به گزارش شهدای ایران؛ نزدیک به 27 سال پیش بود که هشتمین جنایت مرگبار تاریخ هوایی جهان رقم خورد. و مدال این افتخار بزرگ و به یادماندنی که حاکی از انجام دادن یک رفتار غیر انسانی از سوی افراد آدم نما بود بر دوش های ویلیام راجرز فرمانده ناو جنگی آمریکا نشست. البته مدال‌های دیگری را می‌توان برای سایر دولتمردان آمریکایی در نظر گرفت. رونالد ریگان رییس جمهور وقت آن زمان هم نباید از گرفتن چنین مدال افتخاری بی‌بهره باشد مدالی که برای از بین رفتن خوی انسانی در این افراد باید نه بر دوش‌های‌شان بلکه بر چهره‌های‌شان قرار داد.

در این هواپیمای مسافر بری 290 مسافر بودند که 66 کودک در این میان نیز جانشان را از دست دادند. آمریکایی‌ها این اتفاق را غیر عمد عنوان کردند و هیچ کدام از مسئولین چنین فاجعه جهانی را مورد پی‌گرد قانونی قرار ندادند.

متاسفانه در این میان هم ما نتوانستیم آنچنان که باید به این فاجعه بپردازیم و آن را در حوزه‌های مختلف برای نسل‌های جدیدتر توضیح دهیم. شاید اگر همین فاجعه برای مردم آمریکا رخداده بود آنها از بزرگترین ابزار خود یعنی سینما استفاده می‌کردند تا چنین فاجعه‌ای را زنده نگه دارند. حال ما برای هشتمین فاجعه انسانی هوایی تاریخ چه کرده‌ایم؟ تا چه اندازه از پتاسیل‌های خود در زمینه‌ فرهنگ خصوصاً سینما استفاده کرده‌ایم؟

سینما می‌تواند چنین شرایطی به عنوان یک سلاح فرهنگی که می‌تواند آگاهی رسانی درست و اصولی داشته باشد عمل کند. اگر امروز از جوانان دهه 70 در ارتباط با این فاجعه و منهدم شدن هواپیمای شماره 655 ایران ایر پرسیده شود چقدر اطلاعات دارند؟ سینما در ارتباط با چنین رخداد‌هایی دستها‌یش خالی است اما هنرمندان این عرصه با رفتار‌های انسانی و خوی مردانگی که دارند به سهم خود در زنده نگه داشتن و التیام خاطر بازماندگان عزیزان از دست رفته به اندازه خود گام‌های مثبتی را برداشته‌اند.

پرویز پرستویی بازیگر محبوب و نجیب سینمای ایران همواره در کلام و کارش اخلاق را مد نظر داشته او دستانش نسبت به دستان خالی سینما پر تر است حال این سوال پیش می‌آید که دستان خالی سینما را که باید پر کند؟

در آستانه 25سالگرد فاجعه حمله به هواپیمایی ایرباس ایرانی در خلیج فارس توسط ناو وینسنس آمریکا، در سال 1392 بود که پرویز پرستویی بازیگر ارزنده سینمایی ایران و حبیب احمدزاده نویسنده و مستندساز به عیادت خانواده خلبان شهید محسن رضاییان رفتند. با توجه به صحبت‌های برخی از بازیگران از جمله پرویز پرستویی مبنی بر این که نیاز است در حوزه سینما در ارتباط با چنین فاجعه بزرگی اثری ساخته شود که هم در داخل و هم در بخش بین الملل آگاهی رسانی بیشتری صورت بگیرد اما تا کنون به چنین نیازی در سینما پاسخ داده نشده است.

در این دیدار صمیمی پرویز پرستویی ضمن تاکید بر تکریم شهدای این ماجرای غم‌انگیز، از خواسته‌ به حق خانواده‌های این شهدا مبنی بر نامگذاری بزرگراهی در تهران و یا فرودگاهی در بندرعباس به نام شهدای 12 تیر اعلام پشتیبانی کرد.

پرستویی در این دیدار ضمن گلایه از مسئولین فرهنگی کشور اعلام کرد: همان‌طور که آمریکایی‌ها برای موضوع تمام‌شده سفارتشان در تهران فیلم سینمایی جنجالی آرگو را می‌سازند و  خود در گوانتانامو 168 نفر بدون محاکمه به مدت 12سال نگهداری می‌کنند ولی ما هنوز نتوانسته‌ایم کاری در خور توجه و شایسته برای حادثه ایرباس انجام دهیم.

خانواده شهید رضائیان نیز ضمن اعلام خوشبختی و رضایتمندی از این دیدار مردمی، بر پیگیری این خواسته‌ها از مسئولین ذیربط تاکید کرد.

خلبان شهید محسن رضائیان در هنگام شهادت 38 سال داشت و پس از سال‌ها خدمت آخرین پرواز خویش را تیرماه سال 67 انجام داد؛ پروازی که به شهادت انجامید. وی آموزش دیده آمریکا و از نظر فنی و تخصصی بسیار کارآزموده و مجرب بود. شهیدان کامران تیموری(کمک خلبان) و محمدرضا امینی جزء(مهندس پرواز) خلبان رضائیان را در این پرواز همراهی می‌کردند.