به گزارش شهدای ایران به نقل از تسنیم، نوید نامور کارگردان و مستندساز است. در کارنامه هنری او ساخت مستند‌های زیادی دیده می‌شود که از جمله‌ی آن می‌توان به مستند «بغض» و «چند قطره خون» اشاره نمود. مستند «چند قطره خون» یکی از مستند‌های جنجالی او بود که به موضوع ورود خون‌های آلوده از فرانسه به ایران که موجب ابتلای تعدادی از هم‌وطنان به بیماری ایدز شد، می‌پردازد.

او این روز‌ها درگیر ساخت مستند جدید خود با محوریت کودکان درگیر بیماری اوتیسم است. ایده ساخت این مستند براساس یک اتفاق در زندگی شخصی او شکل می‌گیرد که باعث می‌شود توجه او به این کودکان جلب شود.

نامور درباره‌ی ایده‌ ساخت فیلم مستند جدیدش گفت: قصه از زمانی آغاز شد که از مدرسه پسرم که در مدرسه کودکان اوتیستیک درس می‌خواند، تماس گرفتند و گفتند که فرزندتان خودش را کثیف کرده است، بیایید و او را از مدرسه ببرید. این موضوع در حالی است که فرزند من در مقطع پیش دبستانی است و این موضوع حتی برای کودکان سالم هم باید عادی باشد. حدود یک ساعت بعد خودم را به مدرسه رساندم و دیدم که خدمتکار مدرسه او را در کنار حیاط مدرسه نگه داشته و مچ بچه را سفت گرفته است تا به جای دیگری نرود. این موضوع در حالی بود که کودک از شدت ترس بسیار گریه کرده بود و به سختی نفس می‌کشید. اعتراض کردم که این چه کاری است و در جواب گفت که دستور مدیر است و من هم مجبور به اجرا هستم.

وی ادامه داد: به دفتر مدیر مدرسه رفتم. او در جواب اعتراض من گفت که اساسنامه مدرسه چنین چیزی را می‌گوید، فرزندتان را ببرید و ما دیگر او را نمی‌پذیریم. جالب است که مدیر مدرسه دقایقی بچه را در آن حالت گریه قرار داد تا من او را با چنین حالی ببینم. در این جا یک نکته مهم است؛ در کودکان اوتیستیک، کنترل ادرار و مدفوع تا سن 15 و 16 سالگی وجود ندارد و البته برای بعضی‌ها تا پایان عمر. روان‌شناس هم به من گفت که احتمالا یک موضوعی در مدرسه وجود دارد که استرس برای بچه ایجاد می‌کند چرا که او این مشکل را در خانه ندارد. نکته تاسف‌انگیز این‌جا است که مدیر به مدت یک ساعت کودک بیمار را در شرایط سخت نگه داشته بود و بعدا هم عذر او را خواست. همین موضوع باعث شد تا فیلمی با محوریت کودکان اوتیستیک و در وهله اول فرزند خودم و توجه به شرایط زندگی اجتماعی‌شان بسازم.

نوید نامور بیان داشت: بسیاری از خانواده‌ها ترجیح می‌دهند که نگویند فرزند ما بیماری اوتیسم دارد و به همین دلیل اجازه حضور فرزندشان در برابر دوربین را نمی‌دادند. این موضوع در حالی است که این کودکان در این بیماری تقصیری ندارند، این بیماری برایشان ایجاد شده و دلیلی بر پنهانی وجود ندارد. بنابراین دوربین را به خانه‌ی خودم آوردم، از فرزندم فیلم را آغاز کردم و مشکلاتی که او دارد و یک خانواده را تحت‌الشعاع قرار داده است، به تصویر کشیدم. بعد از این اتفاق، تعدادی از خانواده‌هایی که کودکانشان به همین دلیل یا دلایل دیگر از مدرسه اخراج شده بودند، اعلام آمادگی کردند تا به ما کمک کنند. البته تصویربرداری مربوط به این خانواده‌ها هنوز آغاز نشده است.

