متأسفانه در بسیاری از مهدکودک ها از انواع موسیقی، رقص و پایکوبی های دختران و پسران با لباسهاش نامناسب به جای آموزش‌ها و بازیهای مفید استفاده می کنند و هیچ ارگان و سازمانی هم به این موضوع رسیدگی نمی‌کند.
به گزارش شهدای ایران، مریم ادیب کارشناس امور تربیتی در گفتگو با راه دانا با اشاره به عدم نظارت بر مهد کودک های موجود گفت: متأسفانه در بسیاری از مهدکودک ها از انواع موسیقی، رقص و پایکوبی های دختران و پسران با لباسهاش نامناسب به جای آموزش‌ها و بازیهای مفید استفاده می کنند و هیچ ارگان و سازمانی هم به این موضوع رسیدگی نمی‌کند. این موضوع در مراکز ورزشی بانوان حتی مراکز وابسته به شهرداری هم بدون نظارت مانده است.
وی ادامه داد: از طرف دیگر هم مراکز و مهد کودک‌هایی که می‌خواهند فعالیت تربیت دینی داشته باشند، کمتر از مراحل رشد کودک از دیدگاه اسلامی و راهکارهای کاربردی مناسب و یا آسیب زا آگاهی دارند و باید و نباید های متناسب با سیر رشد را رعایت نمی‌کنند که همین امر باعث اثر گذاریهای منفی خواهد شد.
نویسنده کتاب "تربیت دینی کودک و نوجوان" گفت: برای نمونه داستانهای پیامبران و داستانهای قرانی و مسائل و مصائب زندگی اهلبیت علیهم السلام دارای ابعاد مختلفی برای سطوح رشدی مختلف است؛ این درست نیست که این حکایتها را بدون بررسی برای کودک بیان کنیم، بلکه باید متناسب با دوره های رشد کودکان، بدانیم که کدام پیام، از کدام قصه را در چه دورهای به شخص ارائه نمائیم تا او آن موضوع را درست هضم کند و برداشت اشتباه نداشته باشد؛ چرا که در بسیاری از داستان ها و حکایت های نقل شده از پیامبران همراه تحریفاتی است که ناخود اگاه مجوزی برای برخی اشتباه ها می‌شود.
ادیب افزود: همچنین در سالهای نخستین زندگی، نباید مباحث انتزاعی از جمله گفتگوهای مفصل درباره خدا، قیامت، بهشت و جهنم، ملائکه و شیطان را برای بچه ها باز کرد، بلکه تنها میتوان مثلا در لحظات شاد و دلنشینی عباراتی مثل «تو را به خدای مهربون سپردم» « خدا حافظ و نگهدارت باشه» یا «خدایا شکرت ممنونیم ازت» تداعی های خوشی را با اسم خداوند برقرار کرد و هیچگاه در ناخوشی‌ها و تلخکامی‌های والدین از عباراتی چون: «خد ا دوستت ندارد و این کار تو گناه است و مادرت که مرده رفته پیش خدا و ... » مایه گذاشت و این رابطه را از ابتدا مخدوش کرد.
این محقق و پزوهشگر در حوزه کودک و نوجوان گفت: از دولت و مجلس این انتظار هست که بایدها و نبایدها را در بحث رسانه و کودک به خصوص مهدکودک ها به نحو احسن انجام دهند و بتوانند کنترلی مستمر در این فضا داشته باشند و ما برای آموزش مربیان با صلاحیت و با اعتقاد، و راه اندازی مهدها و مدارس مبتنی بر بازیهای هدفمند، اصول رشد و محیط سالم، اعلام آمدگی میکنیم.
