شهدای ایران:شرمندگی مسئولان در قبال ایثارگری و صبوری مردم، امری طبیعی است اما طبیعی است که دولت برخاسته از ائتلاف حلقه‌های قدرت و ثروت، خود را شرمنده مردم نداند.
روزنامه صبح‌نو در تحلیلی نوشت: اگر صحیفه امام را جست‌وجو کنیم، حداقل 8 مورد می‌توان یافت که امام خمینی(ره) نسبت به مردم اظهار شرمندگی کرده است. از جمله: «اینها بزرگند، اینها عالیرتبه‌اند، اینها شهید داده‌اند... ما در مقابل اینها سرافکنده هستیم، ما در مقابل اینها شرمسار هستیم» (صحیفه امام، ج16، ص113) امام خمینی(ره) در واکنش به خانمی که پیش از سخنرانی ایشان سختی‌هایی که مردم متحمل شده‌اند را بازگو می‌کند، می‌فرماید: «ای مادر! برای من مرگ بهتر از این است که این مصیبت‌ها را بشنوم.» (صحیفه امام، ج7، ص11) این اظهار شرمندگی و خضوع در برابر مردم و مصیبت‌هایی که به مردم رسیده است در سیره رهبران انقلاب اسلامی وجود داشته است. رهبر معظم انقلاب در خرداد امسال فرمود: «بنده خودم وقتی که به فکر این جوان بیکار می‌افتم شرمنده می‌شوم.» (بیانات در خرداد 96)
مگر امام خمینی و رهبری انقلاب اسلامی کوتاهی و کم‌خدمتی داشتند که چنین خود را شرمنده مردم می‌دانند؟ در مقابل، دولت‌ها و دولتمردان چه خدماتی ارائه کرده‌اند و چه زحمات طاقت‌فرسایی متحمل شده‌اند که اکنون خود را از شرمندگی در برابر مردم مبرا می‌بینند و مدیران را مستحق دریافت حقوق‌های نجومی تلقی می‌کنند؟
از نظر رهبران انقلاب «مردم» یعنی «محرومین» و انقلاب اسلامی وامدار محرومین است؛ در حالی که دولتمردان «مردم» را مترادف «طبقه متوسط جدید» می‌دانند در اندیشه امام خمینی(ره) محرومین، صاحبان اصلی انقلاب هستند و دولت، لازم است خدمتگزار محرومین باشد نه کارگزار روشنفکران: «مردم این دولت را و این جمهوری را بپا کردند و آن هم، نه همه مردم؛  این مردم پابرهنه، این بازاری و این متوسطین و این محرومین. فشار انقلاب روی دوش این محرومین بوده. بنابراین، دولت شما دولت محرومین است، یعنی، باید برای محرومین کار بکنید.»
با این حال دولت‌هایی که با خاستگاه روشنفکری به قدرت رسیده‌اند خود را موظف به خدمت به محرومین نمی‌دانسته و نمی‌دانند. این دولت‌ها دغدغه‌های روشنفکری از قبیل کنسرت و جلسات گفت‌وگوی سیاسی درصدر اولویت‌هایشان قرار می‌گیرند.
دومین عاملی که باعث شده برخلاف دولتمردان؛ رهبران انقلاب اسلامی خود را شرمنده مردم بدانند این است که آنان ایثار، فداکاری و وفاداری محرومین برای انقلاب اسلامی را بسیار بزرگ می‌دانند و معتقدند که هنوز نظام جمهوری اسلامی نتوانسته این فداکاری‌ها را با خدمت‌رسانی مناسب جبران کند و آنها را از ثروت و قدرت سیاسی به اندازه کافی بهره‌مند سازد. در حالی که مخاطبان دولتمردان بیش از مردم، صاحبان قدرت و ثروت و رسانه‌ها هستند و این مرفهین، بیشتر از آنکه در زمان انقلاب، دفاع مقدس و تحریم‌ها برای انقلاب اسلامی هزینه بدهند، منفعت برده‌اند و بر ثروت و قدرت خود افزوده‌اند. طبیعی است که اکنون دولت برخاسته از ائتلاف حلقه‌های ثروت و قدرت خود را شرمنده مخاطبانش نداند.