سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران ؛سر تا سر جبهه و جنگ پر از خاطرات تلخ و شیرین برای رزمندگان بوده، با توجه به اینکه همیشه در حال آماده باش بودند و مشکلات عدیده ای داشتند اما هرگز از انجام فرائضات معنوی غافل نمی شدند حتی در سخت ترین شرایط به مرثیه سرایی برای اهل بیت می پرداختند و در آنجا هم باز ارادت خود را به هر گونه که بود به خدا و ائمه اطهار ثابت می کردند.

عملیات والفجر 10 بود و ما در منطقه آزاد شده و عقبه لشكر در روستای گچینه عراق بودیم. منطقه در دامنه غربی ارتفاعات زاگراس بود و  در بهار و تابستان بسیار خوش اب و هوا و سرسبز بود به گونه ای كه برای مثال ملخ هایی به اندازه گنجشك داشت.
 
شب عید فطر رئیس ستاد لشكر مرا خواست و دستور داد كه به تمام واحد ها اطلاع دهم كه فردا سحر در محل تبلیغات لشكر ،جهت اقامه نماز عید فطر جمع شوند . من هم به كلیه واحد ها ابلاغ كردم . واحد تبلیغات در دره ای واقع بود كه دور آن را ارتفاعات محاصره كرده بود . خودم هم سحرگاه و قبل از طلوع آفتاب در محل بودم .

نماز عید كه تمام شد . امامِ نماز پشت تریبون رفت و در حال گفتن این جمله بود كه "نماز عید فطر دو خطبه مستحبی دارد" كه من دو جنگنده عراقی را دیدم كه از دور مستقیم بسمت  دره ما و جمعیت می آمدند . من توجه نفر بغل دستی خود را به آن دو جنگنده جلب كردم . وقتی دیدیم كه تا آن لحظه جنگنده ها بمب های خود را رها نكرده اند!. بیم آن را دادم كه با دیدن جمعیت ما ، بمب ها را روی جمعیت هدف گیری كنند .

 لذا با در دست گرفتن پوتین هایمان محل را ترك كردیم .ولی جمعیت هنوز متوجه خطر نشده بود . ما از یكی از ارتفاعات تا نصفه بالا رفتیم كه یكی از فرماندهان پشت تریبون قرار گرفت و فرمان "یگان ها بسمت واحد های خود" را صادر كرد. از بالا می دیدیم كه جمعیت مثل یك گل باز میشود و هر كس به طرفی پراكنده شد .رزمندگان گردان های مختلف از جمله گردان های بلال و گردان مالك‏اشتر شوشتر  و غیره در جمعیت وجود داشت .

جنگنده ها در حال بمباران شیمیایی شهرهای خرمال، حلبچه و منطقه بودند و برای فرار از دفاع موشكی خودی  به دره ما می آمدند تا آنجا دور زده و به سمت عراق باز گردند . لذا اكثر جنگنده های عراقی كه تعداد آنها زیاد بود به دره مقر ما سر میزدند .
طولی نكشید كه بلاخره  دو جنگنده عراقی شیرجه زدند و روی ارتفاعی كه ما تا نصفه بالا رفته بودیم بمب های شیمیایی رها كردند .