شهدای ایران: آقای علی مطهّری؛ راه استاد مطهرّی پیشکش، کاش به اندازۀ داور کره ای مسابقۀ کَبِدی دختران ایران و هند، حریم فرهنگی ملّت ایران برایتان اهمّیّت داشت!

از روزی که عادل فردوسی پور و جواد ظریف «دیپلماسی ورزشی» را بهانه کردند تا در قاب پربیننده ترین برنامۀ صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران،پیوند ستاره های تلویزیونی و ستاره های سیاسی جریان تجدیدنظر طلب را به رُخ بکشند مدّت زیادی نگذشته است. کلیشۀ «دخالت سیاسیون در فوتبال ممنوع!» -که یکی از مدارهای گفتمانی برنامۀ نود بود- با حضور ظریف ناگهان کن فیکون شد تا جای خود را به برادری ورزش و و دیپلماسی بدهد.دست شستن یک شبۀ فردوسی پور از یکی از گزاره های ناموسی برنامۀ نود و ریختن آن به پای یک سیاستمدار، سنّت دیرین زخم زبانهای قطره چکانی و متلک پراکنیهای سیاسی سابقش را معنی دار کرد تا نشان دهد که این ستارۀ تلویزیونی با همۀ ناز و ادا هایی که «فوتبال آری سیاست نه!» اتّفاقا از علایق و عقبۀ سیاسی غلیظی برخوردار است.

اینکه علی رغم سنّت احترام به ارزشهای فرهنگی طرفین در برنامه ریزی رقابتهای ورزشی ، حریم فرهنگی و حیثیّتی یک ملّت بزرگ اینگونه لگدکوب شود و مقدّس ترین روز تقویم ملّی مورد تاخت و تاز جسورانۀ اجنبی قرار بگیرد نشان می دهد که دیپلماسی ورزشی برنامۀ نود از همان اوّلش هم یک شوی تلویزیونی بوده است. چه اینکه اگر غیر از این بود حقّ ملّت ایران لااقل به اندازۀ رعایت قداست و شرافت تاسوعایش محفوظ می ماند.

غم انگیزتر اینکه نایب رییس «آخوندزادۀ »مجلس ایران بجای اینکه «مدّعی بی کفایت دیپلماسی ورزش» را به مجلس احضار کند و به نمایندگی از جوانانی که او را برای حراست از حقوق فرهنگیشان بر کرسی مجلس نشانده اند قدمی بردارد یا راههای تغییر تاریخ مسابقۀ روز تاسوعا را به بررسی بنشیند،
سراسیمه به جنگ آیت الله مسؤول معتبرترین نهاد مذهبی و فقهی شیعه آمده است که چرا از همپوشانی تاسوعا با مسابقۀ فوتبال استقبال نمی کنی؟چرا به خود حق می دهی که حریم فوتبال این مملکت را بشکنی؟ چرا اصلا بجای مجلس روضه و عزا به استدیوم نمی آیی؟چرا از کف و سوت و پای گوبی در روز تاسوعا خوشحال نمی شوی؟ به راستی وظیفۀ نمایندۀ مجلس در این موارد چیست؟ استفاده از امکانات حقوقی، سیاسی و دیپلماتیک برای حلّ مسأله یا موج سواری و شاخ و شانه کشی و زبان درازی؟


او به بهانۀ نرنجیدن جوانان از دین و دور نشدن آنها از امام حسین علیه السّلام، در حالی اعتبار استاد مطهّری را به عنوان تئوریسین نظام جمهوری اسلامی به مسلخ تثبیت فوتبال روز تاسوعا آورده است، که پدرش حسینیّۀ ارشادی را با خون دل بنا کرده بود برای همیشه ترک گفت که چرا دکتر شریعتی در سخنرانی خود، ولو با نگاه مثبت و برانگیزاننده و تحلیلی، امام حسین را با «چه گوارا» مقایسه کرده است. محبوبیّت سهمگین علی شریعتی در میان جوانان پرشور آن روز، به اندازۀ سرسوزنی در ایستادگی استاد برابر تشبیه ناروای او تأتیر نداشت.

علی مطهّری علایق امام حسینی و عاشورایی جوانان این مرز و بوم را چنان تقلیل می دهد که گویا میلیونها جوان تهرانی منتظرند تا در روز تاسوعا سراسمیه از دسته ها و هیأتها به طرف ورزشگاه آزادی فرار کنند و همه باهم از در و دیوارآن بالا بروند. جوان ایرانی، «کیمیا علیزاده» است که در پاسخ به خبرنگار خارجی -وقتی از دشواری ورزش باحجاب پرسید -گفت: «ورزش را شاید امّا حجاب را هرگز کنار نخواهم گذاشت»؛ جوان ایرانی دهها ورزشکاری هستند که در سالهای بعد از انقلاب از مدالهای رنگین صرفنظر کردند امّا به اندازۀ شرکت در یک مسابقه حاضر نشدند تا رژیم صهیونیستی را به رسمیّت بشناسند.

کاش در حفظ حریم فرهنگی و هویّتی جوانان ورزش دوست ملّت ایران به اندازۀ داور کره ای مسابقۀ کبدی تیم دختران ایران و هند بصیرت و غیرت داشتید؛ او نه آخوندزاده بود، نه شیعۀ امیرالموؤمنین بود، نه استاد الهیّات دانشگاه تهران بود، نه رییس بنیاد پولدار حفظ و نشر آثار استاد مطهّری بود، نه نایب رییس مجلس شورای اسلامی بود؛ او یک داور سادۀ مسابقه بود امّا باور داشت که شرافتهای بالاتری از ورزش و مسابقه هم وجود دارد.

*پلاک دزفول