به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ هنوز هم شب سوم خرداد صدای الله اکبر در تمام شط طنین انداز است و کارون کم آب همچون نیل خروشان مصر بر خود می بالد که روزی جای پای فرشتگان را بر پهنای بیکرانه اش احساس کرده است ولی افسوس که چگونه می توان باور کرد، پس از گذشت چند دهه از جنگ تحمیلی هنوز دیوار های عروس خاورمیانه تاولهای کهنه جنگ را به همراه داشته باشد.  تنها ساعتی قدم زدن در خرمشهر احساس حضور در روزهای مقاومت را برای تو تداعی می کند. و این احساس از خیابانها، معابر، خانه ها و نخلهای سوخته ای است که هنوز چشم هر بیننده ای را به خود جلب می کند. گویی که خرمشهر در سال 59 باقی مانده است.

چگونه می توان بی تفاوت بود به زندگی مردمانی که بی ریا و تزویر خود را برای دفاع از کشورشان ایثار کردند و امروز بی هیچ منت و خواهشی به زندگی خود ادامه می دهند.  به راستی که خرمشهر با تمام محرومیتهایش در پشت پارچه نوشته های تبریک حماسه 3 خرداد پنهان شده است پارچه هایی که نمی گذارند چهره دیگر شهر نمایان شود و آن زیبا سرزمینی که زندگی در آن رونق داشت امروز در لایه ای از فراموشی پنهان شده است که می توان با لحظه ای قدم زدن در کوچه و بازار و محله های شهر به آن پی برد. 


ماجرای مسکن مهر خرمشهر جالب و اسف بار است. خانه ها ساخته شده ولی سالهاست روی زباله های ساختمانی و خانگی سوار است. آسفالت هم نشده و مردم باید از گل و لای عبور کنند. حالا نداشتن مدرسه و پاسگاه پلیس و فضای سبز سرجای خود ولی وقتی برای گزارش آمدیم ماموران مانع تهیه گزارش شدند!


البته در شهرهای حاشیه ای و روستاها وضع بدتر از این بود. آنجا نا امنی و اعتیاد هم وارد موضوع می شد حالا  آیا می توان گفت که امروز سالگرد 3 خرداد 1359 است در حالی که مناظر شهر خبر از توقف جنگ در 2 سال گذشته را می دهند. حتی تصاویر شهدا که روزی بر دیوارهای شهر می درخشیدند دیگر کم رنگ شده اند. خرمشهر، شهر ایثار است ولی چرا کسی برای خرمشهر ایثار نمی کند. اینجا خانه هایی است که بر اثر بمباران های زمان جنگ به کلی خراب شده اند ولی در  آن خانواده ای زندگی می کنند بدون هیچگونه امکانات اولیه زندگی و چه زیبا بود که باز هم خدا را شاکر بودند و عکس های مسئولین را بر دیوار خانه شان چسبانده بودند و این وظیفه مسوولین را بیشتر می کند.