به این چند خبر توجه کنید:

معاون اول قوه قضائیه، امروز: "بدلیل دستگیری احمد عراقچی (معاون ارزی بانک مرکزی)، مدیران کل او و مسئول حراست بانک مرکزی تحت فشار هستیم. مسئول حراست بانک مرکزی را که نیروی وزارت اطلاعات است، دستگیر کرده ایم و فشارهای زیادی هم تحمل می کنیم".

 
معاون اول قوه قضائیه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۶ با اشاره به احضار حسین فریدون: " کسانی گفتند اگر فلان کس را قبل از انتخابات احضار کنید، ما اعلان جنگ می‌کنیم" ولی ما تسلیم نشدیم‎. برخی که خودشان قائل بودند که باید افراد علنی مجازات شوند، امروز حرف‌های دیگری را مطرح می‌کنند.

رئیس سازمان بازرسی کل کشور، سال گذشته:" علی صدقی (مدیر نجومی بگیر بانک رفاه کارگران با حقوق پاداش 730 میلیون تومانی) با اصرار فریدون رئیس بانک رفاه شد. او با وجود پرونده در مرجع قضایی، منصوب شد".

آقای سراج افزوده بود "زمانی که صدقی بانک رئیس بانک ملی بود، پرونده سنگینی داشت و پرونده وی هنوز هم در دادسرا مطرح است. همان زمان آقای حسین فریدون اصرار کرد که ایشان بیاید و رئیس بانک رفاه شود حتی بنده مخالفت کردم و گفتم که وی پرونده سنگینی دارد، ولی متاسفانه با اصرار و لابی مستقیم ایشان، وی رئیس بانک رفاه شد".

در حالی که دو اخلالگر بزرگ بازار ارز و سکه محاکمه و اعدام شده اند و سومی هم در نوبت اعدام است، چرا نگذاشته اند حتی یک مدیر مقصر دولتی و سهیم در واگذاری رانت 180 هزار میلیارد تومانی (ناشی از واگذاری 18 میلیارد دلار ارز 4200 تومانی) به دادگاه بیاید؟

شبیه همین رفتار ریاکارانه و دوگانه در موضوع پیگیری حقوق های نامشروع نجومی هم دیده شد. از یک سو برخی مدیران گفتند دست رسانه های افشاگر را می بوسیم و از سوی دیگر با شکایت دولت و پیگیری وزیر وقت دادگستری، به قوه قضائیه برای بستن دهان مطبوعات روشنگر فشار آوردند. البته مدام هم گفتند به خدا پناه می بریم از بستن دهان منتقدان!