب من منجر به آشنایی مردم با سبک زندگی اسرا شده‌ است و در واقع تحقق سخن آقاست.

حسینی‌پور تصریح کرد: تمام تلاش من این بود که یک جمله را درونی کنم. آن هم این‌که قهرمان‌های دفاع مقدس دست‌نیافتنی نیستند. باور کنید شهدا و رزمندگان ما اصلا آن‌گونه در این سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی نشان داده می‌شوند، نیستند. متأسفانه در فیلم‌های ما همه حاجی هستند و سربازان عراقی یک سری احمق بودند که همیشه از سربازان ایرانی شکست می‌خوردند. سربازان عراق بسیار شجاع و مجهز بودند و ما با مشقت زیادی در میدان جنگ با آن‌ها روبه‌رو بودیم.

مرتضی سرهنگی، رییس دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری، نیز گفت: جنگ در هر کشوری منجر به ایجاد شدن ادبیاتی نو می‌شود. جنگ ایران هم سه ‍ژانر مختلف را ایجاد کرد؛ ادبیات خودنگاشت، خاطرات همراه با مصاحبه و تدوین خاطرات مبتنی بر یادداشت‌های روزانه.

او در ادامه با اشاره به ممنوع بودن کاغذ و قلم در اردوگاه‌ها و زندان‌های عراقی، افزود: در میان 300 کتابی که از اسرای ایرانی منتشر شده‌ است، تنها دو جلد از آن‌ها بر اساس یادداشت روزانه است؛ یکی خاطرات جواد محمدپور در کتاب «دیوارهای بغداد» و دیگری کتاب «پایی که جا ماند» اثر سیدناصر حسینی‌پور. به همین دلیل می‌توان خاطرات بر اساس یادداشت روزانه را یکی از گونه‌های ادبی نادر در ایران دانست.

سرهنگی اظهار کرد: سیدناصر حسینی‌پور از اسرای ثبت‌نام نشده بوده و به صورت پنهانی در زندان‌های عراق به سر می‌برده‌ است. در چنین زندانی که هیچ‌کس از حال یک اسیر ایرانی باخبر نیست، این نوجوان 16 ساله به جای این‌که به فکر نوجوانی خود و پایی که قطع شده، باشد به فکر ما بوده‌ است. او یادداشت‌های خود را در عصایش پنهان می‌کند و سوغاتی برای ما می‌آورد که تاریخ ادبی مملکت ماست و در قفسه‌های کتاب ماندگار می‌شود.

قاسمعلی فراست، نویسنده و منتقد دیگر این برنامه، نیز ویژگی برجسته کتاب «پایی که جاماند» را صداقت نویسنده آن دانست و گفت: سیدناصر حسینی‌پور جزو معدود کسانی است که تصویر زشت و مهیبی از نظامی‌های عراقی نشان نداده و وقایع را آن‌طور که واقعا اتفاق افتاده، بیان کرده. این صداقت را می‌توان در تقدیم شدن کتاب « پایی که جا ماند» به نگهبان سیدناصر حسینی‌پور مشاهده کرد.

او ادامه داد: این صداقت و استفاده فراوان از جزییات می‌تواند به من نویسنده برای نوشتن یک داستان یا رمان تأثیرگذار کمک بسیاری کند، چرا که ادبیات تنها دیدن زشتی‌ها نیست.

اولین نشست عصرانه با طعم کتاب در سالن سینمای فرهنگسرای فردوس و به منظور نقد و بررسی خاطرات مندرج در کتاب «پایی که جا ماند» برگزار شد.