در ای مطلب مشروح گفت‌وگو با فعال آمریکایی است که عضو «سازمان آمریکایی ائتلاف برای عدالت جهانی» است را میخوانید.
به گزارش شهدای ایران، کمی متفاوت از سایر دختران آمریکایی است، به جای اینکه دنبال اخبار خواننده‌های آمریکایی باشد و در مجله‌های مد و فشن سراغ آخرین لباس و جواهرات بانوی اول آمریکا برود، از زمانی که دانشجو بوده درباره فعالیت‌های آمریکا در سایر کشورها تحقیق و بررسی کرده است. همین کنجکاوی‌ها هم باعث شد از لابه‌لای گزارش‌های مبهم و پیچیده وزارت خارجه آمریکا مطالبی را استخراج کند که کمتر کسی از آن اطلاع دارد.
ناگفته های خواندنی یک فعال سیاسی آمریکایی از زندان‌هایی که این کشور برای حبس مخالفان می‌سازد
خیلی از فعالان آمریکایی از وضعیت زندان‌های آمریکایی گله کرده‌اند و از نقض حقوق بشر و شرایط غیر انسانی زندانیان حرف زده‌اند، تحلیلگران بی‌شماری هم از مداخله‌های نظامی آشکار و پنهان آمریکا در سایر کشورها پرده برداشته‌اند؛ اما کمتر کسی می‌داند در حالی که جهان سرگرم دلقک‌بازی‌های ترامپ در کاخ سفید شده و حتی پیش از آن، زمانی که جهان شیفته حرکات دموکراتیک آقای اوباما بود، واشنگتن طرح جدیدی را برای کنترل مخالفان خود در سراسر جهان پیاده کرده است. «ناسیم چثا» برای ما از برنامه «زندان‌سازی آمریکا» در خاورمیانه، آمریکای مرکزی و آفریقا می‌گوید و توضیح می‌دهد که این شیوه، در لفافه بشردوستانه و با ژست‌های قشنگ، شیوه جدیدی برای استحکام امپریالیست ایالات متحده است تا مخالفان سلطه واشنگتن در هر جای جهان که باشند، به زندان‌هایی بیفتند که رهایی از آن اگر غیرممکن نباشد، سهل نخواهد بود. مشروح گفت و گو را در زیر می خوانید :
ابتدا توضیح دهید سازمان شما چه فعالیت‌هایی دارد؟
کار اصلی ما همبستگی با مردم آمریکای لاتین است؛ ما با جنبش‌های محبوب چپ در کشورهایی مانند هندوراس، مکزیک و کلمبیا در ارتباط هستیم و پیام آنها درون آمریکا را به گوش همه می‌رسانیم و کمک می‌کنیم که چالش‌های آنها مورد توجه قرار گیرد. سازمان ما یک سازمان ضد امپریالیسم است که مخالف هر گونه تحریم و مداخله در کشورهایی مانند نیکاراگوئه، ونزوئلا و سایر مناطقی است که از نظر آمریکا تهدیدی بالفعل برای هژمونی ایالات متحده محسوب می‌شود.
چطور فعالیت خودتان را آغاز کرده‌اید؟
در سال 2012، زمانی که هنوز دانشجو بودم با این سازمان آشنا شدم. آن زمان با مدافعان حقوق بشر کلمبیایی کار می‌کردیم. شماری از زندانیان سیاسی در این کشور در زندانی به نام «لا تراماکا» حبس بودند که تدابیر امنیتی بالایی داشت، منابع ما می‌گفتند که این زندان را آمریکا ساخته است و یکی از چهار زندانی است که قرار است با بودجه 4.5 میلیون دلاری آمریکا ساخته شود. این پروژه از سال 2000 آغاز شده بود. «لا تراماکا» یکی از بدترین زندان‌های این کشور است که ضعیف اداره می‌شود و شکنجه‌های بسیار و نقض حقوق بشر متعددی در آن گزارش شده است. در توافق رسمی میان آمریکا و کلمبیا برای ساخت زندان‌ها که 30 صفحه است، دریافتیم که آمریکا قرار است برای بازسازی سیستم زندان‌های کلمبیا مشارکت کند، ازجمله مشارکت در 12 پروژه دیگر. من به مدل فعالیت آمریکا در کلمبیا نگاه کردم و از خودم پرسیدم ممکن است واشنگتن چنین اقداماتی در سایر کشورها هم داشته باشد؟
دو مقاله در این زمینه نوشته‌ام و برنامه‌های مشابه واشنگتن برای کشورهای دیگر منطقه آمریکای لاتین را نیز افشا کرده‌ام، این مقالات و اقدامات آمریکا در کلمبیا الگوی جدید از فعالیت‌های آمریکا را افشا کرد؛ واشنگتن می‌خواهد مدل حبس گسترده‌ای را که در خاک خودش رواج دارد، در سایر کشورها نیز ایجاد کند.