مریم ادیب، با اشاره با اشتباه راهبردی شبکه کودک در صدا و سیما گفت: حتی اگر تمام کارتونها و سرود ها واقعا نکات تربیتی ناب داشته باشد، اما اینکه بخواهیم پشت سر هم برنامه برای کودک پخش کنیم اشتباه است، چرا که او توانایی خودمدیریتی ندارد و والدین و فرزندان را بر سر خاموش کردن تلویزیون با هم درگیر می کنیم تا بلکه بلند شود و توجهی هم به دیگر ابعاد زندگی و سلامتی خود داشته باشد. اگر این شبکه ها طوری برنامه ریزی کنند که بعد از چند برنامه با یک خداحافظی، وقفه هایی ایجاد کنند تا کودکان زمان خود را به فعالیت های متنوع تحرکی و همراهی با خانوده اختصاص دهند و توجهشان از رسانه به فعالیتهای دیگر معطوف شود، یا به والدین پیشنهاد شود که بقیه روز را چطور با فرزندانشان سپری کنند و فرزندان چه نقش‌هایی را در امور خانه و کمک به دیگران و برنامه های خود به عهده بگیرند، بسیار مطلوب تر است.
وی گفت: یکی دیگر از انتقادات به صدا و سیما را بی حرمتی به شأن بزرگترها به خصوص پدر و مادر در بسیاری از سریال ها دانست و افزود: متأسفانه در برخی برنامه ها شاهد این هستیم که احترام و جایگاهی برای اجازه خواستن و گفتار و تواضع شایسته در برابر پدر و مادرها رعایت نمی‌شود و ادبیات کودکان با والدین، لحن طلبکاری، توقع، بی ادبی و رها شدگی است. همین انتقاد به نقش و جایگاه زن در فیلمها وجود دارد که اگر زن تبدیل به موجودی دنیاپرست، تزیین شده و ظاهرگرا، زودرنج، در رقابت با مرد و علاقمند به کارهای مردانه و یا کم فهم و کم وزن از لحاظ معرفتی و معنوی نمایش داده شد، این جایگاه خانواده و نقش محوری زن در تربیت و اصلاح و توجه و رسیدگی های بعدی اوست که هدف گیری شده است.
این پژوهشگر ادامه داد: اصلی ترین هدف در تمام بازیها و فعالیتهای روزمره، تقویت ارتباطات والدین با فرزندان است. هدفهای بعدی این است که با انواع بازیها حواس کودکان را در هفت سال اول از لحاظ دیداری و شنیداری و ... پرورش داد و از این شیوه و دیگر شیوهها به تقویت تکلم و تفکر او در بستری از طیبات دیداری، شنیداری، خوراکی، لمسی، ارتباطی و فکری پرداخت.
وی افزود: هفت سال اول سالهای بسترسازی برای تمایز دهی به طیب و خبیث با پاکیزه نگاه داشتن ورودی‌های او و ارائه کردن باید و نبایدها به محیط زندگی و اطراف و حفظ روحیه سیادت و کرامت و بزرگ منشی در کودک و انواع گفتگوهای شیرین و بازی و دادن آزادی عملهای مدیریت شده، به جای بکن و نکن و توبیخ و تهدیدهای مکرر و یا مشغول کردن او پای بازیهای کامپیوتری و موبایلی بیهوده و پر مسأله و رفتن به سراغ درس و مشغله های خود است.
این کارشناس امور تربیتی گفت: والدین می توانند از ابتدا باب بازی کردن با موبایل و خریدن سی دی های بازی و فیلم و کارتون و انواع خوردنی های نامناسب جسمی و فکری و ماهواره را به حریم زندگی خود باز نکنند و با حفظ حرمت ها و اجازه ها، از آسیب ها و ناهنجاری های فراوان پیشگیری کنند؛ ضمن اینکه موبایل و رایانه برای هدف خاصی ساخته شده و اگر قرار است استفاده های جانبی در شرایط خاص بشود باید با اجازه و مقرر کردن زمان و نوع دیدن و نشستن درست همراه با انعطاف های والدین انجام شود.
وی گفت: والدین باید طهارت معنوی خود را بالا ببرند و ارتباط خود را با قران و اهل بیت زیاد کنند و با اخلاق خوش و شوخ طبعی با همدیگر و فرزندان برخورد کنند و با اساتید و مراکز خوب معنوی مستمراً مرتبط باشند، باید گفت کسانی که روح حاکم بر زندگی را پر از رضایت خدا و حضور ملائکه کنند و دعا کردن و سپردن خود و فرزندانشان به خداوند را در رأس کار قرار دهند، می‌توانند بیشترین تاثیر را بر روی کودک خود داشته باشند.
