به گزارش شهدای ایران؛ حضرت عبدالعظیم حسنی از عالمان سادات حسنی و از راویان حدیث شیعه است که نسب ایشان با چهار واسطه به امام حسن مجتبی(ع)‌ می‌رسد. این عالم بزرگ شیعه توفیق درک سه امام معصوم یعنی امام رضا، امام جواد و امام هادی(ع) را داشت و همواره مورد توجه و عنایت ایشان بود. صاحب بن عَبّاد در رساله‌ای که در شرح حال حضرت عبدالعظیم علیه السّلام نوشته در توصیف علمی ایشان آورده است: ابو تراب رویانی، روایت کرد که شنیدم ابوحمّاد رازی می‌گفت : خدمت امام هادی (ع) در سامرا رسیدم و مسائلی از حلال و حرام از ایشان پرسیدم . امام به پرسش‌های من پاسخ داد و هنگامی که خواستم از ایشان خدا حافظی کنم به من فرمود: «ای ابو حماد، هنگامی که چیزی از امور دینی در منطقه‌ات برای تو مشکل شد، از عبدالعظیم بن عبدالله حسنی بپرس و سلام مرا به او برسان؛ یا أبا حَمّاد! اَشکَلش عَلشیک شَی ءٌ مِن امرِ دینِک بنا حِیَتِک فَسَل عَنهُ عَبدَالعَظیمِ بنَ عَبدِاللهِ الحَسَنِیّ و اقرِئهُ مِنِّی السَّلامَ». 

در عظمت زیارت ایشان همین بس که شیخ صدوق به نقل از محمّد بن یحیی عطّار نقل می‌کند خدمت امام هادی(ع) رسیدم. ایشان فرمود:«کجا بودی؟» گفتم : حسین بن علی علیه‌السلام را زیارت کردم. امام فرمود: بدان که اگر قبر عبدالعظیم را در شهر خودتان زیارت کنی، مانند کسی هستی که حسین بن علی علیه السّلام را زیارت کرده باشد؛ أما إنّک لَوزُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیمِ عِندَکُم کُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ علیه السّلام». (ثواب الاعمال، ص99) 

از این جهت مرقد ایشان همواره در طول تاریخ محل زیارت شیعیان و محبان اهل‌بیت(ع) و نیز برترین علمای اسلام قرار گرفت. در ادامه برای درک اهمیت زیارت عبدالعظیم حسنی به روایتی از تشرف آیت‌الله بهجت به مرقد مطهر این عالم بزرگ اشاره می‌شود. 

 فرزند ایشان نقل می‌کند: «آیت ‏الله بهجت به زیارت حرم مطهر حضرت عبدالعظیم الحسنی علیه‌السلام، اصرار داشتند و می‎فرمودند: اهل تهران اگر هفته‌‏ای یک مرتبه به زیارت ایشان نروند، جفا کرده‎اند. ایشان وقتی می خواستند به حرم حضرت رضا علیه‌السلام مشرف شوند و نیز در بازگشت از حرم مطهر رضوی، اصرار داشتند از سر راه باید حرم حضرت عبدالعظیم علیه‌السلام برویم. یک بار اتفاق افتاد که ما در راه بازگشت از مشهد نزدیک ساعت 12 شب به تهران رسیدیم، نیمه‎شب بود درِ حرم بسته بود ولی ایشان فرمودند: «اثاث را می‎گذاریم پشت در حرم، همین جا می‎مانیم تا در حرم باز شود»، ایشان پشت در حرم می‎ماندند و می‎گفتند: «به‎هر نحوی هست نباید محروم شویم».