چطور متوجه برنامه آمریکا برای زندان‌سازی گسترده در جهان شدید؟
با مطالعه یکی از گزارش‌های وزارت امور کشور ایالات متحده درباره زندان‌های بین‌المللی که در سال 2014 منتشر شده بود فهمیدیم که آمریکا حضور خود در برنامه‌های بازسازی زندان‌های خارجی را در 25 کشور دنبال می‌کند. در حالی که به نظر می‌رسد هیچ‌کس متوجه این موضوع نیست. این اطلاعات ما را وادار کرد که تحقیقات بیشتری انجام دهیم و درباره امپریالیسم حبس افشاگری کنیم. 6 سال از این ماجرا گذشته است، من مشغول پژوهش و بررسی درباره برنامه مدیریت زندان‌های آمریکا هستم. کشف حقایق در این زمینه چندان آسان نیست زیرا اطلاعات وزارت خارجه در این زمینه مبهم است. ما از منابع خود در سایر کشورها کمک می‌گیریم تا اثرات واقعی برنامه زندان‌سازی آمریکا در سایر کشورها را کشف کنیم و هنوز ناگفته‌های بسیاری در این زمینه وجود دارد. مثلا هنوز نمی‌توانیم دقیق بگوییم که چه تعداد زندان واقعا ساخته شده و هزینه آن چقدر بوده است.
چرا از اصطلاح «امپریالیسم زندان‌سازی آمریکا» استفاده می‌کنید؟ منظورتان از این عبارت چیست؟
اول اینکه در این برنامه زندان‌سازی، سلطه اقتصادی و نظامی بیشتری وجود دارد، اما می‌خواستیم یک نکته دیگر را نیز به مخاطب منتقل کنیم و آن اینکه زندان جایی است که جسم انسان‌ها به دست دولت‌ها می‌افتد، اما آنچه در بعد جهانی رخ می‌دهد این است که جمعیت جهان به وسیله زندان‌ها کنترل می‌شود و در راستای اهداف امپریالیستی آمریکا قرار می‌گیرد.
مثالی ملموس برای آنچه ما به آن امپریالیسم زندان‌سازی آمریکا می‌گوییم، در سال 2000 در کلمبیا آغاز شد، زندان گوانتانامو که اندکی بعد در کوبا احداث شد. در حال حاضر، آمریکا در امور زندان‌های 38 کشور جهان در آمریکای لاتین، خاورمیانه و آفریقا حضور دارد. برنامه زندان‌سازی آمریکا معمولا در مناطق ضعیف‌تر انجام می‌شود که نایبان آمریکا در آن منطقه حضور دارند. ما در پژوهش‌های خود متوجه شدیم که وقتی آمریکا به این مناطق می‌رود و زندان می‌سازد و سیستم زندان آنها را بازسازی می‌کند، هم به افزایش شمار زندانی‌ها می‌انجامد و هم به افزایش بازداشت‌های سیاسی. فکر می‌کنیم که زندان‌ها به یکی از عوامل اصلی امپریالیسم آمریکا تبدیل شده‌اند زیرا بیانگر شیوه جدیدی از اعمال کنترل آمریکا در جهان هستند که به خوبی مداخله نظامی ملموس نیست.
