به گزارش خبرنگار فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ جشنواره فیلم فجر به دلیل نمایش، موسیقی های مبتذل، محتوای فیلم های ترکیه ای، فحاشی رکیک و روابط آزاد دختر و پسر و سیگار کشیدن های مکرر که حوصه هر مخاطبی را سر برده بود با شکوه نمایش ویلایی ها آن هم از یک کارگردان کار اولی که تاکنون منشی صحنه بوده است اوج گرفت و اشک را از چشمان مردمی که 8 سال دفاع مقدس را دیده یا شنیده اند بیرون کشید.


ویلایی ها نخستین کار منیر قیدی است که جسارت کرد و 10 سال انتظار کشید تا ویلایی ها را روی پرده ببرد.

ویلایی ها بخشی از دفاع مقدس است که شاید کمتر نویسنده و کارگردانی به سراغش رفته باشد.

این فیلم نقش زنان و خانواده رزمندگان، انتظارات، دوری، تلخی و رنجش زندگی بدون همسر و فرزند را نشان می دهد و صبوری مادران و همسران شهدا که با دستان خود عزیزانشان را بدرقه کرده و در انتظار خبر شهادت می نشینند.


ویلایی ها زندگی چند خانواده رزمنده شامل همسر و گاهی مادران برخی از ایشان را روایت می کند که در اوج جوانی به همراه چند کودک خردسال خود در خانه هایی نزدیک مناطق عملیاتی زندگی می کنند و هم امداد پشت جبهه دارند و لباس رزمندگان را می شویند و تنقلات و خشکبار آماده می کنند و هم در انتظار می مانند تا شاید بعد از هر عملیاتی همسرشان وقتی برای دیدن فرزندانش پیدا کند.

زنانی که از تهران به اندیشمک رفته اند فقط برای بودن در کنار همسرانشان حتی برای یک ساعت.

صحنه های دیدار فرزندان با پدرانشان و انتظار فرزندان خردسال برای بازگشت پدر و دلهره زنان رزمنده برای باز کردن نامه شهادت و اینکه قرعه به نام کدامشان افتاده است مخاطب را پای فیلم می نشاند.


تحقیق و جامع نگری دقیق، ساخت خوب و واقعی و نمایش یک گوشه ای از حقیقت دوران دفاع مقدس ویژگی ممتاز این فیلم است.

نکته قابل توجه در ویلایی ها این است که بدون حمایت سازمان ها ساخته شده است تا جایی که حتی نامی از سازمان زنان حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس را در پایان این فیلم نمی توان مشاهده کرد.

باید پرسید چرا کارگردان این فیلم 10 سال در انتظار تهیه کننده می ماند اما هیچ سازمانی از او حمیات نکرده است؟!