به گزارش گروه وبلاگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ وبلاگ باران عدل نوشت: چند روز پیش که به دلیل مشکل پمپ آب ساختمان، سر وقتش رفته بودم، در فاصله آبگیری منبع آب، چشمم به جعبه‌ای پر از کتاب و جزوه در کنار منبع آب خورد؛ در این فاصله به وارسی جعبه و کتاب‌های داخلش پرداختم؛ کتاب‌ها نمی‌دانم به چه علتی به آنجا منتقل شده بود.

رطوبت محیط به اکثر کتاب‌ها آسیب رسانده بود؛ در این میان وجود چند جلد کتاب توجهم را به خود جلب کرد؛ برشان داشتم و با خود به خانه آوردم و بعد از گردگیری اولیه، به کمک گرمای بخاری، تقریباً رو به راهشان کردم؛ یکی از این کتاب‌ها خاطرات «ویلیام سولیوان»، آخرین سفیر آمریکا در ایران بود.

کتاب چاپ آذر 1361 بود که بر روی کاغذ کاهی و با فونتی شبیه فونت دستگاه تایپ دستی که البته فونت رسمی چاپ کتاب‌های آن سال‌ها بود، در 195 صفحه و به فارسی تنظیم شده بود؛ 195 صفحه‌ای که اگر بر اساس مدل کتاب‌های امروزی چاپ شود، شاید بالغ به دو برابر قطع و اندازه این چاپ، حجم بگیرد.

وقت‌های خالی پنج‌شنبه و جمعه‌ام را به خواندنش اختصاص دادم و الان 10 دقیقه‌ای می‌شود که خواندنش را تمام کرده‌ام.

سولیوان به عنوان آخرین سفیر ایالات متحده در ایران، 2 سال پایانی حکومت رژیم پهلوی را در ایران گذراند و مدتی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ایران را ترک کرد.

خاطرات سولیوان در کل جالب و خواندنی بود و البته با نکات جالب و قابل تامل فراوان؛ نقاط تاریک و روشن نشده فراوانی از پیروزی بزرگ‌ترین انقلاب قرن است که هنوز، با گذشت 35 سال از وقوع آن، روشن نشده و مورد بازخوانی قرار نگرفته است که این، البته، جای تأسف دارد.