یعنی معتقدید این شیوه جدیدی از سلطه آمریکا در جهان است؟
آمریکا تسلط نظامی خود در آمریکای لاتین و حتی سایر کشورها را تغییر داده و شیوه‌های پنهان‌تری را در پیش گرفته است. زندان‌سازی را به‌راحتی می‌توان به‌عنوان یک تلاش بشردوستانه جا زد؛ اقدامی برای به اصطلاح بهبود زندگی افراد بدبختی که در شرایط خطرناک و بد زندگی می‌کنند. شکی نیست که وزارت خارجه آمریکا دغدغه‌ای درباره این انسان‌ها ندارد، برنامه‌های مدیریت زندان تنها شیوه‌ای برای اعمال کنترل و ابزاری برای کمک به متحدان ایالات متحده است. عملکرد اصلی زندان‌های ساخت آمریکا این است که نمایشی از وحشت باشند. هرجایی که زندان ساختیم، نتایج وحشتناکی پدید آمد، تاسیساتی با تدابیر بالای امنیتی در مناطق دور از دسترس و در ابعاد وسیع احداث شده است. این زندان‌ها دقیقا مشابه زندان‌های آمریکایی هستند. روزنامه‌های هندوراس در سال 2015، درباره زندان‌های مخوف و بزرگی نوشتند که باندها و تبهکاران بزرگ را هم به وحشت می‌انداخت. این تبلیغاتی بود برای اینکه تصویر قدرتمندی از دولت این کشور ارائه شود، اما این زندان‌ها فقط برای تبهکاران در نظر گرفته نشده بود، بلکه مکانی بود برای هر کسی که با دولت غیر قانونی و با کودتا سرکار آمده هندوراس که از حمایت آمریکا هم بهره‌مند است، مخالفت کند. حالا در سال 2018، فعالان حامی دموکراسی در این کشور یکی پس از دیگری در این زندان‌های ساخت آمریکا حبس می‌شوند. البته تبهکاران تهدیدی برای مردم آمریکا و همچنین علت زندان‌سازی نیستند، بلکه دولت آمریکا از روی کار آمدن دولتی در هندوراس واهمه دارد که به سلطه آمریکا تن ندهد.
آمریکا هر از گاهی از وضعیت زندان‌های یک کشور و سیستم قضایی آن شکایت می‌کند، آیا به نظر شما واشنگتن صلاحیت دارد که درباره مشکلات سایر کشورها حرف بزند، وقتی سیستم زندان‌های آن تا به این حد فشل و مورد انتقاد است؟
قطعا نه، مشکلات اساسی و عمده‌ای در سیستم قضایی آمریکا وجود دارد. اگر کتاب میشل الکساندر، با نام «دستیاران جدید جیم» را بخوانید، بسیاری از مسائل برای شما روشن می‌شود.
وضعیت زندان‌های آمریکا بسیار اسفناک است، در بیشتر کشورها زندان‌ها کوچک است و در نزدیکی شهرها واقع شده اما زندان‌های آمریکا در مناطق دورافتاده‌ای است. در سایر کشورها، زندانی‌ها بیشتر حق ملاقات و ارتباط با خانواده‌شان را دارند و طول مدت حبس هم کوتاه‌تر است، همچنین حبس انفرادی به اندازه‌ای که در آمریکا شیوع دارد، رایج نیست. اخیرا یکی از زندان‌ها افشا کرد که دیگر اجازه ملاقات حضوری به خانواده‌ها را نمی‌دهد و زندانی‌ها و خانواده‌هایشان باید با بهره‌گیری از تکنولوژی (!) و استفاده از اسکایپ با هم در ارتباط باشند، البته آن هم فقط با پرداخت هزینه.
ناگفته های خواندنی یک فعال سیاسی آمریکایی از زندان‌هایی که این کشور برای حبس مخالفان می‌سازد
خیلی از فعالان آمریکایی از وضعیت زندان‌های آمریکایی گله کرده‌اند و از نقض حقوق بشر و شرایط غیر انسانی زندانیان حرف زده‌اند، تحلیلگران بی‌شماری هم از مداخله‌های نظامی آشکار و پنهان آمریکا در سایر کشورها پرده برداشته‌اند؛ اما کمتر کسی می‌داند در حالی که جهان سرگرم دلقک‌بازی‌های ترامپ در کاخ سفید شده و حتی پیش از آن، زمانی که جهان شیفته حرکات دموکراتیک آقای اوباما بود، واشنگتن طرح جدیدی را برای کنترل مخالفان خود در سراسر جهان پیاده کرده است. «ناسیم چثا» برای ما از برنامه «زندان‌سازی آمریکا» در خاورمیانه، آمریکای مرکزی و آفریقا می‌گوید و توضیح می‌دهد که این شیوه، در لفافه بشردوستانه و با ژست‌های قشنگ، شیوه جدیدی برای استحکام امپریالیست ایالات متحده است تا مخالفان سلطه واشنگتن در هر جای جهان که باشند، به زندان‌هایی بیفتند که رهایی از آن اگر غیرممکن نباشد، سهل نخواهد بود. مشروح گفت و گو را در زیر می خوانید :
ابتدا توضیح دهید سازمان شما چه فعالیت‌هایی دارد؟
کار اصلی ما همبستگی با مردم آمریکای لاتین است؛ ما با جنبش‌های محبوب چپ در کشورهایی مانند هندوراس، مکزیک و کلمبیا در ارتباط هستیم و پیام آنها درون آمریکا را به گوش همه می‌رسانیم و کمک می‌کنیم که چالش‌های آنها مورد توجه قرار گیرد. سازمان ما یک سازمان ضد امپریالیسم است که مخالف هر گونه تحریم و مداخله در کشورهایی مانند نیکاراگوئه، ونزوئلا و سایر مناطقی است که از نظر آمریکا تهدیدی بالفعل برای هژمونی ایالات متحده محسوب می‌شود.
