شاید یکی از بی اهمیت‌ترین این واکنش‌ها، واکنش ایشان بعد از دستگیری چند دختر و پسر جوان در تهران بود که ویدئویی را با رقص، بر روی آهنگ «هپی» یا شادی از “فرل ویلیامز” خواننده آمریکایی ساخته بودند و در فضای مجازی منتشر شد که چند ساعت بعد از دستگیری آنها توسط پلیس تهران، حساب رسمی توئیتر آقای روحانی این پیام را منتشر کرد:« شادی حق مردم ماست، ما نباید در مورد رفتارهای ناشی از شادی سختگیر باشیم.»
به گزارش شهدای ایران، همانگونه که مارشال مک لوهان نظریه پرداز بزرگ و با اصالت رسانه در توجیه دهکده جهانی خود می‌گوید، در پرتو وسایل ارتباطی الکترونیک جوامع و ملت‌ها به هم نزدیک می‌شوند و در نهایت دهکده‌ای به پهنای کره زمین پدید می‌آید که آن را «دهکده جهانی» می‌نامند. با حضور شبکه‌های ارتباطات مجازی شاید این روزها گفته مک لوهان بیشتر قابل باور باشد از این حیث که حتی کمترین رخدادهای جهانی نیز در کسری از ثانیه به دور افتاده‌ترین نقاط دنیا نیز مخابره می‌شود.
در شکل گیری این دهکده، نقش توئیتر، اینستاگرام، فیس بوک، تلگرام و بقیه شبکه‌های اجتماعی به عنوان تسهیل گر این مهم، غیر قابل انکار است. به‌طوری که امروزه دولت‌ها نیز در عرصه سیاسی پیام‌های دیپلماتیک و سخنان خود را برای ملت‌ها از طریق همین شبکه‌ها اعلام می‌کنند و گویی دیپلماسی دیجیتال سریع‌تر از تکامل نظریه خود، در حال شکل گیری است.
در این میان توده و عوام نیز با mention , replay , like و... واکنش خود را نشان می‌دهند. می دانیم که دیپلماسی در واقع مجری سیاست‌های داخلی و خارجی در چارچوب دکترین سیاسی هر کشور است که در شق داخلی، این دکترین به مجموعه سیاست‌هایی اطلاق می‌شود که در ابعاد مختلف اعم از توسعه‌ای، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و علمی توسط حاکمان وضع و در ادامه به وسیله مجریان، اجرایی می‌شود.
حالا در روزهایی که رئیس قوه مجریه نیز در ایران، توئیتر را به عنوان یکی از ابزارهای جاری سازی دیپلماسی داخلی خود برگزیده، یک بررسی ساده از توئیت های آقای روحانی(Rouhani_ir@) نشان می‌دهد ایشان نسبت به اغلب وقایع پیرامون خود حساس هستند و با ارسال پیام‌های توئیتری به این موضوعات واکنش نشان می‌دهند.
از وقایع اجتماعی، ورزشی، اقتصادی و سیاسی گرفته تا پیام‌هایی که گاه حرف‌های کنایه آمیزی دارد و در تریبون‌های رسمی و مستقیم نمی‌شود بیان کرد. خطاب‌هایی که مخاطب آن با اصطلاح «بعضی‌ها» مورد اشاره قرار می‌گیرد. بررسی‌ها نشان می‌دهد ایشان حتی نسبت به کوچکترین رخدادهای جامعه نیز از طریق همین شبکه‌های مجازی اظهار نظر می‌کنند.
شاید یکی از بی اهمیت‌ترین این واکنش‌ها، واکنش ایشان بعد از دستگیری چند دختر و پسر جوان در تهران بود که ویدئویی را با رقص، بر روی آهنگ «هپی» یا شادی از "فرل ویلیامز” خواننده آمریکایی ساخته بودند و در فضای مجازی منتشر شد که چند ساعت بعد از دستگیری آنها توسط پلیس تهران، حساب رسمی توئیتر آقای روحانی این پیام را منتشر کرد:« شادی حق مردم ماست، ما نباید در مورد رفتارهای ناشی از شادی سختگیر باشیم.»
این پیام چندین ساعت از وقت بی بی سی فارسی و صدای آمریکا را برای تحلیل به خود اختصاص داد. بعدها گمانه زنی‌هایی شد که شاید این واکنش آقای روحانی به علت دستگیری کارگردان این ویدئو بوده که پیش از این، رنگ بنفش را در کمپین ستاد انتخاباتی تدبیر و امید پیشنهاد داده بود؛ اما از دیگر سو تناقضی قابل تأمل در بررسی پیام‌های توئیتری ایشان دیده می‌شود. به‌طوری که پس از حمله موشکی سپاه به مواضع داعش در "دیر الزور” که با عنوان پاسخی به حملات تروریستی داعش به مجلس شورای اسلامی عنوان می‌شد، هیچ توئیتی در صفحه منتسب به آقای روحانی دیده نشد.
موضوعی که از حیث عظمت آن، حتی در خروجی پایگاه‌ها و نشریات مهم از واشنگتن پست گرفته تا معاریو و فیگارو نیز پوشش داده شد. در نمونه‌ای دیگر، این روزها که مردم ایران با هر گرایش سیاسی و فکری، داغدار و ملتهب از شهادت فرزند غیرت ایران،”شهید محسن حججی” هستند، همچنان با گذشت چند روز، هیچ واکنشی در صفحه توئیتر ریاست جمهوری دیده نمی‌شود.
