سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ وقوع جنگ در تمام دنیا با آثار مخربی همراه است. کشته شدن غیر نظامیانی که در صحنه جنگ حضور ندارند اما قربانی خشونت های جنگ می شوند و خرابی های حاصل از بمباران و حمله و تیراندازی ها که گاها به حدی شدید و غیر قابل جبران است که تا سالها امکان بازسازی و ساخت ویرانه های به جای مانده وجود ندارد.

هشت سال دفاع مقدس در ایران و حمله صدام به شهرها باعث کشته و زخمی شدن بسیاری از مردم در شهرهای خود شد و بسیاری از مناطق مسکونی خالی از سکونت شده بود.

 آثار تخریب و ویرانی در سرتاسر شهرهای مرزی دیده می شد. صدام برای حفظ شهرهای اشغال شده تمام توان نامی خود را به کار می گرفت تا امکان بازپس گیری آن از سوی نیروهای ایرانی به حداقل برسد. خرمشهر شهری که پس از 45 روز مقاومت مردم به دست نیروهای صدام برای نیروهای بعث اهمیت زیادی داشت.

پس از تسلط صدام چهره شهر به کلی تغییر کرد و شکل نظامی گرفت در همه جا ادوات نظامی به منظور جلوگیری از ورود نیروهای ایرانی تعبیه شده بود حتی امکان حضور چتربازها با وجود موانع سطح شهر امکان پذیر نبود. میله های آهنی به صورت عمودی جایی از شهر را خالی نگذاشته بود حتی از ماشین های اسقاط شده و وسایل خانه های مردم نیز استفاده شده بود تا جلوی ورود چتربازها گرفته شود.

 سال های پس از جنگ سال های بازسازی ویرانی های حاصله از جنگ است، تلاش ها برای دوباره سازی شهرها و تعمیر و ساخت  شهر و ساکن شدن مردمی که از سکونت گاه های خود به مناطق امن پناهنده می شدند آغاز می شود. در این میان از بین رفتن آثار جنگ امری طبیعیست چرا که قرار است جای خود را به ساختمان ها و مغازه های جدید و نو بدهد و از طرفی آثار به جای مانده از دلاوری و ایستادگی مردمانی که روزی با تمام قوا به دفاع از کشور خود پرداختند محو می شود. اما سوال اینجاست که در بازسازی شهرهای جنگ شده تا چه اندازه میتوان آثار به جای مانده از جنگ را به همان سبک و سیاق باقی گذاشت؟

برخی کارشناسان وجود خرابی های جنگ و مشاهده ی هر روزه آن توسط مردم در کوچه و خیابان ها را باعث افسردگی و  یادآوری خاطرات ناخوشایند روزهای جنگ می دادند. دیدن دیوارهای فروریخته و جای برخورد توپها و ترکش ها روی ساختمان های شهر انسان را به یاد دوستان و عزیزانی می اندازد که در روزهای جنگ کشته شده اند. از این رو اعتقاد بر این است که چهره جنگ زده شهرها باید جای خود را به مکانی امن و آرامش بخش برای زندگی مردم بدهد و این جز با تخریب آثار به جای مانده از جنگ امکان پذیر نیست.

شهرهای جنگ زده ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. بسیاری از مردم که در حال حاضر ساکن شهرهای مرزی کشور هستند از دیدن خانه های خراب و کوچه های ویران شده زمان جنگ به یاد روزهای سخت آن دوران می افتند شاید حق داشته باشند که بخواهند پس از سالها چهره شهرشان را مثل روزهای قبل از شروع جنگ زیبا و آرامش بخش ببینند.

آبادان که روزی لقب عروس شهرهای خلیج فارس بر او نهاده شده بود پس از جنگ بسیاری از مناطق آن آسیب دید و هنوز هم پس از گذشته سالها مسئولان نتوانسته اند کمبودهای این شهر را جبران کنند. و مردم هنوز هم پس از گذشت سالها از پایان جنگ به بازگشت روزهای پرفروغ شدشان امیدوار هستند.

اما در این میان با بازسازی شهر آنچه از روزهای جنگ  باقی مانده عملا از بین می رود و این برای نسل های بعدی که می خواهند از گذشته کشورشان بدانند خوب نیست و آبادانی شهرها نباید باعث از بین رفتن آثار گذشته و جنگ شود. باید چاره ای اندیشید تا با آبادانی شهرهای جنگ زده کشور آثار دفاع مقدس و میراثی که با قیمت خون جوانان باقی مانده از بین نرود.

در همه جای دنیا بخشی از آثار به جای مانده از جنگ باقی گذاشته می شود تا روایت گر تاریخ کشور باشد. هنوز ساختمان ترویج صنعتی شهر هیروشیما و تنها بازمانده حمله اتمی آمریکا در شهر باقی مانده تا یاد کشته شدگان بمباران از خاطر مردم به فراموشی سپرده نشود.