چطور فعالیت خودتان را آغاز کرده‌اید؟
در سال 2012، زمانی که هنوز دانشجو بودم با این سازمان آشنا شدم. آن زمان با مدافعان حقوق بشر کلمبیایی کار می‌کردیم. شماری از زندانیان سیاسی در این کشور در زندانی به نام «لا تراماکا» حبس بودند که تدابیر امنیتی بالایی داشت، منابع ما می‌گفتند که این زندان را آمریکا ساخته است و یکی از چهار زندانی است که قرار است با بودجه 4.5 میلیون دلاری آمریکا ساخته شود. این پروژه از سال 2000 آغاز شده بود. «لا تراماکا» یکی از بدترین زندان‌های این کشور است که ضعیف اداره می‌شود و شکنجه‌های بسیار و نقض حقوق بشر متعددی در آن گزارش شده است. در توافق رسمی میان آمریکا و کلمبیا برای ساخت زندان‌ها که 30 صفحه است، دریافتیم که آمریکا قرار است برای بازسازی سیستم زندان‌های کلمبیا مشارکت کند، ازجمله مشارکت در 12 پروژه دیگر. من به مدل فعالیت آمریکا در کلمبیا نگاه کردم و از خودم پرسیدم ممکن است واشنگتن چنین اقداماتی در سایر کشورها هم داشته باشد؟
دو مقاله در این زمینه نوشته‌ام و برنامه‌های مشابه واشنگتن برای کشورهای دیگر منطقه آمریکای لاتین را نیز افشا کرده‌ام، این مقالات و اقدامات آمریکا در کلمبیا الگوی جدید از فعالیت‌های آمریکا را افشا کرد؛ واشنگتن می‌خواهد مدل حبس گسترده‌ای را که در خاک خودش رواج دارد، در سایر کشورها نیز ایجاد کند.
چطور متوجه برنامه آمریکا برای زندان‌سازی گسترده در جهان شدید؟
با مطالعه یکی از گزارش‌های وزارت امور کشور ایالات متحده درباره زندان‌های بین‌المللی که در سال 2014 منتشر شده بود فهمیدیم که آمریکا حضور خود در برنامه‌های بازسازی زندان‌های خارجی را در 25 کشور دنبال می‌کند. در حالی که به نظر می‌رسد هیچ‌کس متوجه این موضوع نیست. این اطلاعات ما را وادار کرد که تحقیقات بیشتری انجام دهیم و درباره امپریالیسم حبس افشاگری کنیم. 6 سال از این ماجرا گذشته است، من مشغول پژوهش و بررسی درباره برنامه مدیریت زندان‌های آمریکا هستم. کشف حقایق در این زمینه چندان آسان نیست زیرا اطلاعات وزارت خارجه در این زمینه مبهم است. ما از منابع خود در سایر کشورها کمک می‌گیریم تا اثرات واقعی برنامه زندان‌سازی آمریکا در سایر کشورها را کشف کنیم و هنوز ناگفته‌های بسیاری در این زمینه وجود دارد. مثلا هنوز نمی‌توانیم دقیق بگوییم که چه تعداد زندان واقعا ساخته شده و هزینه آن چقدر بوده است.
چرا از اصطلاح «امپریالیسم زندان‌سازی آمریکا» استفاده می‌کنید؟ منظورتان از این عبارت چیست؟
اول اینکه در این برنامه زندان‌سازی، سلطه اقتصادی و نظامی بیشتری وجود دارد، اما می‌خواستیم یک نکته دیگر را نیز به مخاطب منتقل کنیم و آن اینکه زندان جایی است که جسم انسان‌ها به دست دولت‌ها می‌افتد، اما آنچه در بعد جهانی رخ می‌دهد این است که جمعیت جهان به وسیله زندان‌ها کنترل می‌شود و در راستای اهداف امپریالیستی آمریکا قرار می‌گیرد.
