مردم قهرمان شهر مرزی سردشت روز هفتم تیر ماه سال 1366 شاهد یکی از فجیع ترین جنایات رژیم حزب بعث با حملات شیمیایی و بمباران محلات مختلف سردشت بودند.
شهدای ایران:مردم
قهرمان شهر مرزی سردشت روز هفتم تیر ماه سال 1366 شاهد یکی از فجیع ترین
جنایات رژیم حزب بعث با حملات شیمیایی و بمباران محلات مختلف سردشت بودند.
این تهاجم غیر انسانی، شهر مرزی کشورمان را به نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در دهه 80 میلادی در جهان پس از بمباران هسته ای هیروشیما توسط نیروهای آمریکایی تبدیل کرد.
به گزارش روز چهارشنبه ایرنا ،مجامع جهانی به دلیل نفوذ حامیان منطقه ای و فرامنطقه ای صدام ، قادر به انجام اقدام قابل توجهی نبودند، ولی این در حالی بود که در فروردین سال 1986 میلادی ( 1365 ) ، اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام، مصوبهای را در محکومیت به کارگیری سلاح شیمیایی توسط او گذراندند که با وتوی آمریکا بیاثر شد.
ارتش تحت فرماندهی صدام با انفجار چندین بمب شیمیایی در حلبچه، منطقه کردنشین کشور خود، فاجعه انسانی دیگری را در این کشور رقم زد، در این فاجعه دست کم پنج هزار تن از مردم کرد، کشته و بیش از هفت هزار نفر مجروح شدند.
پزشکان خارجی در آن زمان اعلام کردند: بازماندگان بمباران شهر حلبچه به بیماریهای روانی، پوستی و مغزی بسیار خطرناک مبتلا هستند و تعداد بیماران سرطانی بسیار زیاد است؛ همچنین تاثیر این سلاح ها روی مردم منطقه دارای تأثیر موروثی است و از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود.
این حملات وحشیانه در حالی صورت میگرفت که عراق، جزو ۱۲۰ کشور امضا کننده پروتکل ژنو درباره منع استفاده از سلاحهای سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک بود. امضاکنندگان این پروتکل تاکید کرده بودند: «استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آنها و همچنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقا مورد تنفر افکار دنیای متمدن است. همچنین دول متعهد تقبل میکنند ممنوعیت استفاده از گازهای خفه کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت می شناسند و همچنین تعهد می کنند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»
روز هفتم تیر66 یکی از فجایع تاریخی در شهر سردشت به وقوع پیوست و بمباران شیمیایی شهر سردشت نقطه مشهودی در حملات شیمیایی عراق بود که متاسفانه هیچ تاثیری بر افکار مردم دنیا نداشت.
در ساعت 16:30 روز یکشنبه هفتم تیر ماه 1366 چند فروند هواپیمای عراقی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و هفت بمب خردل در نقاط مختلف شهر انداختند که 2 بمب در بازار شهر و 2 بمب دیگر در مناطق مسکونی فرو افتاد.
سه بمب دیگر نیز به مناطق باغی در حاشیه شهر اصابت کرد؛ به علت شرایط جوی مناسب ( به لحاظ نفوذ پذیری تاثیر انفجار) از نظر درجه حرارت و جریان ملایم هوا ،آلودگی به تدریج تا کیلومترها دورتر از کانون های انفجار گسترش یافت و بوع نامطبوع خردل که مشابه بوی سیر و گوگرد است از فاصله دور استشمام می شد.
متاسفانه بیمارستان و نقاهتگاه شهر نیز در مسیر جریان هوای آلوده قرار گرفت و برخی از پزشکان و پرستاران پس از چند ساعت به دلیل آلوده شدن ،مجبور به ترک آنجا شدند. برق و مخابرات قطع و تمام فعالیت های خدماتی شهر فلج شد؛ چرا که بیشتر کارکنان محلی مصدوم شده بودند.
کادر پزشکی بهداری سپاه با کمک نیروهای محلی توانستند از دو حمام شهر به عنوان دو ایستگاه رفع آلودگی جهت شهروندان سردشتی استفاده کنند. ماشین های آتش نشانی نیز مسئولیت تدارک آب حمام های شهر را عهده دار بودند و سالن ورزشی شهر به عنوان یک نقاهتگاه 150 تخته مورد استفاده قرار گرفت.