این مربی تربیتی ادامه داد: وقتی والدین فرزند خود را از دوران بارداری یا حتی پس از آن (در الگوگیری از مادر حضرت مریم علیها السلام، طبق آیه 35 آل عمران، نذر خدا و آزاد شده برای او قرار میدهند، یعنی او را برای خدا تربیت میکنند نه برای امر و نهی ها و آرزوهای شخصی خود، خداوند خودش امور این فرزند را به دست می گیرد و با حفظ این نیت و مراقبت از طرف والدین و آسیب نزدن به او، دیگر نیازی نیست که نگران مشکلات تربیتی و گرفتاری های آینده باشند. والدین و مربیان کافیست به جای هر اقدام تربیتی، خودشان بندگان خوبی برای شناخت و انجام نقش‌های خود باشند و حریم خانه را پر از احترام و تکریم و تحسین یکدیگر کنند. فرزندی که با فطرت سالم و هدایت خدایی مسیر خودش را می رود و در مشاهدات خود از ما دچار تعارض و فشار نمی شود، مسیر هموار بندگی را پیش روی خود خواهد داشت.
این مدرس قرانی و نویسنده کتابهای تربیتی، بزرگترین لذت خود را در قران خواندن و بازی کردن با خردسالان و کودکان دانست و به والدین توصیه کرد: ما به دوستانی که در زمینه تربیت کودک فعالیت میکنند کتاب های چند جلدی"دوره های رشد تفکر اجتماعی" از نشر قرآن و اهلبیت نبوت (علیهم السلام) را پیشنهاد می کنیم، اینها کتابهای بنیادی است در شناخت ابعاد مختلف از ساختار رشد هر دوره، و مباحث پایه از تمایز طیب و خبیث و خیر و شر و حسن و سوء و ایمان و کفر تا بلوع لبی و بلوغ عبودیتی انبیا و ائمه را شامل می شود. کتابهای کاربردی تر و مهارتی نیز در ادامه این کتابها منتشر شده است.
مریم ادیب گفت: مدرسه دانشجویی قران و عترت با پایه قرار دادن شناخت و تدبر در قران و روایات، فعالیت‌هایی را هر ترم در برپایی کلاس‌های آموزشی، ارائه سی دیها و دورههای رشد و مباحث خانواده (بصورت رایگان برای همه) داشته و دارد و ما با ایجاد وبلاگی با ادرس morabiane-koodak.persianblog.ir و کانالی با ادرس https://telegram.me/morabiane_koodak سعی داشته ایم قدمی را در تربیت دینی و اسلامی کودکان و منسجم کردن مربیان فعال در این زمینه برداریم.
وی ادامه داد: از طرف دیگر هم مراکز و مهد کودک‌هایی که می‌خواهند فعالیت تربیت دینی داشته باشند، کمتر از مراحل رشد کودک از دیدگاه اسلامی و راهکارهای کاربردی مناسب و یا آسیب زا آگاهی دارند و باید و نباید های متناسب با سیر رشد را رعایت نمی‌کنند که همین امر باعث اثر گذاریهای منفی خواهد شد.
نویسنده کتاب "تربیت دینی کودک و نوجوان" گفت: برای نمونه داستانهای پیامبران و داستانهای قرانی و مسائل و مصائب زندگی اهلبیت علیهم السلام دارای ابعاد مختلفی برای سطوح رشدی مختلف است؛ این درست نیست که این حکایتها را بدون بررسی برای کودک بیان کنیم، بلکه باید متناسب با دوره های رشد کودکان، بدانیم که کدام پیام، از کدام قصه را در چه دورهای به شخص ارائه نمائیم تا او آن موضوع را درست هضم کند و برداشت اشتباه نداشته باشد؛ چرا که در بسیاری از داستان ها و حکایت های نقل شده از پیامبران همراه تحریفاتی است که ناخود اگاه مجوزی برای برخی اشتباه ها می‌شود.
