در سازمان میراث فرهنگی رخ داد:
حال جای این سوال باقی است که با چه معیاری، سازمان میراث فرهنگی که از معاونت‌های ریاست جمهوری محسوب می شود، چنین عنصر وابسته، ضد انقلاب و فاسدی را به عنوان «میراث ملی ایران» ولو در بخش خوراک! و با عنوان پرطمطراقی همچون «گنجینه زنده بشری» به ثبت می رساند ؟!
سرویس فرهنگی شهدای ایران:نجف دریابندری، از عوامل اصلی پروژه آمریکایی فرانکلین از سوی سازمان میراث فرهنگی به عنوان «گنجینه زنده بشری در میراث خوراک» ثبت ملی شد!
بنابر این گزارش، دریابندری مدت 17 سال با پروژه آمریکایی فرانکلین برای تحمیق و تخدیر اذهان جوانان و مردم ایران در جهت غرب‌گرایی و از خود بیگانگی و هویت زدایی ایرانی/اسلامی همکاری کرد.
او که در نوجوانی نزد انگلیسی ها در تاسیسات نفتی آبادان کار می کرد و به اصطلاح انگلیسی یاد می گرفت(!) پس از کودتای 28 مرداد و در سال 1333 به دلیل عضویت در حزب توده به زندان افتاد و در سال 1337 مورد عفو ملوکانه(!) قرار گرفت و آزاد شد. در همین سال در سازمان «گلستان فیلم» که توسط «کنسرسیوم نفتی انگلیس/هلند/آمریکا» ایجاد شده بود به کار مشغول شد و سپس در پروژه آمریکایی فرانکلین استخدام شد و به سردبیری آن رسید.
در سال 1354 با به اتمام رسیدن پروژه فرانکلین و تغییر نامش به سازمان آموزشی نومرز ، «دریابندری» به تلویزیون شاهنشاهی رفت و در آنجا وظیفه ترجمه متون انگلیسی فیلم های آمریکایی را برعهده گرفت. تا سال 1357 که با پیروزی انقلاب اسلامی، به دلیل همکاری مستمر با رژیم طاغوت و عناصر و عوامل آمریکایی، توسط نیروهای انقلابی از این رسانه تصفیه شد.
وی در اوایل پیروزی انقلاب به همراه ضد انقلابیون وابسته ای مانند «باقر پرهام»، «منوچهر هزارخانی»، «شکرالله پاک نژاد» و «غلامحسین ساعدی» در زمره اعضای شورای نویسندگان روزنامه ضد‌انقلابی «آزادی» وابسته به جبهه به اصطلاح دموکراتیک ملی ایران به سرکردگی «هدایت الله متین دفتری» قرار گرفت. جبهه ای که بعدا به شورای به اصطلاح مقاومت منافقین پیوست. دریابندری به دنبال جنگ تروریستی منافقین، مدتی از ایران فراری شد و حتی در نشریات ضد انقلابی خارج کشور مانند «ایران نامه» (وابسته به بنیاد اشرف پهلوی) مقاله نوشت. اما به دنبال اجرای طرح «نفوذ پس از جنگ» و «استحاله فرهنگی» به ایران بازگشت و به تدریج در نشریات شبه روشنفکری و برخی روزنامه های زنجیره ای برای خود، جای پا باز کرد، مورد تجلیل قرار گرفت و برایش بزرگداشت و جشن نامه و شب ویژه برگزار کردند تا اینکه اینک به ثبت ملی هم رسید!!
سوابق دریابندری که به خاطر «کتاب مستطاب آشپزی از سیر تا پیاز» به عنوان «میراث ملی» به ثبت رسیده(!) در اسناد ساواک بسیار تکان دهنده است. در یکی از این اسناد به تاریخ 25/12/1350 آمده است:
«... سفارت انگلستان تعداد زیادی پلی کپی منتشر کرد به نام «حقوق‌بگیران آمریکا در ایران» که در آن نام چند تن از روسای فرانکلین از قبیل همایون صنعتی- نجف دریابندری- علی اصغر مهاجر هم برده شده و قید گردیده بود که این افراد عضو سازمان سیای آمریکا هستند. عموما کارمندان فرانکلین معتقدند که عده ای از افراد این موسسه مستقیما از طرف سازمان سیا حمایت می شوند از قبیل خانم گیلیارو عرفان- هرمز وحید- نجف دریابندری-فریدون صالح ... در موسسه فرانکلین حدود 25 نفر کارمند زن خدمت می کنند که به جز 3 نفر از آنها ... بقیه دارای سر و سری با روسای این موسسه می‌باشند.»
