احمدی نژاد که از ورود به انتخابات ریاست جمهوری منع شد، اصلاح طلبان سرود فتح و پیروزی سر دادند. گویی آنکه بیش از همه از آمدنش بیم داشتند حالا دیگر از میدان به در شده و میدان انتخابات برای یکه تازی های آنان فراهم است.
به گزارش شهدای ایران به نقل از افکار نیوز،احمدی نژاد که از ورود به انتخابات ریاست جمهوری منع شد، اصلاح طلبان سرود فتح و پیروزی سر دادند. گویی آنکه بیش از همه از آمدنش بیم داشتند حالا دیگر از میدان به در شده و میدان انتخابات برای یکه تازی های آنان فراهم است. چند هفته قبل تر روزنامه اعتماد در گزارشی از یکی از محلات جنوب شهر تهران اذعان کرده بود که احمدی نژاد در میان توده مردم هوادارانی دارد که برای بازگشتش لحظه شماری می کنند.
از همه بیشتر برای رفتن حسن روحانی رئیس جمهوری که نه کاریزمای روسای جمهور پیشین را دارد و نه محبوبیتشان را پایگاه رای حسن روحانی هنوز قرضی است. اخم اصلاح طلبان او را از راه یابی دوباره به پاستور محروم می کند. همین حالا هم بسیاری از رای دهندگان دور نخستش شک دارند که باز نام او را روی برگه های رای بنویسند یا به رقیبانش اعتماد کنند. بدتر از همه اینکه روحانی هنوز نمی داند در انتخابات پیش رو با چه رقیبی طرف خواهد بود. اما فرض کنیم آنچه برای احمدی نژاد رخ داد و او را از حضور در رقابت های انتخابات سال 96 منع کرد برای کاندیدای ناگزیر اصلاح طلبان رخ می داد. البته این جریان سیاسی پیش از این هم اثبات کرده اند که نگاهشان به حوزه های اخلاق و سیاست تا چه اندازه ابزاری و فایده گرایانه است. جناح چپ سابق که در 20 سال اخیر بیشترین تقابل را با خط رهبری داشته است زمانی پیروان خط امام (ره) نامیده می شدند.
این جریان سیاسی در قضیه کوی دانشگاه 78 و سپس در ماجرای فتنه 88 مستقیما مقابل ولی فقیه ایستادند. 4 سال پیش از آن در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 مصطفی معین کاندیدای حزب مشارکت پذیرفت که با حکم حکومتی رهبری معظم انقلاب وارد عرصه رقابت های انتخابات ریاست جمهوری شود. حکمی که پیش و پس از آن بسیار مورد انتقاد و هجمه اصلاح طلبان قرار داشت. آن ها یکبار جلسه علنی مجلس ششم را به دلیل اعتراض به حکم حکومتی رهبری معظم انقلاب درباره اصلاح قانون مطبوعات به تشنج کشانده بودند.
اگر احمدی نژاد اندکی دیر و البته با مشی بازیگوشانه اش نهایتاً امر رهبری را پذیرفت در صورتی که اصلاح طلبان مبتلا بِه توصیه رهبری قرار می گرفتند نخستین واکنششان تبلیغات گسترده علیه نظام در شبکه های اجتماعی با چاشنی خرابکاری های شهری و احیاناً اقدام علیه امنیت ملی بود. چیزی شبیه ماجرای سال 88 که یکسال از وقت و انرژی کشور را گرفت بی آنکه نهایتاً مقصران آن ماجرا به اشتباه خود اقرار کنند. ناگفته پیداست اصلاح طلبان و بیشتر آن هایی که در پشت صحنه، پشت نیروهای موجه تر مخفی شده اند اینک در مقام اپوزیسیون جمهوری اسلامی بیشترین تقابل را با رهبری نظام داشته اند. استقبال اصلاح طلبان از حذف احمدی نژاد البته یک روی دیگر هم دارد. ارسال این پیام که تقابل اصلی این جناح در سال 88 نه با رهبری نظام که با شخص احمدی نژاد بوده است و حالا با حذف وی از روند سیاسی کشور اصلاح طلبان در راستای منویات رهبری گام برمی دارند. موضوعی که ناگفته پیداست تا چه اندازه خام اندیشانه و ساده لوحانه است.
از همه بیشتر برای رفتن حسن روحانی رئیس جمهوری که نه کاریزمای روسای جمهور پیشین را دارد و نه محبوبیتشان را پایگاه رای حسن روحانی هنوز قرضی است. اخم اصلاح طلبان او را از راه یابی دوباره به پاستور محروم می کند. همین حالا هم بسیاری از رای دهندگان دور نخستش شک دارند که باز نام او را روی برگه های رای بنویسند یا به رقیبانش اعتماد کنند. بدتر از همه اینکه روحانی هنوز نمی داند در انتخابات پیش رو با چه رقیبی طرف خواهد بود. اما فرض کنیم آنچه برای احمدی نژاد رخ داد و او را از حضور در رقابت های انتخابات سال 96 منع کرد برای کاندیدای ناگزیر اصلاح طلبان رخ می داد. البته این جریان سیاسی پیش از این هم اثبات کرده اند که نگاهشان به حوزه های اخلاق و سیاست تا چه اندازه ابزاری و فایده گرایانه است. جناح چپ سابق که در 20 سال اخیر بیشترین تقابل را با خط رهبری داشته است زمانی پیروان خط امام (ره) نامیده می شدند.
این جریان سیاسی در قضیه کوی دانشگاه 78 و سپس در ماجرای فتنه 88 مستقیما مقابل ولی فقیه ایستادند. 4 سال پیش از آن در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 مصطفی معین کاندیدای حزب مشارکت پذیرفت که با حکم حکومتی رهبری معظم انقلاب وارد عرصه رقابت های انتخابات ریاست جمهوری شود. حکمی که پیش و پس از آن بسیار مورد انتقاد و هجمه اصلاح طلبان قرار داشت. آن ها یکبار جلسه علنی مجلس ششم را به دلیل اعتراض به حکم حکومتی رهبری معظم انقلاب درباره اصلاح قانون مطبوعات به تشنج کشانده بودند.
اگر احمدی نژاد اندکی دیر و البته با مشی بازیگوشانه اش نهایتاً امر رهبری را پذیرفت در صورتی که اصلاح طلبان مبتلا بِه توصیه رهبری قرار می گرفتند نخستین واکنششان تبلیغات گسترده علیه نظام در شبکه های اجتماعی با چاشنی خرابکاری های شهری و احیاناً اقدام علیه امنیت ملی بود. چیزی شبیه ماجرای سال 88 که یکسال از وقت و انرژی کشور را گرفت بی آنکه نهایتاً مقصران آن ماجرا به اشتباه خود اقرار کنند. ناگفته پیداست اصلاح طلبان و بیشتر آن هایی که در پشت صحنه، پشت نیروهای موجه تر مخفی شده اند اینک در مقام اپوزیسیون جمهوری اسلامی بیشترین تقابل را با رهبری نظام داشته اند. استقبال اصلاح طلبان از حذف احمدی نژاد البته یک روی دیگر هم دارد. ارسال این پیام که تقابل اصلی این جناح در سال 88 نه با رهبری نظام که با شخص احمدی نژاد بوده است و حالا با حذف وی از روند سیاسی کشور اصلاح طلبان در راستای منویات رهبری گام برمی دارند. موضوعی که ناگفته پیداست تا چه اندازه خام اندیشانه و ساده لوحانه است.