ادیب افزود: همچنین در سالهای نخستین زندگی، نباید مباحث انتزاعی از جمله گفتگوهای مفصل درباره خدا، قیامت، بهشت و جهنم، ملائکه و شیطان را برای بچه ها باز کرد، بلکه تنها میتوان مثلا در لحظات شاد و دلنشینی عباراتی مثل «تو را به خدای مهربون سپردم» « خدا حافظ و نگهدارت باشه» یا «خدایا شکرت ممنونیم ازت» تداعی های خوشی را با اسم خداوند برقرار کرد و هیچگاه در ناخوشی‌ها و تلخکامی‌های والدین از عباراتی چون: «خد ا دوستت ندارد و این کار تو گناه است و مادرت که مرده رفته پیش خدا و ... » مایه گذاشت و این رابطه را از ابتدا مخدوش کرد.
این محقق و پزوهشگر در حوزه کودک و نوجوان گفت: از دولت و مجلس این انتظار هست که بایدها و نبایدها را در بحث رسانه و کودک به خصوص مهدکودک ها به نحو احسن انجام دهند و بتوانند کنترلی مستمر در این فضا داشته باشند و ما برای آموزش مربیان با صلاحیت و با اعتقاد، و راه اندازی مهدها و مدارس مبتنی بر بازیهای هدفمند، اصول رشد و محیط سالم، اعلام آمدگی میکنیم.
مریم ادیب، با اشاره با اشتباه راهبردی شبکه کودک در صدا و سیما گفت: حتی اگر تمام کارتونها و سرود ها واقعا نکات تربیتی ناب داشته باشد، اما اینکه بخواهیم پشت سر هم برنامه برای کودک پخش کنیم اشتباه است، چرا که او توانایی خودمدیریتی ندارد و والدین و فرزندان را بر سر خاموش کردن تلویزیون با هم درگیر می کنیم تا بلکه بلند شود و توجهی هم به دیگر ابعاد زندگی و سلامتی خود داشته باشد. اگر این شبکه ها طوری برنامه ریزی کنند که بعد از چند برنامه با یک خداحافظی، وقفه هایی ایجاد کنند تا کودکان زمان خود را به فعالیت های متنوع تحرکی و همراهی با خانوده اختصاص دهند و توجهشان از رسانه به فعالیتهای دیگر معطوف شود، یا به والدین پیشنهاد شود که بقیه روز را چطور با فرزندانشان سپری کنند و فرزندان چه نقش‌هایی را در امور خانه و کمک به دیگران و برنامه های خود به عهده بگیرند، بسیار مطلوب تر است.
وی گفت: یکی دیگر از انتقادات به صدا و سیما را بی حرمتی به شأن بزرگترها به خصوص پدر و مادر در بسیاری از سریال ها دانست و افزود: متأسفانه در برخی برنامه ها شاهد این هستیم که احترام و جایگاهی برای اجازه خواستن و گفتار و تواضع شایسته در برابر پدر و مادرها رعایت نمی‌شود و ادبیات کودکان با والدین، لحن طلبکاری، توقع، بی ادبی و رها شدگی است. همین انتقاد به نقش و جایگاه زن در فیلمها وجود دارد که اگر زن تبدیل به موجودی دنیاپرست، تزیین شده و ظاهرگرا، زودرنج، در رقابت با مرد و علاقمند به کارهای مردانه و یا کم فهم و کم وزن از لحاظ معرفتی و معنوی نمایش داده شد، این جایگاه خانواده و نقش محوری زن در تربیت و اصلاح و توجه و رسیدگی های بعدی اوست که هدف گیری شده است.
این پژوهشگر ادامه داد: اصلی ترین هدف در تمام بازیها و فعالیتهای روزمره، تقویت ارتباطات والدین با فرزندان است. هدفهای بعدی این است که با انواع بازیها حواس کودکان را در هفت سال اول از لحاظ دیداری و شنیداری و ... پرورش داد و از این شیوه و دیگر شیوهها به تقویت تکلم و تفکر او در بستری از طیبات دیداری، شنیداری، خوراکی، لمسی، ارتباطی و فکری پرداخت.
وی افزود: هفت سال اول سالهای بسترسازی برای تمایز دهی به طیب و خبیث با پاکیزه نگاه داشتن ورودی‌های او و ارائه کردن باید و نبایدها به محیط زندگی و اطراف و حفظ روحیه سیادت و کرامت و بزرگ منشی در کودک و انواع گفتگوهای شیرین و بازی و دادن آزادی عملهای مدیریت شده، به جای بکن و نکن و توبیخ و تهدیدهای مکرر و یا مشغول کردن او پای بازیهای کامپیوتری و موبایلی بیهوده و پر مسأله و رفتن به سراغ درس و مشغله های خود است.
