شخصیت صیاد شیرازی دارای ظرایفی بود که او را لایق شهادت کرد، یکی از این ظرایف، تقید به گفتن «بسم الله» و خواندن دعای فرج بود که هیچ‌گاه ترک نشد.
شهدای ایران:جلسه‌ای که بدون گفتن بسم الله آغاز شود مرا آلوده می‌کند گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، جامعه پزشکی در طول جنگ تحمیلی نقشی حیاتی داشتند. حضور این قشر در دفاع مقدس به خصوص امدادگران از جمله مواردی است که باید با جدیت بیشتری منعکس و بازنمایی شود.
«دکتر بدو» از جمله کتاب‌هایی است که با هدف شناساندن نقش امدادرسانی در دفاع مقدس نوشته و منتشر شده است. این کتاب که حاوی خاطرات سرتیپ دوم «غلام‌حسین دربندی» است در پنج فصل و ۱۸۴ صفحه به کوشش «رضا منتظر» تدوین و توسط نشر «عماد فردا» منتشر شده است.
در ادامه، بخشی از این کتاب را می‌خوانید.
تقید به شروع کلام با نام خدا و دعای فرج
یکی از همکاران ـ صیاد شیرازی ـ تعریف می‌کرد، از آنجا که می‌دانستیم همیشه سخنش را با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می‌کند، تصمیم گرفتیم در یکی از جلسه‌ها او را کمی اذیت کنیم؛ به همین سبب در شروع ارائه گزارش، بسم الله نگفتم و انتظار داشتم ناراحت و یا عصبانی شود؛ اما دیدم که با همان آرامش خاص خود، به جای من زیر لب گفت:
بسم الله الرحمن الرحیم و سپس یادداشت برداری از گزارش را آغاز کرد.
شهید صیاد در یکی از دست‌نوشته‌های خود گفته است:
«در یک جلسه‌ای با بنی‌صدر، که شروع آن جلسه بدون نام خدا و قرآن و دعا بود، وقتی صحبت‌های بنی‌صدر تمام شد، با گفتن بسم الله الرحمن الرحیم، دعای امام زمان (عج) را خواندم. بعد سخن قلبی‌ام را بر زبان آوردم که در میان مسئولان سروصدا کرد.
گفتم: آقای رییس جمهور، عذر می‌خواهم که این نکته را می‌گویم. من جلسه‌ای با این اهمیت را که برای امنیت جمهوری اسلامی تشکیل شده و در آن یک بسم‌الله گفته نشده و یک آیه قرآن تلاوت نشده است، آن قدر آلوده و ناپاک می‌بینم که فکر می‌کنم تمام وجودم آلوده شده است و چاره‌ای ندارم جز این که از این جا بروم قم، زیارتی کنم تا احساس کنم، تزکیه شده‌ام.
سکوت در جلسه حاکم شد. وقتی انسان بخواهد خالصانه و با فطرت خود حرف بزند، خداوند هم به او شهامت می‌دهد و جملاتی را بر زبان می‌اورد که شاید بعدا نتواند آنها را بگوید.»
«دکتر بدو» از جمله کتاب‌هایی است که با هدف شناساندن نقش امدادرسانی در دفاع مقدس نوشته و منتشر شده است. این کتاب که حاوی خاطرات سرتیپ دوم «غلام‌حسین دربندی» است در پنج فصل و ۱۸۴ صفحه به کوشش «رضا منتظر» تدوین و توسط نشر «عماد فردا» منتشر شده است.
در ادامه، بخشی از این کتاب را می‌خوانید.
تقید به شروع کلام با نام خدا و دعای فرج
یکی از همکاران ـ صیاد شیرازی ـ تعریف می‌کرد، از آنجا که می‌دانستیم همیشه سخنش را با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می‌کند، تصمیم گرفتیم در یکی از جلسه‌ها او را کمی اذیت کنیم؛ به همین سبب در شروع ارائه گزارش، بسم الله نگفتم و انتظار داشتم ناراحت و یا عصبانی شود؛ اما دیدم که با همان آرامش خاص خود، به جای من زیر لب گفت:
بسم الله الرحمن الرحیم و سپس یادداشت برداری از گزارش را آغاز کرد.
شهید صیاد در یکی از دست‌نوشته‌های خود گفته است:
«در یک جلسه‌ای با بنی‌صدر، که شروع آن جلسه بدون نام خدا و قرآن و دعا بود، وقتی صحبت‌های بنی‌صدر تمام شد، با گفتن بسم الله الرحمن الرحیم، دعای امام زمان (عج) را خواندم. بعد سخن قلبی‌ام را بر زبان آوردم که در میان مسئولان سروصدا کرد.
گفتم: آقای رییس جمهور، عذر می‌خواهم که این نکته را می‌گویم. من جلسه‌ای با این اهمیت را که برای امنیت جمهوری اسلامی تشکیل شده و در آن یک بسم‌الله گفته نشده و یک آیه قرآن تلاوت نشده است، آن قدر آلوده و ناپاک می‌بینم که فکر می‌کنم تمام وجودم آلوده شده است و چاره‌ای ندارم جز این که از این جا بروم قم، زیارتی کنم تا احساس کنم، تزکیه شده‌ام.
سکوت در جلسه حاکم شد. وقتی انسان بخواهد خالصانه و با فطرت خود حرف بزند، خداوند هم به او شهامت می‌دهد و جملاتی را بر زبان می‌اورد که شاید بعدا نتواند آنها را بگوید.»