با توجه به ماهیت اثر گاز خردل (برخلاف گاز اعصاب که ناگهان همه بیماران در همان ساعت اول مراجعه می کنند) ساعت به ساعت بر تعداد مصدومین افزوده می شد. در نقاهتگاه، درمان های اولیه انجام گرفت و مصدومان پس از پایدارشدن نسبی علائم حیاتی به شهرهای دیگر اعزام شدند.
آلودگی موادغذایی، میوه جات، سبزیجات، مزارع ، آب ها و حتی حیوانات باعث برخی مسمومیت های گوارشی شده بود، گله های گاو و گوسفند که تنها سرمایه برخی از خانواده ها بود از بین رفتند و محصول برخی مزارع آلوده و غیر قابل استفاده بود.
یک روز پس از حادثه ،مصدومان بدحال با چندین پرواز از ارومیه و تبریز به تهران منتقل شدند، صحنه های بسیار ناراحت کننده ای در فرودگاه تهران وجود داشت که تحمل آن برای خلبانان و خدمه هواپیماهای نظامی نیز دشوار بود. کودکانی در سنین مختلف با چشم های ورم کرده به سختی ناله می کردند و سعی داشتند از مادران خود دور نشوند. تعداد زیادی از مصدومان بد حال به بیمارستان بقیه الله (عج) منتقل شدند و برخی کودکان در حال اغماء بودند.
چگونگی این حادثه و آمار مصدومان و شهدا طی گزارش های متعددی به اطلاع شورای امنیت سازمان ملل رسید اما متاسفانه هیچ هیات کارشناسی برای بررسی حادثه اعزام نشد، حتی در یکی از گزارش ها ، تصاویر متعددی از مصدومان شیمیایی سردشت نیز ضمیمه شد.
طبق آمارهای رسمی از شهر 12هزار نفری نفری سردشت، هشت هزار و 25 تن ، مصدوم شدند که این آمار شامل مصدومان خفیف نیز می شد. حداقل چهار هزار و 500 تن از مصدومان نیاز به درمان داشتند، تعداد سه هزار تن از آنان در شهر سردشت به صورت سرپایی درمان شدند و سپس در روستاهای مجاور مدتی را سپری کردند تا آلودگی شهر کاملا مرتفع شد.
حال مابقی مصدومان؛ یعنی یکهزار و 500 نیز وخیم بود و نیاز به بیمارستان برای بستری شدن داشتند؛ لذا به خارج از سردشت اعزام شدند ؛ 600 تن از این گروه به تهران و مابقی به چند شهر شمال غربی کشور اعزام شدند. تعدادی از هموطنان شهید شدند و بسیاری از مصدومان هفته های زیادی را در بیمارستان گذراندند و اکنون نیز از عوارض شدید ریوی و چشمی و پوستی رنج می برند.
کل آمار شهدا در حدود 130 تن بود( در برخی گزارش ها 110 تن قید شده است ) که 20 تن از این شمار در سردشت در همان دقایق و ساعات نخستین پس از بمباران شهید شدند ، 10 تن نیز در حین انتقال از سردشت به شهادت رسیدند و یکصد تن دیگر هم پس از حادثه به تدریج در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های مختلف کشور به شهادت رسیدند.
استفاده از سلاحهای شیمیایی در طول جنگ تحمیلی توسط عراق بیش از یکصد هزار مجروح و شهید در بین نظامیان و مردم بیدفاع کشورمان بهجای گذاشته است. گازهای ارگانوفسفره (عوامل اعصاب، تاولزا و گاز خردل) در طول جنگ مکرراً توسط نیروهای رژیم بعثی مورد استفاده قرار گرفت. پس از جنگ جهانی اول این نخستین باری بود که از سلاحهای شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده میشد که این موضوع آشکارا مغایر با پروتکل 1925 ژنو بود.