این کارشناس امور تربیتی گفت: والدین می توانند از ابتدا باب بازی کردن با موبایل و خریدن سی دی های بازی و فیلم و کارتون و انواع خوردنی های نامناسب جسمی و فکری و ماهواره را به حریم زندگی خود باز نکنند و با حفظ حرمت ها و اجازه ها، از آسیب ها و ناهنجاری های فراوان پیشگیری کنند؛ ضمن اینکه موبایل و رایانه برای هدف خاصی ساخته شده و اگر قرار است استفاده های جانبی در شرایط خاص بشود باید با اجازه و مقرر کردن زمان و نوع دیدن و نشستن درست همراه با انعطاف های والدین انجام شود.
وی گفت: والدین باید طهارت معنوی خود را بالا ببرند و ارتباط خود را با قران و اهل بیت زیاد کنند و با اخلاق خوش و شوخ طبعی با همدیگر و فرزندان برخورد کنند و با اساتید و مراکز خوب معنوی مستمراً مرتبط باشند، باید گفت کسانی که روح حاکم بر زندگی را پر از رضایت خدا و حضور ملائکه کنند و دعا کردن و سپردن خود و فرزندانشان به خداوند را در رأس کار قرار دهند، می‌توانند بیشترین تاثیر را بر روی کودک خود داشته باشند.
این مربی تربیتی ادامه داد: وقتی والدین فرزند خود را از دوران بارداری یا حتی پس از آن (در الگوگیری از مادر حضرت مریم علیها السلام، طبق آیه 35 آل عمران، نذر خدا و آزاد شده برای او قرار میدهند، یعنی او را برای خدا تربیت میکنند نه برای امر و نهی ها و آرزوهای شخصی خود، خداوند خودش امور این فرزند را به دست می گیرد و با حفظ این نیت و مراقبت از طرف والدین و آسیب نزدن به او، دیگر نیازی نیست که نگران مشکلات تربیتی و گرفتاری های آینده باشند. والدین و مربیان کافیست به جای هر اقدام تربیتی، خودشان بندگان خوبی برای شناخت و انجام نقش‌های خود باشند و حریم خانه را پر از احترام و تکریم و تحسین یکدیگر کنند. فرزندی که با فطرت سالم و هدایت خدایی مسیر خودش را می رود و در مشاهدات خود از ما دچار تعارض و فشار نمی شود، مسیر هموار بندگی را پیش روی خود خواهد داشت.
این مدرس قرانی و نویسنده کتابهای تربیتی، بزرگترین لذت خود را در قران خواندن و بازی کردن با خردسالان و کودکان دانست و به والدین توصیه کرد: ما به دوستانی که در زمینه تربیت کودک فعالیت میکنند کتاب های چند جلدی"دوره های رشد تفکر اجتماعی" از نشر قرآن و اهلبیت نبوت (علیهم السلام) را پیشنهاد می کنیم، اینها کتابهای بنیادی است در شناخت ابعاد مختلف از ساختار رشد هر دوره، و مباحث پایه از تمایز طیب و خبیث و خیر و شر و حسن و سوء و ایمان و کفر تا بلوع لبی و بلوغ عبودیتی انبیا و ائمه را شامل می شود. کتابهای کاربردی تر و مهارتی نیز در ادامه این کتابها منتشر شده است.
مریم ادیب گفت: مدرسه دانشجویی قران و عترت با پایه قرار دادن شناخت و تدبر در قران و روایات، فعالیت‌هایی را هر ترم در برپایی کلاس‌های آموزشی، ارائه سی دیها و دورههای رشد و مباحث خانواده (بصورت رایگان برای همه) داشته و دارد و ما با ایجاد وبلاگی با ادرس morabiane-koodak.persianblog.ir و کانالی با ادرس https://telegram.me/morabiane_koodak سعی داشته ایم قدمی را در تربیت دینی و اسلامی کودکان و منسجم کردن مربیان فعال در این زمینه برداریم.
