سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛فرمانده اردوگاه ما یک سرگرد بود که به او "نقیب عباس" می گفتند.

نقیب دستور داده بود که ما هیچ نوع مراسمی برای دوست آزاده شهیدمان -پیر آینده برگزار نکنیم.ما با او صحبت کردیم که چرا باید برای شهید مراسم برگزار کرد و به سینه زنی  و نوحه خوانی پرداخت.انگار او روحی تشنه داشت و قلبش؛هماهنگ با دوستان نظامی بی رحمش نمی زد.سوالاتی کرد از مراسم تشییع،راه و رسم آن،علت برپایی مراسم و ...برادران ما جواب می دادند.

وقتی دیدیم که او در مراسم شهادت دوست خوبمان شرکت کرد و قرآن خواند،دانستیم که فطرتی پاک داردو بعد،اثر این فطرت پاک و خدایی را در تغییر رفتار و اخلاقش دیدیم و به آن یقین کردیم.