فقال رسول الله(ص): «اشهد انک بضعه منی» رسول خدا (ص) فرمود: گواهی میدهم که تو پاره تن منی.
به گزارش شهدای ایران ، حجاب و عفاف گوهری گرانبهاست که اثرات عجیبی بر شخصیت و سرنوشت انسان میگذارد. حجاب یک ارزش است، ارزشی که فطرت و طبیعت آدمی ـ چه مرد و چه زن ـ آن را میپذیرد، ارزشی که این روزها در جامعه اسلامی با توجه به نگاههای متفاوتی که نسبت به حجاب وجود دارد، نیاز به احیای مجدد دارد، چراکه دشمنان به صورتهای مختلف درصدد ایجاد بیمیلی نسبت به حجاب در جوامع اسلامی هستند که تا حدودی نیز موفق هم بودند، اما خداوند برای ما انسانها عالیترین هادیان را قرار داده تا با بهرهگیری از آموزههای آنان، زیباترین رفتارها را بیاموزیم و به منصۀ ظهور برسانیم.
حضرت زهراء (س) با یک رفتار زیبا در برابر یک شخص نامحرم درسی بزرگ به ما آموختند که ای انسانها! نه تنها باید در برابر نامحرم حجاب داشت، بلکه باید در برابر نامحرم نابینا نیز حجاب داشت.
امام موسى بن جعفر(ع) به نقل از امیرالمؤمنین(ع) میفرماید:
روزی فرد نابینایی اجازه خواست که به منزل فاطمه (س) وارد شود، آن حضرت خود را از او پوشیده داشت. رسول خدا (ص) به او فرمود: چرا خود را از او پنهان میکنی، در حالی که نابیناست و تو را نمیبیند؟ قالت فاطمه(س): «اِن لَم یَکُن یَرانِی فَانّی أرَآهُ وَ هُوَ یَشُمُّ الرِّیحَ»، حضرت زهراء (س) فرمود: اگر او مرا نمیبیند، من او را میبینم و نیز رایحه و عطر را میبوید و شامهاش سالم است. فقال رسول الله(ص): «اشهد انک بضعه منی» رسول خدا (ص) فرمود: گواهی میدهم که تو پاره تن منی.
حضرت زهراء (س) با یک رفتار زیبا در برابر یک شخص نامحرم درسی بزرگ به ما آموختند که ای انسانها! نه تنها باید در برابر نامحرم حجاب داشت، بلکه باید در برابر نامحرم نابینا نیز حجاب داشت.
امام موسى بن جعفر(ع) به نقل از امیرالمؤمنین(ع) میفرماید:
روزی فرد نابینایی اجازه خواست که به منزل فاطمه (س) وارد شود، آن حضرت خود را از او پوشیده داشت. رسول خدا (ص) به او فرمود: چرا خود را از او پنهان میکنی، در حالی که نابیناست و تو را نمیبیند؟ قالت فاطمه(س): «اِن لَم یَکُن یَرانِی فَانّی أرَآهُ وَ هُوَ یَشُمُّ الرِّیحَ»، حضرت زهراء (س) فرمود: اگر او مرا نمیبیند، من او را میبینم و نیز رایحه و عطر را میبوید و شامهاش سالم است. فقال رسول الله(ص): «اشهد انک بضعه منی» رسول خدا (ص) فرمود: گواهی میدهم که تو پاره تن منی.
*بحارالانوار، ج23، ص110