درباره تهدید وزیر نفت به استعفا
زنگنه در حالی تهدید به ترک مسئولیت خود کرد که در جلسه رای اعتماد گفته بود اگر وزیر شوم تمام توان خودم و زندگی‌ام را می‌گذارم تا وظیفه‌ام را به درستی انجام دهم.
به گزارش پایگاه خبری شهدای ایران، ـ هنوز چند هفته بیشتر از رأی اعتماد مجلس به
اکثریت وزرای پیشنهادی حسن روحانی نگذشته که یکی از وزرا، ساز ناکوک نواخته
و تهدید به ترک مسئولیتش کرده است!
به گزارش گروه سیاسی صراط، علی ربیعی، این خبر را اعلام کرده و گفته است: «آقای زنگنه در جلسه هیأت دولت تا استعفا پیش رفت و گفت با این وضع کار نمی‌کند.»!
اولین سوالی که پیرامون این ماجرا در ذهن متبادر می شود اینست که نفس اینچنین طفره‌روی‌ها، طاقچه‌بالا گذاری‌ها و تهدید به کناره‌رفتن‌ها، از کدام سمت و سو نشأت می‌گیرد؟!
با در نظر گرفتن شرایط بغرنج اقتصادی این روزهای کشور، احدی مُنکر مشکلات و سختی‌های پیش‌روی مدیران بالادستی و ایضاً وزرای دولت نبوده و نیست اما ذکر این نکته مهم نیز ضروریست که عبور از چنین گردنه‌هایی مستلزم بکارگیری مدیران پولادین، مسئولان آبدیده و مردان روزهای سخت است.
در این شرایط، عذرخواهی‌ها و بهانه تراشی‌هایی همچون «نمی‌شود» و «نمی‌گذارند» از سوی فردی که ادعای مدیریت اجرایی کشور در برهه فوق بحرانی 8سال جنگ تحمیلی را یدک می‌کشد، به هیچ وجه من الوجوه قابل پذیرش نیست.
از سوی دیگر، لیاقت پذیرش مسئولیت در نظام جمهوری اسلامی خود موهبتی الهی است که شاید نصیب هر کسی نشود؛ لذا بهره‌برداری از این فرصت گرانسنگ و خدمتگزاری بیش از پیش در وظایف محوله است که می تواند موجبات سعادت دنیوی و اخروی فرد مسئول را فراهم آورد.
این نه فقط از باب جاه طلبی و حُب مقام، بلکه از منظر «عبادت بجز خدمت به خلق نبودن» شایان توجه است؛ همانطور که امیرالمومنین(ع) نیز می فرمایند: «اگر خداوند از علما عهد و پيمان نگرفته بود كه در برابر شكم بارگي ستمگران و گرسنگي مظلومان سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهايش مي ساختم.»
در این میان، آیا شایسته است که فرصت خدمت در نظام اسلامی را از خویش سلب نموده و فقط و فقط بعلت وجود پاره‌ای از مشکلات قابل حل، از بار پذیرش مسئولیت شانه خالی کنیم؟!
بیژن نامدار زنگنه در حالی در جلسه هیات دولت تهدید به استعفا کرده که خود او در جلسه دریافت رأی اعتماد از مجلس که اندکی بیش از یک ماه قبل برگزار شد، گفته بود: «اگر وزیر شوم تمام توان خودم و زندگی‌ام را می‌گذارم تا وظیفه‌ام را به درستی انجام دهم، سابقه گذشته‌ام این را نشان می‌دهد».
با این حال، چگونه می توان آن "شوری" نطق هیجانی و پرحرارت دفاع وزیر پیشنهادی نفت در جلسه رأی اعتماد را با بی‌نمکی" تهدید به استعفای وی، آنهم در عرض کمتر از یکماه از شروع بکار وزارتش، هضم کرد؟!"
این درحالی است که تنها چند هفته به اتمام موعد 100 روزه از سوی ریاست دولت یازدهم باقی مانده است و بعید نیست که چنین تهدید به استعفاهایی در راستای به تأخیر انداختن سررسید تاریخ معهود انجام گرفته باشد!
به گزارش گروه سیاسی صراط، علی ربیعی، این خبر را اعلام کرده و گفته است: «آقای زنگنه در جلسه هیأت دولت تا استعفا پیش رفت و گفت با این وضع کار نمی‌کند.»!
اولین سوالی که پیرامون این ماجرا در ذهن متبادر می شود اینست که نفس اینچنین طفره‌روی‌ها، طاقچه‌بالا گذاری‌ها و تهدید به کناره‌رفتن‌ها، از کدام سمت و سو نشأت می‌گیرد؟!
با در نظر گرفتن شرایط بغرنج اقتصادی این روزهای کشور، احدی مُنکر مشکلات و سختی‌های پیش‌روی مدیران بالادستی و ایضاً وزرای دولت نبوده و نیست اما ذکر این نکته مهم نیز ضروریست که عبور از چنین گردنه‌هایی مستلزم بکارگیری مدیران پولادین، مسئولان آبدیده و مردان روزهای سخت است.
در این شرایط، عذرخواهی‌ها و بهانه تراشی‌هایی همچون «نمی‌شود» و «نمی‌گذارند» از سوی فردی که ادعای مدیریت اجرایی کشور در برهه فوق بحرانی 8سال جنگ تحمیلی را یدک می‌کشد، به هیچ وجه من الوجوه قابل پذیرش نیست.
از سوی دیگر، لیاقت پذیرش مسئولیت در نظام جمهوری اسلامی خود موهبتی الهی است که شاید نصیب هر کسی نشود؛ لذا بهره‌برداری از این فرصت گرانسنگ و خدمتگزاری بیش از پیش در وظایف محوله است که می تواند موجبات سعادت دنیوی و اخروی فرد مسئول را فراهم آورد.
این نه فقط از باب جاه طلبی و حُب مقام، بلکه از منظر «عبادت بجز خدمت به خلق نبودن» شایان توجه است؛ همانطور که امیرالمومنین(ع) نیز می فرمایند: «اگر خداوند از علما عهد و پيمان نگرفته بود كه در برابر شكم بارگي ستمگران و گرسنگي مظلومان سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهايش مي ساختم.»
در این میان، آیا شایسته است که فرصت خدمت در نظام اسلامی را از خویش سلب نموده و فقط و فقط بعلت وجود پاره‌ای از مشکلات قابل حل، از بار پذیرش مسئولیت شانه خالی کنیم؟!
بیژن نامدار زنگنه در حالی در جلسه هیات دولت تهدید به استعفا کرده که خود او در جلسه دریافت رأی اعتماد از مجلس که اندکی بیش از یک ماه قبل برگزار شد، گفته بود: «اگر وزیر شوم تمام توان خودم و زندگی‌ام را می‌گذارم تا وظیفه‌ام را به درستی انجام دهم، سابقه گذشته‌ام این را نشان می‌دهد».
با این حال، چگونه می توان آن "شوری" نطق هیجانی و پرحرارت دفاع وزیر پیشنهادی نفت در جلسه رأی اعتماد را با بی‌نمکی" تهدید به استعفای وی، آنهم در عرض کمتر از یکماه از شروع بکار وزارتش، هضم کرد؟!"
این درحالی است که تنها چند هفته به اتمام موعد 100 روزه از سوی ریاست دولت یازدهم باقی مانده است و بعید نیست که چنین تهدید به استعفاهایی در راستای به تأخیر انداختن سررسید تاریخ معهود انجام گرفته باشد!
