«سکون» داستان مردی است که پس از سال‌ها پیکر همسر پرستارش تفحص شده است. «یوسف حاتمی‌کیا» نویسنده این اثر است که در فیلمنامه‌اش رد پای ابراهیم حاتمی‌کیا کاملا مشهود است.
به گزارش شهدای ایران، سینمای دفاع مقدس فارغ از هر جانبدارای و اغراقی وامدار چند کارگردان مطرح است که تعدادشان بسیار اندک است. یکی از این بزرگان «ابراهیم حاتمی‌کیا» است که تاثیر خود را بر فیلمسازان بعد از خود گذاشته است.
این تاثیرپذیری را در فیلم «سکون» با فیلمنامه‌ای از «یوسف حاتمی‌کیا» به وضوح می‌بینیم.
«سکون» به کارگردانی «مهدی برجیان» است و داستان مردی است که به حرفه رانندگی مشغول است. در یکی از روز‌های کاری به او پیغام می‌دهند پیکر همسرش که در زمان جنگ پرستار داوطلب بوده پیدا شده و باید خود را برای تشییع او آماده کند.
«سکون» نه تنها در انتخاب موضوع که در پرداخت و طراحی شخصیت بسیار به آثار ابراهیم حاتمی‌کیا نزدیک است. قهرمان خسته و پر از تردید و البته تنهای فیلم تبدیل به مولفه حاتمی‌کیای پدر شده که حاتمی‌کیای پسر نیز آن را به عاریت گرفته است. فیلمنامه هر چند شروعی غافل‌گیر کننده و روندی باورپذیر دارد، اما پایان‌بندی هوشمندانه‌ای ندارد. فیلمنامه نه با اکت و کنش بازیگر که با دیالوگ پایان می‌یابد، آفتی که گریبان اکثر فیلم‌های سینمای ما را گرفته است.
اگر حضور قدرتمندانه «فرهاد قائمیان» نبود، فیلم با نقص بزرگی مواجه بود. قائمیان به خوبی توانسته نقش بازمانده مردد و شکست خورده جنگ را بدور از اغراق و هیاهو جان ببخشد. توجه به این نکته نیز ضروری است که مواجه قهرمان و شخصیت فیلم با جنگ و نقد آن در زمان حاضر هم از ویژگی‌های آثار ابراهیم حاتمی‌کیاست که در «سکون» آن را بار دیگر تجربه می‌کنیم. وجه تمایز آن در این است که ابراهیم حاتمی‌کیا قهرمان را به مبارزه دعوت می‌کند، اما شخصیت «سکون» از آن می‌گریزد. این گریز ویژگی مثبتی است که آن را قابل توجه و تامل می‌کند.
دیالوگ‌های کوتاه، ریتم مناسب در فیلمنامه و فیلم، تدوین حساب شده و استفاده درست از دکوپاژ و نور از امتیازات منحصر به فردی است که در کمتر اثری در این دوره از جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران شاهد بودیم. هر چقدر فیلم قدرتمند‌تر باشد مسلما اشکالات جرئی آن بیشتر به چشم می‌آید. این مورد پاشنه آشیل اغلب فیلم‌های کوتاهی است که با همه قدرتمندی به چشم نمی‌آید. امید می‌رود که این معدود آثار دفاع مقدسی در جشنواره سی‌وپنجم از نگاه داوران جشنواره دور نماند. در 40 سالگی انقلاب و غیبت آثاری با این مضمون، وجود چند اثر با مفهوم دفاع مقدس غنیمت است و البته به همان اندازه شرم آور. ضروری است که دبیر محترم جشنواره در تقسیم‌بندی جوایز به این آثار توجه داشته باشد.
*دفاع پرس
