سينمايي كه در مضامين اجتماعي‌اش گير كرده و براي توليد فيلم سالم براي آدم‌ها درمانده، قرار است براي ارتقاي دام و دامپزشكي جشنواره راه بيندازد. جالب است كه كليدواژه اقتصاد مقاومتي مستمسك برپايي اين جشنواره شده است.
شهدای ایران:سينمايي كه در مضامين اجتماعي‌اش گير كرده و براي توليد فيلم سالم براي آدم‌ها درمانده، قرار است براي ارتقاي دام و دامپزشكي جشنواره راه بيندازد. جالب است كه كليدواژه اقتصاد مقاومتي مستمسك برپايي اين جشنواره شده است.
جواد محرمي
جشنواره‌پروري دارد به معضلي فرهنگي و مديريتي در كشور تبديل مي‌شود، حالا ديگر به تدريج بسياري از نهادها، سازمان‌ها و مجموعه‌هاي دولتي كه از طرح و ايده فرهنگي عاجزند بهترين و آسان‌ترين كار را خلق جشنواره قلمداد مي‌كنند. جشنواره‌ها در همه دنيا به منظور سمت و سو دادن خودكار به توليدات سينمايي برپا مي‌شوند و بيش از همه جنبه‌اي تبليغاتي براي تعيين راهبردهاي فرهنگي دارند اما در ايران تلقي اشتباهي از كاركرد جشنواره‌ها وجود دارد. جشنواره‌ها در ايران قرار نيست راهبردها را مشخص كنند بلكه صرفاً نفس برگزاري آنهاست كه اهميت دارد. در بيش از 99 درصد اين جشنواره‌ها محصولي كه بتوان به بهانه آن جشن گرفت، اساساً وجود ندارد. دو هفته قبل بود كه خبر از راه‌اندازي يك جشنواره تازه به ميان آمد؛ جشنواره‌اي با نام «بيطار» كه با حمايت سازمان دامپزشكي وابسته به وزارت جهاد كشاورزي برگزار مي‌شود.
دبيري اين جشنواره را ناصر باكيده برعهده دارد كه يك كارمند پركار جشنواره‌اي است و در روزمه‌اش حضور در دبيرخانه جشنواره‌هاي مختلف از فجر و كودك تا ياس و حسنات و تسنيم به چشم مي‌خورد. درباره چرايي برگزاري چنين جشنواره‌هاي هزينه‌زايي بارها و بارها در رسانه‌ها سخن گفته شده است.باكيده، دبير جشنواره تازه‌تأسيس بيطار در گفت‌وگويي كه احتمالاً در توجيه برگزاري جشنواره بيطار انجام شده ادعاهايي را مطرح كرده كه واقعاً قابل تأمل است، مثلاً ايشان گفته‌اند: سازمان دامپزشكي كشور، با همكاري سازمان صدا و سيما و سازمان سينمايي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در راستاي فرمايشات مقام معظم رهبري و ابلاغ سياست‌هاي كلي مبتني بر تبيين مؤلفه‌هاي اقتصاد مقاومتي و توليد و اشتغال در دامپزشكي برگزاري جشنواره فيلم و عكس بيطار را طراحي و برنامه‌ريزي كرده است.
در جايي ديگر هم ايشان ادعا كرده‌اند: اين رويداد سينمايي و اجتماعي به منظور تشويق و ترغيب هنرمندان ايران اسلامي و پرداختن به نقش آن در زندگي فردي و اجتماعي، فرهنگ‌سازي مصرف بهينه، ارتقاي سطح بينش و نگرش جامعه نسبت به ارزش مادي و معنوي و دستيابي به آثار فاخر تصويري در اين زمينه، همچنين تبديل ايران به پايگاه اصلي در حوزه‌هاي علمي، تخصصي، فرهنگي و سينمايي مرتبط با حوزه دامپزشكي در جهان، پيش بيني شده است.
