به گزارش شهدای ایران به نقل از پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ حجت‌الاسلام محمدحسن رحیمیان از مسئولین دفتر امام خمینی(ره) بود که خاطرات بسیار جالب توجهی از رفتار و منش بنیانگذار جمهوری اسلامی و دقت‌ و ظرافت ایشان در امور شرعی و مالی دارد.

وی در بخشی از کتاب خاطرات خود که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است در این رابطه می‌گوید: حضرت امام خمینی تا آنجایی که خبر دارم اولین مرجع تقلیدی بودند که دستور دادند دریافت و پرداخت وجوه شرعیه، در قالب سیستم حسابداری دقیقی انجام گیرد. روزی حضرت امام حقیر را به همراه آقایان صانعی و رسولى احضار و این دستور را ابلاغ فرمودند. با تقسیم کارها، دریافت به عهده آقای رسولی و پرداخت به عهده آقای صانعی و ثبت و ضبط حساب دریافت‌ها و پرداخت‌ها به عهده حقیر گذاشته شد.

شماره حسابی به نام سه نفر در بانک افتتاح کردیم و برحسب دستور حضرت امام(ره)، در نامه‌ای رسمی که ذیل آن به تأیید امام رسیده بود، به بانک اعلام کردیم که وجوه واریزی به این حساب مربوط است به مرجع معظم تقلید شیعیان رهبر انقلاب و بنیانگذار جمهوری اسلامی، حضرت آیت‌الله العظمی امام آقای حاج سید روح الله مصطفوی خمینی مد ظله‌العالی. و این مطلب نیز در متن گنجانده شد که «شخص امام بر تذکر این نکته تاکید فرمودند که دیناری از این وجوہ، مربوط به شخص ایشان نیست و به ورثه معظم‌له به ارث نمی‌رسد و به همین ترتیب دیناری از وجوه مزبور به شخص، یا به ورثه‌ اینجانبان تعلق ندارد.»

یکی از ویژگی‌های برجسته امام این بود که به مقررات و ضوابط به شدت پایبند بودند و در این پایبندی پیش‌قدم از دیگران بودند. درست برخلاف مغرضان یا ناآگاهانی که برای تضعیف امامت و ولایت‌فقیه القا می‌کنند که ولی‌فقیه فوق قانون است، فقیه و رهبری جامعه اسلامی، کسی است که بیش از همه و پیش از دیگران به رعایت ضوابط مقید و عامل است. امام و هر ولی‌فقیه دیگر در نظام اسلامی و مشخصاً در شرایط حاضر حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به این دلیل در این جایگاه قرار می‌گیرند که در صحنه عمل و التزام به معیارهای شرعی، پیشتاز می‌باشند و هم‌چنین به قوانین و مقرراتی که در امتداد معیارها و احکام شرعی، وضع می‌شود، کاملا مقید و ملتزم بوده، هرگز خود را تافته جدابافته نمی‌بینند.


*** قبض رسید از امام برای امام! ***

حقیر در دفتر امام براساس معیاری که ایشان مشخص کرده بودند، هیچ پرداختی را بدون دستور پرداخت و گرفتن امضا از دریافت کننده، انجام نمی‌دادم. در مواردی اتفاق می‌افتاد که امام تصمیم می‌گرفتند برای رعایت جنبه‌های اخلاقی، شخصاً مبلغی را به برخی افراد بدهند و با توجه به این که وجوه شرعیه تماما در اختیار اینجانب بود و حتی اگر اشخاصی مستقیماً وجوهات را به امام می‌دادند بلافاصله آن را به ما تحویل می‌دادند و هیچگاه وجوه شرعیه را نزد خودشان نگاه نمی‌داشتند، بنابراین در موارد معدودی که می‌خواستند شخصاً مبلغی را پرداخت کنند، از حقیر می‌خواستند که آن مبلغ را به ایشان تقدیم کنم.

بعضی افراد تصور می‌کردند وقتی که قرار است از صدها میلیون تومان پولی که متعلق به امام بود و ما صرفاً صندوق‌دار و امانتدار ایشان بودیم، مثلا مبلغ پنجاه هزار تومان به معظم‌له مسترد کنیم، دیگر نیازی به دستور پرداخت و گرفتن امضا وجود ندارد. اما روش امام اینگونه نبود و عملاً این طور بود که حقیر برای هر یک از ارقام مورد بحث که معمولاً کمتر از یک صد هزار تومان هم بود، مثل تمام موارد دیگر و سایر افراد غریبه، همان فرم را می‌نوشتم؛ با این تفاوت که در سایر موارد نام صادرکننده حواله و نام تحویل‌گیرنده حواله دو نام متفاوت بود، ولى در این چند مورد استثنایی در مقابل صادرکننده و تحویل گیرنده فقط یک نام بود و آن هم نام حضرت امام بود!