آمریکاییها اولین کسانی بودند که قبل از جنگ جهانی، سلاحهای شیمیایی را علیه سرخپوستان بهکار گرفتند. در جنگ جهانی اول در سال 1915 سلاح شیمیایی از سوی آلمانها بهکار گرفته شد و سپس دیگر کشورها استفاده از آن را در برنامه جنگی خود گنجاندند.
انگلیس پس از جنگ جهانی دوم از ماده فیتوتوکسین علیه استقلالطلبان مالایا استفاده کرد. آمریکا در جنگ ویتنام، کامبوج و لائوس مواد شیمیایی و میکروبی را بهکار برد. سال 1975 ویتنامیها بمبهای شیمیایی را در کامبوج علیه خمرهای سرخ بهکار بردند.
سال 1979 ارتش شوروی سابق برای اشغال افغانستان از سلاحهای شیمیایی بهره برد تا اینکه بالاخره از سال 1980 تا 1988 (60-1356) و در طول جنگ تحمیلی، رژیم صدام هر جا که در جنگ به بنبست خورد از بمبهای شیمیایی استفاده کرد.
عراق در سال 1980 با انتقال مقادیری از عوامل شیمیایی و مواد اولیه مربوط از ذخایر شوروی سابق و همچنین خرید تجهیزات ویژه از کشورهای اروپایی و ایالات متحده به تولید مستقل جنگافزارهای شیمیایی، اقدام کرد.
در سال 1982 با کمپانی « درای رایخ» آلمان که تأمینکننده وسایل فنی شیمیایی است قراردادی منعقد کرد و جهت تولید عوامل اعصاب به خرید مواد شیمیایی از منابع غربی اقدام کرد.
در واقع کشورهایی که امروز داعیه طرفداری از حقوق بشر و حمایت از نوع انسان در اقصی نقاط عالم را دارند از پیشقراولان فروش کارخانجات و مواد اولیه شیمیایی به عراق هستند.
رسوایی انگلستان و کشف محموله مواد شیمیایی در بندر نرماندی فرانسه یکی از دلایل محکم ایران برای اثبات کمکهای نامشروع غرب در خلال جنگ به دولت بعث عراق است.
این تهاجم غیر انسانی، شهر مرزی کشورمان را به نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در دهه 80 میلادی در جهان پس از بمباران هسته ای هیروشیما توسط نیروهای آمریکایی تبدیل کرد.
به گزارش روز چهارشنبه ایرنا ،مجامع جهانی به دلیل نفوذ حامیان منطقه ای و فرامنطقه ای صدام ، قادر به انجام اقدام قابل توجهی نبودند، ولی این در حالی بود که در فروردین سال 1986 میلادی ( 1365 ) ، اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد در واکنش به جنایات جنگی آشکار صدام، مصوبهای را در محکومیت به کارگیری سلاح شیمیایی توسط او گذراندند که با وتوی آمریکا بیاثر شد.
ارتش تحت فرماندهی صدام با انفجار چندین بمب شیمیایی در حلبچه، منطقه کردنشین کشور خود، فاجعه انسانی دیگری را در این کشور رقم زد، در این فاجعه دست کم پنج هزار تن از مردم کرد، کشته و بیش از هفت هزار نفر مجروح شدند.
پزشکان خارجی در آن زمان اعلام کردند: بازماندگان بمباران شهر حلبچه به بیماریهای روانی، پوستی و مغزی بسیار خطرناک مبتلا هستند و تعداد بیماران سرطانی بسیار زیاد است؛ همچنین تاثیر این سلاح ها روی مردم منطقه دارای تأثیر موروثی است و از نسلی به نسل دیگر منتقل میشود.
این حملات وحشیانه در حالی صورت میگرفت که عراق، جزو ۱۲۰ کشور امضا کننده پروتکل ژنو درباره منع استفاده از سلاحهای سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک بود. امضاکنندگان این پروتکل تاکید کرده بودند: «استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آنها و همچنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقا مورد تنفر افکار دنیای متمدن است. همچنین دول متعهد تقبل میکنند ممنوعیت استفاده از گازهای خفه کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت می شناسند و همچنین تعهد می کنند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»
روز هفتم تیر66 یکی از فجایع تاریخی در شهر سردشت به وقوع پیوست و بمباران شیمیایی شهر سردشت نقطه مشهودی در حملات شیمیایی عراق بود که متاسفانه هیچ تاثیری بر افکار مردم دنیا نداشت.