ادعاهاي باكيده اسباب طرح پرسش‌هاي مهمي مي‌شود، از جمله اينكه در شرايطي كه مقامات بالاي نظام و به ويژه رهبري مدام از لزوم صرفه‌جويي و پرهيز از اسراف و موازي‌كاري در امور مختلف كشور سخن گفته‌اند چرا اين تأكيد ايشان ناديده گرفته مي‌شود و حتي براي كمك به دامپزشكي از دهها جشنواره و محفل هنري ديگر كمك گرفته نمي‌شود و به سراغ راه‌اندازي يك جشنواره تازه مي‌روند كه هزينه‌اش چند برابر تعامل با ديگر جشنواره‌هاست. آيا نمي‌شد به جاي جذب كمك مالي سازمان دامپزشكي براي راه‌اندازي يك جشنواره جديد فقط درصدي از اين كمك را صرف راه‌اندازي جايزه‌اي ويژه در جشنواره‌هايي همچون سينماحقيقت يا فيلم كوتاه و تخصيص جايزه‌اي به بهترين محصول با نگاه فرهنگ‌ساز به دامپزشكي كرد؟ آيا در اين صورت برندينگ جشنواره‌هايي مثل سينماحقيقت و فيلم كوتاه عامل ديده شدن بيشتر جايزه ويژه دامپزشكي نمي‌شد؟
عجيب است كه توصيه رهبري به پرهيز از موازي‌كاري ناديده گرفته مي‌شود و در توجيه برگزاري جشنواره آن را در خدمت اقتصاد مقاومتي معرفي مي‌كنند!
اينكه ناصر باكيده عنوان كرده: اين جشنواره مي‌تواند پايگاهي جهاني پيدا كند چقدر واقعي است؟ آيا وي از خود پرسيده كدام يك از جشنواره‌هايي كه پيشتر در دبيرخانه‌شان فعاليت مي‌كرده يا دبيري آنها را برعهده داشته جهاني كه هيچ حتي در آسيا حرفي براي گفتن دارند كه حالا ايشان مي‌خواهد جشنواره‌اي در حوزه دامپزشكي را جهاني كند؟ ايشان چرا مختصات و نقشه راه جهاني كردن جشنواره‌اي كه هنوز برپا نشده را ترسيم نمي‌كنند. در حال حاضر بزرگ‌ترين رويداد سينمايي كشور يعني جشنواره فيلم فجر به دليل رويكردهاي غيركارشناسي شده تأثيري بر سينماي جهان ندارد و اساساً محلي از اعراب در بعد بين‌المللي ندارد، حالا ايشان چطور مي‌خواهند جشنواره‌اي موضوعي درباره دامپزشكي را جهاني كنند، دقيقاً مردم را چه چيزي فرض كرده‌اند؟
*جوان
جواد محرمي
جشنواره‌پروري دارد به معضلي فرهنگي و مديريتي در كشور تبديل مي‌شود، حالا ديگر به تدريج بسياري از نهادها، سازمان‌ها و مجموعه‌هاي دولتي كه از طرح و ايده فرهنگي عاجزند بهترين و آسان‌ترين كار را خلق جشنواره قلمداد مي‌كنند. جشنواره‌ها در همه دنيا به منظور سمت و سو دادن خودكار به توليدات سينمايي برپا مي‌شوند و بيش از همه جنبه‌اي تبليغاتي براي تعيين راهبردهاي فرهنگي دارند اما در ايران تلقي اشتباهي از كاركرد جشنواره‌ها وجود دارد. جشنواره‌ها در ايران قرار نيست راهبردها را مشخص كنند بلكه صرفاً نفس برگزاري آنهاست كه اهميت دارد. در بيش از 99 درصد اين جشنواره‌ها محصولي كه بتوان به بهانه آن جشن گرفت، اساساً وجود ندارد. دو هفته قبل بود كه خبر از راه‌اندازي يك جشنواره تازه به ميان آمد؛ جشنواره‌اي با نام «بيطار» كه با حمايت سازمان دامپزشكي وابسته به وزارت جهاد كشاورزي برگزار مي‌شود.