قیاس بازتاب ماجرای رشادت شهید حججی و بازتاب دستگیری رقاصه‌های کلیپ موسوم به هپی، اگرچه کاملاً بی ربط است اما انتظار این است که وقتی جناب آقای روحانی نسبت به دستگیری چند جوان رقاصه واکنش نشان می‌دهند، در مقابل واقعه بزرگی مانند رشادت غیرتمندانه شهید حججی نیز سکوت نکنند و نشان دهند که همراه با ملت ایران پشتیبان جوانان غیرتمندی هستند که مرزها را به خارج از ایران منتقل کرده‌اند تا ما اینجا در آسایش توئیت کنیم؛ عکس‌های رنگارنگ برای پروفایل‌های خود بگیریم و حرف‌های انتلکتوئل گونه نثار هم کنیم.
*جهان
در شکل گیری این دهکده، نقش توئیتر، اینستاگرام، فیس بوک، تلگرام و بقیه شبکه‌های اجتماعی به عنوان تسهیل گر این مهم، غیر قابل انکار است. به‌طوری که امروزه دولت‌ها نیز در عرصه سیاسی پیام‌های دیپلماتیک و سخنان خود را برای ملت‌ها از طریق همین شبکه‌ها اعلام می‌کنند و گویی دیپلماسی دیجیتال سریع‌تر از تکامل نظریه خود، در حال شکل گیری است.
در این میان توده و عوام نیز با mention , replay , like و... واکنش خود را نشان می‌دهند. می دانیم که دیپلماسی در واقع مجری سیاست‌های داخلی و خارجی در چارچوب دکترین سیاسی هر کشور است که در شق داخلی، این دکترین به مجموعه سیاست‌هایی اطلاق می‌شود که در ابعاد مختلف اعم از توسعه‌ای، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و علمی توسط حاکمان وضع و در ادامه به وسیله مجریان، اجرایی می‌شود.
حالا در روزهایی که رئیس قوه مجریه نیز در ایران، توئیتر را به عنوان یکی از ابزارهای جاری سازی دیپلماسی داخلی خود برگزیده، یک بررسی ساده از توئیت های آقای روحانی(Rouhani_ir@) نشان می‌دهد ایشان نسبت به اغلب وقایع پیرامون خود حساس هستند و با ارسال پیام‌های توئیتری به این موضوعات واکنش نشان می‌دهند.
از وقایع اجتماعی، ورزشی، اقتصادی و سیاسی گرفته تا پیام‌هایی که گاه حرف‌های کنایه آمیزی دارد و در تریبون‌های رسمی و مستقیم نمی‌شود بیان کرد. خطاب‌هایی که مخاطب آن با اصطلاح «بعضی‌ها» مورد اشاره قرار می‌گیرد. بررسی‌ها نشان می‌دهد ایشان حتی نسبت به کوچکترین رخدادهای جامعه نیز از طریق همین شبکه‌های مجازی اظهار نظر می‌کنند.
شاید یکی از بی اهمیت‌ترین این واکنش‌ها، واکنش ایشان بعد از دستگیری چند دختر و پسر جوان در تهران بود که ویدئویی را با رقص، بر روی آهنگ «هپی» یا شادی از "فرل ویلیامز” خواننده آمریکایی ساخته بودند و در فضای مجازی منتشر شد که چند ساعت بعد از دستگیری آنها توسط پلیس تهران، حساب رسمی توئیتر آقای روحانی این پیام را منتشر کرد:« شادی حق مردم ماست، ما نباید در مورد رفتارهای ناشی از شادی سختگیر باشیم.»
این پیام چندین ساعت از وقت بی بی سی فارسی و صدای آمریکا را برای تحلیل به خود اختصاص داد. بعدها گمانه زنی‌هایی شد که شاید این واکنش آقای روحانی به علت دستگیری کارگردان این ویدئو بوده که پیش از این، رنگ بنفش را در کمپین ستاد انتخاباتی تدبیر و امید پیشنهاد داده بود؛ اما از دیگر سو تناقضی قابل تأمل در بررسی پیام‌های توئیتری ایشان دیده می‌شود. به‌طوری که پس از حمله موشکی سپاه به مواضع داعش در "دیر الزور” که با عنوان پاسخی به حملات تروریستی داعش به مجلس شورای اسلامی عنوان می‌شد، هیچ توئیتی در صفحه منتسب به آقای روحانی دیده نشد.
موضوعی که از حیث عظمت آن، حتی در خروجی پایگاه‌ها و نشریات مهم از واشنگتن پست گرفته تا معاریو و فیگارو نیز پوشش داده شد. در نمونه‌ای دیگر، این روزها که مردم ایران با هر گرایش سیاسی و فکری، داغدار و ملتهب از شهادت فرزند غیرت ایران،”شهید محسن حججی” هستند، همچنان با گذشت چند روز، هیچ واکنشی در صفحه توئیتر ریاست جمهوری دیده نمی‌شود.
قیاس بازتاب ماجرای رشادت شهید حججی و بازتاب دستگیری رقاصه‌های کلیپ موسوم به هپی، اگرچه کاملاً بی ربط است اما انتظار این است که وقتی جناب آقای روحانی نسبت به دستگیری چند جوان رقاصه واکنش نشان می‌دهند، در مقابل واقعه بزرگی مانند رشادت غیرتمندانه شهید حججی نیز سکوت نکنند و نشان دهند که همراه با ملت ایران پشتیبان جوانان غیرتمندی هستند که مرزها را به خارج از ایران منتقل کرده‌اند تا ما اینجا در آسایش توئیت کنیم؛ عکس‌های رنگارنگ برای پروفایل‌های خود بگیریم و حرف‌های انتلکتوئل گونه نثار هم کنیم.
*جهان
