اگر فرزند و یا یکی از بستگان درجه اول مسئولان و یا همین وزیر به این دردها مبتلا شود آیا رهایش می کند به امان خدا و با این استدلال مادی جناب وزیر، فقط دردکشیدنش را نظاره می کنند تا جان دهد؟! اگر اینگونه این است خدا نصیبشان کند!
به گزارش شهدای ایران، اخیراً کلیپ از سخنان قاضی زاده وزیر بهداشت در برنامه تلویزیون "نگاه یک" در خصوص تامین داروی بیماران خاص و مشکلات خانواده های بیماران در تامین دارو پخش شد که دل هر شنونده با وجدانی را به درد می آورد. وی در پاسخ مجری برنامه می گوید:" مردم ایران اجازه می دهند که برای افزایش 2 الی 3 سال عمر یک نفر، ما هر سال 1میلیارد هزینه کنیم؟! اگر این اجازه را بدهند یعنی ما باید از یک جای دیگر باید بزنم. ما از این بیماریها متعدد داریم که هزینه های فوق العاده زیاد در عین حال طول عمر پایین! من الان مانده ام بین اینکه بروم شیرخشک را تامین کنم، واکسن را تامین کنم یا داروی کسی را تامین کنم که حیاتش منوط به آن دارو است و یا داروی کسی که این دارو بتواند کلاً 2 سال طول عمر او را افزایش دهد!"
آقای وزیر! وجدان و انسانیت در وجود این مردم برخلاف برخی مسئولان نمُرده است!
پدران و مادران همان بیمارانی که آنگونه از مرگشان می گویید حاضرند همه زندگیشان را بدهند تا حتی یک ساعت بیشتر عزیزشان در کنارشان باشد! متاسفیم که یک وزیر اینقدر بیگانه به احساسات مردمش باشد.
تاسف آور است که در حکومت اسلامی شخصی به وزارت دست پیدا کرده است که ارزشهای انسانی را با پول می سنجد! انتظار می رود که نمایندگان ملت در این خصوص وظیفه نظارتی خود را بدون هرگونه مسامحه ای انجام دهند.
آقای وزیر! تامین دارو و واکسن و یا شیر خشک و درمان بیماران و رفع دغدغه های خانواده های بیمار، جز وظایف ذاتی وزارتخانه عریض و طویلی است که شما وزارتش را قبول کرده اید! تامین دارو نیازی به استعلام گرفتن و زدن از بودجه های دیگر و یا رفراندم ندارد که پای مردم را به میان می کشانید! شما وظیفه تان را انجام دهید؛ مرگ و حیات الحمدالله دست شما نیست! واقعاً شرافت خوب چیزی است.
آقای قاضی زاده! ثروت میلیاردی همین روحیه را ایجاد می کند! شما هرطور که می خواهید می توانید زندگی کنید، اما این مرام زیبنده یک وزیر در نظام اسلامی نیست! بلکه خجالت آور است! پول زیادی و خوی اشرافیت، انگار خدا را در سخنانتان فاکتور گرفته است!
آقای طبیب! پدر بیماری که فیزیوتراپی نیاز دارد و از هزینه های سرسامان آور آن می نالد را دست می اندازید و درمان او را با تمسخر به خودش وامیگذارید که "بمالد!"
فرماندار شهر محرومی که از کمبودها گلایه می کند را "بیشعور" و "احمق" خطاب می کنید! دانشجوی منتقدت را تکفیری می خوانید! و اکنون خانواده های بیماران خاص را به انتظار مرگ عزیزانش دعوت می کنید!
آقای وزیر میلیاردی! پس خاصیت شما که صندلی وزرات را غضب کرده اید چیست؟!
آقای وزیرِ دولت امید! اینگونه سخن گفتن و تنها گذاشتن خانواده های بیمارانِ خاص و نمک بر زخم آنان زدن کدام امید را که روحانی با دولتش وعده آن را به ملت داد، به جامعه می دهد؟!