در ساعت 16:30 روز یکشنبه هفتم تیر ماه 1366 چند فروند هواپیمای عراقی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و هفت بمب خردل در نقاط مختلف شهر انداختند که 2 بمب در بازار شهر و 2 بمب دیگر در مناطق مسکونی فرو افتاد.
سه بمب دیگر نیز به مناطق باغی در حاشیه شهر اصابت کرد؛ به علت شرایط جوی مناسب ( به لحاظ نفوذ پذیری تاثیر انفجار) از نظر درجه حرارت و جریان ملایم هوا ،آلودگی به تدریج تا کیلومترها دورتر از کانون های انفجار گسترش یافت و بوع نامطبوع خردل که مشابه بوی سیر و گوگرد است از فاصله دور استشمام می شد.
متاسفانه بیمارستان و نقاهتگاه شهر نیز در مسیر جریان هوای آلوده قرار گرفت و برخی از پزشکان و پرستاران پس از چند ساعت به دلیل آلوده شدن ،مجبور به ترک آنجا شدند. برق و مخابرات قطع و تمام فعالیت های خدماتی شهر فلج شد؛ چرا که بیشتر کارکنان محلی مصدوم شده بودند.
کادر پزشکی بهداری سپاه با کمک نیروهای محلی توانستند از دو حمام شهر به عنوان دو ایستگاه رفع آلودگی جهت شهروندان سردشتی استفاده کنند. ماشین های آتش نشانی نیز مسئولیت تدارک آب حمام های شهر را عهده دار بودند و سالن ورزشی شهر به عنوان یک نقاهتگاه 150 تخته مورد استفاده قرار گرفت.
با توجه به ماهیت اثر گاز خردل (برخلاف گاز اعصاب که ناگهان همه بیماران در همان ساعت اول مراجعه می کنند) ساعت به ساعت بر تعداد مصدومین افزوده می شد. در نقاهتگاه، درمان های اولیه انجام گرفت و مصدومان پس از پایدارشدن نسبی علائم حیاتی به شهرهای دیگر اعزام شدند.
آلودگی موادغذایی، میوه جات، سبزیجات، مزارع ، آب ها و حتی حیوانات باعث برخی مسمومیت های گوارشی شده بود، گله های گاو و گوسفند که تنها سرمایه برخی از خانواده ها بود از بین رفتند و محصول برخی مزارع آلوده و غیر قابل استفاده بود.
یک روز پس از حادثه ،مصدومان بدحال با چندین پرواز از ارومیه و تبریز به تهران منتقل شدند، صحنه های بسیار ناراحت کننده ای در فرودگاه تهران وجود داشت که تحمل آن برای خلبانان و خدمه هواپیماهای نظامی نیز دشوار بود. کودکانی در سنین مختلف با چشم های ورم کرده به سختی ناله می کردند و سعی داشتند از مادران خود دور نشوند. تعداد زیادی از مصدومان بد حال به بیمارستان بقیه الله (عج) منتقل شدند و برخی کودکان در حال اغماء بودند.
چگونگی این حادثه و آمار مصدومان و شهدا طی گزارش های متعددی به اطلاع شورای امنیت سازمان ملل رسید اما متاسفانه هیچ هیات کارشناسی برای بررسی حادثه اعزام نشد، حتی در یکی از گزارش ها ، تصاویر متعددی از مصدومان شیمیایی سردشت نیز ضمیمه شد.
طبق آمارهای رسمی از شهر 12هزار نفری نفری سردشت، هشت هزار و 25 تن ، مصدوم شدند که این آمار شامل مصدومان خفیف نیز می شد. حداقل چهار هزار و 500 تن از مصدومان نیاز به درمان داشتند، تعداد سه هزار تن از آنان در شهر سردشت به صورت سرپایی درمان شدند و سپس در روستاهای مجاور مدتی را سپری کردند تا آلودگی شهر کاملا مرتفع شد.
