صادق آهنگران می گوید روزهای انقلاب، به همراه دو سه نفر دیگر، روی یک ماشین بلندگودار شعارهای انقلابی می خوانده است.

حالا او خود به بخش ماندگاری از شعارهای انقلاب و دفاع، تبدیل شده است. او یک تنه حامل بخشی نمادین از ارزش های انقلاب و دفاع مقدس است، برای همین در منظر عموم دارای اعتبار و احترام است و عملا به بخشی از سرمایه فرهنگی موجود تبدیل شده است.

شاید برای همین است که گاه و بیگاه، رسانه های خاص، سراغش را می گیرند و می کوشند برایش حاشیه ای ساخته و در هجمه های رسانه ای، او را در معرض برخی شبهات دیگرساخته دفاع مقدس قرار دهند، اینکه مثلا جوان های ما به خاطر جذبه صدای او، به هیجان آمده و خود را به شهادت رسانده اند!!؛ آن ها می خواهند این سرمایه را خراش داده و یا از انتفاع فرهنگی و قدسی اش بکاهند.

صادق آهنگران، به خوبی توانسته است خود را بازسازی کرده و در مفاهیم زمان دار جنگ هشت ساله متوقف نماند؛ درست از همان روزگار پایان جنگ او به دنبال استمرار مفاهیم پایه ارزشی، جنسی از «اعتراض مقدس» را نمایندگی می کند.

در سال های اول دهه هفتاد نسبت به توسعه مادی شهرها و تسلط نگاه غربی و فراموشی ساحت های معنوی دفاع، نوحه می خواند. «مرا اسب سپیدی بود روزی، شهادت را امیدی بود روزی؛ ... در باغ شهادت را نبنديد؛ به ما بيچارگان زان سو نخنديد» او به روند بی اعتنایی به ارزش ها معترض می شود و با همین جنس اعتراض، مفاهیم دفاع مقدس را زنده نگه می دارد. «هلا دین فروشان دنیاپرست / سکوت شما پشت ما را شکست»

حالا کافی است همین دو سه روز یک جستجوی ساده در اینترنت انجام دهید تا فصل جدیدی از انقلابی گری او را ببینید. فصلی که به مذاق خیلی از مخاطبان خوشایند آمده و در فضاهای مجازی بازنشر می شود:


این روایت ماجراست تا اینجای کار! اما انقلابی ماندن تکلیف سخت و پر ابتلاء همگان است. رسانه ای از صادق آهنگران می پرسد اگر یک روز ارباب از این بارگاه بیرونت کند چه می کنی؟ او پاسخی می دهد که برای خاتمه این یادداشت، بهترین است: «خدا نکند. ان‌شاءالله که ارباب بیرونمان نمی کند.»

*سید مهدی سیدی