او به ماجرای بخشش مدیر به واسطه یک مصاحبه اشاره کرد و گفت: مصاحبه‌ای راجع به فیلم با یکی از خبرگزاری‌ها داشتم و موضوع را بیان کردم. پس از آن، از طرف آموزش و پورش کودکان استثنائی با من تماس گرفتند و گفتند که دیگر مصاحبه نکن، پیگیر نشو و فرزندتان به سیستم آموزشی برمی‌گردد و البته پسرم را به مدرسه برگرداندند. در کارهای قبلی من مانند «تیام» یا «چند قطره خون» دیده‌اید که به دنبال منافع شخصی نبودم و حالا که مشکل پسرم حل شد، نمی‌توانم عقب بکشم. تمام آن کودکان هم مانند فرزند من هستند و میدانم که خانواده‌های آنان چه مشکلاتی را تحمل می‌کنند. بنابراین نمیتوانم عقب بکشم و کار را متوقف کنم. در گفتگویی که با یکی از مدیران آموزش و پرورش کودکان استثنائی داشتم، به من گفت که مدیران براساس استناد به این بند آیین‌نامه مبنی بر این که این کودکان باید توانایی کنترل ادرار و مدفوع را داشته باشند، به راحتی خیلی از کودکان را کنار می‌گذارند. این موضوع در حالی است که قانونی که تصویب می‌شود باید متناسب با نوع معلولیت باشد و برای مثال نمی‌توانیم برای مدرسه نابینایان اعلام کنیم که بچه باید حتما ببیند تا مدرسه او را بپذیرد. او نابیناست و نمی‌تواند ببیند. در مورد کودکان اوتیستیک هم همین‌طور است. این کودکان بعضا تا سنین بالایی توانایی کنترل را ندارند و نمی‌توانیم چنین قانونی را وضع کنیم وبه راحتی این بچه‌ها را از آموزش منع کنیم. این بند اساس‌نامه باید اصلاح بشود چرا که متناسب با نوع معلولیت نیست.

نامور درباره‌ی روند تولید فیلم گفت: امیدوارم برای اصلاح این بند اساس‌نامه اقدام شود تا مدیران نتوانند چنین بازی‌هایی با روح و روان خانواده‌ها کنند چرا که آنان فشار‌های زیادی را به واسطه این موضوع تحمل می‌کنند. تاکنون این گونه بوده است که در هر جایی که قرار بوده است راجع به این بیماری صحبت شود، یک کارشناس می‌آورند و او می‌گوید این بیماری نوعی درخودماندگی است؛ اما هیچ دوربینی وارد خانه‌ها نشده است تا مشکلات آنان را روایت کند. امیدوارم این فیلم نشان بدهد که با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنیم و سیستم اگر یار نیست، حداقل بار هم نباشد. بند آیین نامه باید اصلاح بشود چرا که متناسب با معلولیت نیست. نکته‌ی دیگری نیز وجود دارد و آن این است که بعضی از کودکان اوتیسم، قدرت صحبت کردن ندارند و حال فرض کنید مدیر مدرسه‌ای که چنین رفتاری با این بچه داشته باشد، او قدرت بازخورد و بیان آن را به خانواده‌اش ندارد و همین روح و روان او را به هم می‌ریزد. مطمئنا چنین رفتاری تاکنون با خیلی از بچه ها شده است و بعدا هم تکرار خواهد شد چرا که آنان نمی‌توانند صحبت کنند و اتفاق را بیان کنند. مدیری که چنین رفتاری را کرده است، باید مجازات بشود و من پیگیر این موضوع هستم. این موضوع باید درس عبرتی برای مدیران دیگر در مدارس دیگر باشد. تاکید می‌کنم که اکنون فرزند من مشکلی ندارد و به سیستم برگشته است اما مشکل بچه‌هایی هستند که در پشت این سیستم ماندند و اگر یکبار نتوانند دستشویی‌شان را کنترل کنند، براساس استناد به همین آیین‌نامه موجود، او را کنار بگذارند. کودک اوتیستیک نیاز به آموزش دارد و او در مدرسه باید آموزش خودیاری را ببیند.

نامور در مورد عوامل این فیلم گفت: هنگامی که اعلام کردم که می‌خواهم این فیلم را بسازم، همه‌ی عوامل من متحدا اعلام کردند که هیچ دستمزدی نمی‌گیرند و این کار هدیه گروه سازنده به به کودکانی است که با این بیماری درگیر هستند. از عوامل فیلم بسیار ممنونم.

نوید نامور کارگردان این فیلم است و احمد سیفی‌پور این مستند را تصویربرداری می‌کند. نغمه عافیت دستیار کارگردان است و بهاره ناصری عکاس این فیلم است.