حال مابقی مصدومان؛ یعنی یکهزار و 500 نیز وخیم بود و نیاز به بیمارستان برای بستری شدن داشتند؛ لذا به خارج از سردشت اعزام شدند ؛ 600 تن از این گروه به تهران و مابقی به چند شهر شمال غربی کشور اعزام شدند. تعدادی از هموطنان شهید شدند و بسیاری از مصدومان هفته های زیادی را در بیمارستان گذراندند و اکنون نیز از عوارض شدید ریوی و چشمی و پوستی رنج می برند.
کل آمار شهدا در حدود 130 تن بود( در برخی گزارش ها 110 تن قید شده است ) که 20 تن از این شمار در سردشت در همان دقایق و ساعات نخستین پس از بمباران شهید شدند ، 10 تن نیز در حین انتقال از سردشت به شهادت رسیدند و یکصد تن دیگر هم پس از حادثه به تدریج در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های مختلف کشور به شهادت رسیدند.
استفاده از سلاحهای شیمیایی در طول جنگ تحمیلی توسط عراق بیش از یکصد هزار مجروح و شهید در بین نظامیان و مردم بیدفاع کشورمان بهجای گذاشته است. گازهای ارگانوفسفره (عوامل اعصاب، تاولزا و گاز خردل) در طول جنگ مکرراً توسط نیروهای رژیم بعثی مورد استفاده قرار گرفت. پس از جنگ جهانی اول این نخستین باری بود که از سلاحهای شیمیایی به صورت وسیع در جنگ استفاده میشد که این موضوع آشکارا مغایر با پروتکل 1925 ژنو بود.
آمریکاییها اولین کسانی بودند که قبل از جنگ جهانی، سلاحهای شیمیایی را علیه سرخپوستان بهکار گرفتند. در جنگ جهانی اول در سال 1915 سلاح شیمیایی از سوی آلمانها بهکار گرفته شد و سپس دیگر کشورها استفاده از آن را در برنامه جنگی خود گنجاندند.
انگلیس پس از جنگ جهانی دوم از ماده فیتوتوکسین علیه استقلالطلبان مالایا استفاده کرد. آمریکا در جنگ ویتنام، کامبوج و لائوس مواد شیمیایی و میکروبی را بهکار برد. سال 1975 ویتنامیها بمبهای شیمیایی را در کامبوج علیه خمرهای سرخ بهکار بردند.
سال 1979 ارتش شوروی سابق برای اشغال افغانستان از سلاحهای شیمیایی بهره برد تا اینکه بالاخره از سال 1980 تا 1988 (60-1356) و در طول جنگ تحمیلی، رژیم صدام هر جا که در جنگ به بنبست خورد از بمبهای شیمیایی استفاده کرد.
عراق در سال 1980 با انتقال مقادیری از عوامل شیمیایی و مواد اولیه مربوط از ذخایر شوروی سابق و همچنین خرید تجهیزات ویژه از کشورهای اروپایی و ایالات متحده به تولید مستقل جنگافزارهای شیمیایی، اقدام کرد.
در سال 1982 با کمپانی « درای رایخ» آلمان که تأمینکننده وسایل فنی شیمیایی است قراردادی منعقد کرد و جهت تولید عوامل اعصاب به خرید مواد شیمیایی از منابع غربی اقدام کرد.
در واقع کشورهایی که امروز داعیه طرفداری از حقوق بشر و حمایت از نوع انسان در اقصی نقاط عالم را دارند از پیشقراولان فروش کارخانجات و مواد اولیه شیمیایی به عراق هستند.
رسوایی انگلستان و کشف محموله مواد شیمیایی در بندر نرماندی فرانسه یکی از دلایل محکم ایران برای اثبات کمکهای نامشروع غرب در خلال جنگ به دولت بعث عراق است.
تمام سازمان های به اصطلاح بین المللی باید نگاه کننده وشرم کنند.
کشورهای اروپایی جنایتکارباید نگاه کنند وشرم کنند.
آمریکایی ها جنایتکارباید نگاه کنند وشرم کنند.
روحانی وظریف به جای مذاکره با آمریکا وغرب باید نگاه کنند وشرم کنند.
جنایات صدام همان جنایات امریکا وغرب هستند.