مثالی ملموس برای آنچه ما به آن امپریالیسم زندان‌سازی آمریکا می‌گوییم، در سال 2000 در کلمبیا آغاز شد، زندان گوانتانامو که اندکی بعد در کوبا احداث شد. در حال حاضر، آمریکا در امور زندان‌های 38 کشور جهان در آمریکای لاتین، خاورمیانه و آفریقا حضور دارد. برنامه زندان‌سازی آمریکا معمولا در مناطق ضعیف‌تر انجام می‌شود که نایبان آمریکا در آن منطقه حضور دارند. ما در پژوهش‌های خود متوجه شدیم که وقتی آمریکا به این مناطق می‌رود و زندان می‌سازد و سیستم زندان آنها را بازسازی می‌کند، هم به افزایش شمار زندانی‌ها می‌انجامد و هم به افزایش بازداشت‌های سیاسی. فکر می‌کنیم که زندان‌ها به یکی از عوامل اصلی امپریالیسم آمریکا تبدیل شده‌اند زیرا بیانگر شیوه جدیدی از اعمال کنترل آمریکا در جهان هستند که به خوبی مداخله نظامی ملموس نیست.
یعنی معتقدید این شیوه جدیدی از سلطه آمریکا در جهان است؟
آمریکا تسلط نظامی خود در آمریکای لاتین و حتی سایر کشورها را تغییر داده و شیوه‌های پنهان‌تری را در پیش گرفته است. زندان‌سازی را به‌راحتی می‌توان به‌عنوان یک تلاش بشردوستانه جا زد؛ اقدامی برای به اصطلاح بهبود زندگی افراد بدبختی که در شرایط خطرناک و بد زندگی می‌کنند. شکی نیست که وزارت خارجه آمریکا دغدغه‌ای درباره این انسان‌ها ندارد، برنامه‌های مدیریت زندان تنها شیوه‌ای برای اعمال کنترل و ابزاری برای کمک به متحدان ایالات متحده است. عملکرد اصلی زندان‌های ساخت آمریکا این است که نمایشی از وحشت باشند. هرجایی که زندان ساختیم، نتایج وحشتناکی پدید آمد، تاسیساتی با تدابیر بالای امنیتی در مناطق دور از دسترس و در ابعاد وسیع احداث شده است. این زندان‌ها دقیقا مشابه زندان‌های آمریکایی هستند. روزنامه‌های هندوراس در سال 2015، درباره زندان‌های مخوف و بزرگی نوشتند که باندها و تبهکاران بزرگ را هم به وحشت می‌انداخت. این تبلیغاتی بود برای اینکه تصویر قدرتمندی از دولت این کشور ارائه شود، اما این زندان‌ها فقط برای تبهکاران در نظر گرفته نشده بود، بلکه مکانی بود برای هر کسی که با دولت غیر قانونی و با کودتا سرکار آمده هندوراس که از حمایت آمریکا هم بهره‌مند است، مخالفت کند. حالا در سال 2018، فعالان حامی دموکراسی در این کشور یکی پس از دیگری در این زندان‌های ساخت آمریکا حبس می‌شوند. البته تبهکاران تهدیدی برای مردم آمریکا و همچنین علت زندان‌سازی نیستند، بلکه دولت آمریکا از روی کار آمدن دولتی در هندوراس واهمه دارد که به سلطه آمریکا تن ندهد.
آمریکا هر از گاهی از وضعیت زندان‌های یک کشور و سیستم قضایی آن شکایت می‌کند، آیا به نظر شما واشنگتن صلاحیت دارد که درباره مشکلات سایر کشورها حرف بزند، وقتی سیستم زندان‌های آن تا به این حد فشل و مورد انتقاد است؟
قطعا نه، مشکلات اساسی و عمده‌ای در سیستم قضایی آمریکا وجود دارد. اگر کتاب میشل الکساندر، با نام «دستیاران جدید جیم» را بخوانید، بسیاری از مسائل برای شما روشن می‌شود.
وضعیت زندان‌های آمریکا بسیار اسفناک است، در بیشتر کشورها زندان‌ها کوچک است و در نزدیکی شهرها واقع شده اما زندان‌های آمریکا در مناطق دورافتاده‌ای است. در سایر کشورها، زندانی‌ها بیشتر حق ملاقات و ارتباط با خانواده‌شان را دارند و طول مدت حبس هم کوتاه‌تر است، همچنین حبس انفرادی به اندازه‌ای که در آمریکا شیوع دارد، رایج نیست. اخیرا یکی از زندان‌ها افشا کرد که دیگر اجازه ملاقات حضوری به خانواده‌ها را نمی‌دهد و زندانی‌ها و خانواده‌هایشان باید با بهره‌گیری از تکنولوژی (!) و استفاده از اسکایپ با هم در ارتباط باشند، البته آن هم فقط با پرداخت هزینه.
*فرهیختگان