حال جای این سوال باقی است که با چه معیاری، سازمان میراث فرهنگی که از معاونت‌های ریاست جمهوری محسوب می شود، چنین عنصر وابسته، ضد انقلاب و فاسدی را به عنوان «میراث ملی ایران» ولو در بخش خوراک! و با عنوان پرطمطراقی همچون «گنجینه زنده بشری» به ثبت می رساند ؟!
بنابر این گزارش، دریابندری مدت 17 سال با پروژه آمریکایی فرانکلین برای تحمیق و تخدیر اذهان جوانان و مردم ایران در جهت غرب‌گرایی و از خود بیگانگی و هویت زدایی ایرانی/اسلامی همکاری کرد.
او که در نوجوانی نزد انگلیسی ها در تاسیسات نفتی آبادان کار می کرد و به اصطلاح انگلیسی یاد می گرفت(!) پس از کودتای 28 مرداد و در سال 1333 به دلیل عضویت در حزب توده به زندان افتاد و در سال 1337 مورد عفو ملوکانه(!) قرار گرفت و آزاد شد. در همین سال در سازمان «گلستان فیلم» که توسط «کنسرسیوم نفتی انگلیس/هلند/آمریکا» ایجاد شده بود به کار مشغول شد و سپس در پروژه آمریکایی فرانکلین استخدام شد و به سردبیری آن رسید.
در سال 1354 با به اتمام رسیدن پروژه فرانکلین و تغییر نامش به سازمان آموزشی نومرز ، «دریابندری» به تلویزیون شاهنشاهی رفت و در آنجا وظیفه ترجمه متون انگلیسی فیلم های آمریکایی را برعهده گرفت. تا سال 1357 که با پیروزی انقلاب اسلامی، به دلیل همکاری مستمر با رژیم طاغوت و عناصر و عوامل آمریکایی، توسط نیروهای انقلابی از این رسانه تصفیه شد.
وی در اوایل پیروزی انقلاب به همراه ضد انقلابیون وابسته ای مانند «باقر پرهام»، «منوچهر هزارخانی»، «شکرالله پاک نژاد» و «غلامحسین ساعدی» در زمره اعضای شورای نویسندگان روزنامه ضد‌انقلابی «آزادی» وابسته به جبهه به اصطلاح دموکراتیک ملی ایران به سرکردگی «هدایت الله متین دفتری» قرار گرفت. جبهه ای که بعدا به شورای به اصطلاح مقاومت منافقین پیوست. دریابندری به دنبال جنگ تروریستی منافقین، مدتی از ایران فراری شد و حتی در نشریات ضد انقلابی خارج کشور مانند «ایران نامه» (وابسته به بنیاد اشرف پهلوی) مقاله نوشت. اما به دنبال اجرای طرح «نفوذ پس از جنگ» و «استحاله فرهنگی» به ایران بازگشت و به تدریج در نشریات شبه روشنفکری و برخی روزنامه های زنجیره ای برای خود، جای پا باز کرد، مورد تجلیل قرار گرفت و برایش بزرگداشت و جشن نامه و شب ویژه برگزار کردند تا اینکه اینک به ثبت ملی هم رسید!!
سوابق دریابندری که به خاطر «کتاب مستطاب آشپزی از سیر تا پیاز» به عنوان «میراث ملی» به ثبت رسیده(!) در اسناد ساواک بسیار تکان دهنده است. در یکی از این اسناد به تاریخ 25/12/1350 آمده است:
«... سفارت انگلستان تعداد زیادی پلی کپی منتشر کرد به نام «حقوق‌بگیران آمریکا در ایران» که در آن نام چند تن از روسای فرانکلین از قبیل همایون صنعتی- نجف دریابندری- علی اصغر مهاجر هم برده شده و قید گردیده بود که این افراد عضو سازمان سیای آمریکا هستند. عموما کارمندان فرانکلین معتقدند که عده ای از افراد این موسسه مستقیما از طرف سازمان سیا حمایت می شوند از قبیل خانم گیلیارو عرفان- هرمز وحید- نجف دریابندری-فریدون صالح ... در موسسه فرانکلین حدود 25 نفر کارمند زن خدمت می کنند که به جز 3 نفر از آنها ... بقیه دارای سر و سری با روسای این موسسه می‌باشند.»
حال جای این سوال باقی است که با چه معیاری، سازمان میراث فرهنگی که از معاونت‌های ریاست جمهوری محسوب می شود، چنین عنصر وابسته، ضد انقلاب و فاسدی را به عنوان «میراث ملی ایران» ولو در بخش خوراک! و با عنوان پرطمطراقی همچون «گنجینه زنده بشری» به ثبت می رساند ؟!
