به این سوال در ادامه پاسخ خواهم داد اما قبل از آن بگویم که برخلاف آنها، مسئولان ما تا دل‌تان بخواهد پای‌شان برای گفت‌وگو با رسانه‌های غربی شل است. سابقه گفت‌وگو با رسانه‌های بی‌نام و نشان غربی‌ها را هم داشته‌ایم. البته دلایل خودشان را هم دارند. منظورم مقامات و مصاحبه‌کنندگان است. در عوض هرگز به یاد ندارم رهبر انقلاب رسانه‌ای از جبهه غرب را رسما پذیرفته و فرصت گفت‌وگو به آنها داده باشد. چرا؟

برگردم به سوال نخست این نوشتار، اگر اوباما حاضر نمی‌شود با رسانه‌های ما گفت‌‌وگو کند یا دیگر مقامات غربی، مشکل‌شان شبکه‌های ما نیست. تردید نکنید معضل اصلی آنها خبرنگاران ما هستند. تصور کنید اوباما بپذیرد با شبکه‌ای از ما مصاحبه کند مثلا با «پرس‌تی‌وی» و «نادر طالب‌زاده» با دریایی از سوال و دانسته‌هایی عمیق از جامعه آمریکا، انبوه تناقض‌های رفتاری و سیاسی آنها و ... روبه‌روی او بنشیند. به نظر شما نتیجه این گفت‌وگو چه تاثیری بر افکار عمومی جهان خواهد گذاشت.

آنها می‌دانند مواضع‌شان و دلایل‌شان برای محکوم جلوه دادن ایران تنها در رسانه‌های خودشان خریدار دارد. چرا که ما فرصت پاسخگویی و پرسیدن سوالات متقابل را نداریم. آنها می‌دانند نظیر کاریکاتوری که رئیس‌ رژیم صهیونیستی در سازمان ملل نشان داد چنانچه مقابل یک خبرنگار ایرانی خبره بنشینند، سقف حرف‌ها و دلایل‌شان همین خواهد بود. کما اینکه پس از آن سخنرانی در سازمان ملل، یکی از طنزنویسان سرشناس آمریکایی نوشت، نتانیاهو مجبور نبود بمب اتمی را برای مردم دنیا آنطور نقاشی کند. سری به زیرزمین خانه‌اش می‌زد تا شکل واقعی یک بمب‌اتمی را ببیند و درست نقاشی کند. باور کنید اینها مقابل خبرنگاران بی‌طرف و آزاده‌ خودشان هم خلع سلاحند و خبرنگارانی که باید با این سران درباره موضوعاتی نظیر ایران صحبت کنند، پیشاپیش برگزیده شده و یکی مثل آقای «حیدری» ما را جلوی رئیس‌جمهورشان می‌گذارند تا حرفی از اعتراض نباشد چه رسد به خبرنگار مطلع ایرانی. این همه را گفتم، تا تاکید کنم، حالا که اینطور است، چرا ما آنها را تحریم نمی‌کنیم.

چرا مسئولان ما به‌سادگی جلوی دوربین اینها حاضر می‌شوند. چرا شرط نمی‌کنند، گفت‌وگو و پرسش به پاسخ‌های شما در مقابل گفت‌وگو و پاسخ سران شما به پرسش‌های خبرنگاران ما. چطور کسی تا به حال به این مهم و لزوم تجدیدنظر در این رفتار نیندیشیده است؟