دبيري اين جشنواره را ناصر باكيده برعهده دارد كه يك كارمند پركار جشنواره‌اي است و در روزمه‌اش حضور در دبيرخانه جشنواره‌هاي مختلف از فجر و كودك تا ياس و حسنات و تسنيم به چشم مي‌خورد. درباره چرايي برگزاري چنين جشنواره‌هاي هزينه‌زايي بارها و بارها در رسانه‌ها سخن گفته شده است.باكيده، دبير جشنواره تازه‌تأسيس بيطار در گفت‌وگويي كه احتمالاً در توجيه برگزاري جشنواره بيطار انجام شده ادعاهايي را مطرح كرده كه واقعاً قابل تأمل است، مثلاً ايشان گفته‌اند: سازمان دامپزشكي كشور، با همكاري سازمان صدا و سيما و سازمان سينمايي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در راستاي فرمايشات مقام معظم رهبري و ابلاغ سياست‌هاي كلي مبتني بر تبيين مؤلفه‌هاي اقتصاد مقاومتي و توليد و اشتغال در دامپزشكي برگزاري جشنواره فيلم و عكس بيطار را طراحي و برنامه‌ريزي كرده است.
در جايي ديگر هم ايشان ادعا كرده‌اند: اين رويداد سينمايي و اجتماعي به منظور تشويق و ترغيب هنرمندان ايران اسلامي و پرداختن به نقش آن در زندگي فردي و اجتماعي، فرهنگ‌سازي مصرف بهينه، ارتقاي سطح بينش و نگرش جامعه نسبت به ارزش مادي و معنوي و دستيابي به آثار فاخر تصويري در اين زمينه، همچنين تبديل ايران به پايگاه اصلي در حوزه‌هاي علمي، تخصصي، فرهنگي و سينمايي مرتبط با حوزه دامپزشكي در جهان، پيش بيني شده است.
ادعاهاي باكيده اسباب طرح پرسش‌هاي مهمي مي‌شود، از جمله اينكه در شرايطي كه مقامات بالاي نظام و به ويژه رهبري مدام از لزوم صرفه‌جويي و پرهيز از اسراف و موازي‌كاري در امور مختلف كشور سخن گفته‌اند چرا اين تأكيد ايشان ناديده گرفته مي‌شود و حتي براي كمك به دامپزشكي از دهها جشنواره و محفل هنري ديگر كمك گرفته نمي‌شود و به سراغ راه‌اندازي يك جشنواره تازه مي‌روند كه هزينه‌اش چند برابر تعامل با ديگر جشنواره‌هاست. آيا نمي‌شد به جاي جذب كمك مالي سازمان دامپزشكي براي راه‌اندازي يك جشنواره جديد فقط درصدي از اين كمك را صرف راه‌اندازي جايزه‌اي ويژه در جشنواره‌هايي همچون سينماحقيقت يا فيلم كوتاه و تخصيص جايزه‌اي به بهترين محصول با نگاه فرهنگ‌ساز به دامپزشكي كرد؟ آيا در اين صورت برندينگ جشنواره‌هايي مثل سينماحقيقت و فيلم كوتاه عامل ديده شدن بيشتر جايزه ويژه دامپزشكي نمي‌شد؟
عجيب است كه توصيه رهبري به پرهيز از موازي‌كاري ناديده گرفته مي‌شود و در توجيه برگزاري جشنواره آن را در خدمت اقتصاد مقاومتي معرفي مي‌كنند!
اينكه ناصر باكيده عنوان كرده: اين جشنواره مي‌تواند پايگاهي جهاني پيدا كند چقدر واقعي است؟ آيا وي از خود پرسيده كدام يك از جشنواره‌هايي كه پيشتر در دبيرخانه‌شان فعاليت مي‌كرده يا دبيري آنها را برعهده داشته جهاني كه هيچ حتي در آسيا حرفي براي گفتن دارند كه حالا ايشان مي‌خواهد جشنواره‌اي در حوزه دامپزشكي را جهاني كند؟ ايشان چرا مختصات و نقشه راه جهاني كردن جشنواره‌اي كه هنوز برپا نشده را ترسيم نمي‌كنند. در حال حاضر بزرگ‌ترين رويداد سينمايي كشور يعني جشنواره فيلم فجر به دليل رويكردهاي غيركارشناسي شده تأثيري بر سينماي جهان ندارد و اساساً محلي از اعراب در بعد بين‌المللي ندارد، حالا ايشان چطور مي‌خواهند جشنواره‌اي موضوعي درباره دامپزشكي را جهاني كنند، دقيقاً مردم را چه چيزي فرض كرده‌اند؟
*جوان
