در اواخر عصر امویان به علت اغتشاشات فراوان که آن هم معلول سیاست های غلط حکومتی خود امویان بوده است حدود بیست سال جهان اسلام پر از قیام و شورش است از ماوراء النهر گرفته تا اندلس. و امامان باقرین صادقین علیهم السلام در این عصر زندگی می کرده اند و به دور از غوغاهای سیاسی به تربیت شاگردان و رواج علوم آل محمد (ص) پرداختند.
شهدای ایران:بدون مقدمه به ذکر چند غلط فاحش تاریخی و دینی متن منتشر شده از سوی عطأالله مهاجرانی می پردازم:
یک. نامبرده می نویسد: «امام هشتم شیعیان، امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام در سال ۱۴۸ هجری، یعنی یازده سال پس از قتل ابومسلم متولد شده است. چگونه ابومسلم می تواند یکی از دشمنان امام رضا محسوب شود؟»
اشکال: هر انسان غیر مغرضی پس از خواندن سخنان آیت الله علم الهدی در می یابد که منظور سخن ایشان اهل بیت علیهم السلام می باشد نه یک معصوم. علاوه بر این یکی از آرایه های ادبی مجاز است و یکی از علاقه های مجاز علاقه جز به کل است و قطعا آیت الله علم الهدی جز را نام برده اند و کل را در معنای مقدّر گرفته اند.
به علاوه ایشان که از میان اهل بیت، امام رضا علیه السلام را نام برده اند به خاطر مدفون بودن ایشان در شهر مشهد بوده است و نام گذاری مهمترین باشگاه فوتبال این شهر به نام یکی از دشمنان اهل بیت.
دو. وی می نویسد: «ابومسلم با شعار الرضا من ال محمد، سازمان سیاه جامگان را سامان داد. او فردی شیعه بود که می خواست نظام حکومت اموی را براندازد و برانداخت».
اشکال: شعار الرضا من آل محمد یک شعار عمومی برای اکثر قریب به اتفاق قیام های دینی در تمدن اسلامی می باشد چرا که به وسیله این شعار مبهم همه گروه ها و جریان ها به این قیام می پیوندند و پس از به دست گرفتن قدرت به تصفیه عناصر انقلاب می پردازند. در تمام قیام هایی که این شعار را سرلوحه خود قرار داده اند و به نتیجه رسیده اند این اصل حاکم بوده است و استثنا نداشته است.
ابومسلم را تنها در یک صورت می توان شیعه نامید و آن کاربرد معنای شیعه در معنای توسّعی و حداکثری آن است چرا که در قرن اول و دوم هجری قمری اکثر گروه هایی که به نوعی با اهل بیت (ع) و پیامبر (ص) پیوند می خورده اند را شیعه می نامیده اند و چنانچه در فرق الشیعه نوبختی عباسیان را جز فرق شیعه آورده است و در معنای توسّعی آن نیز درست می باشد چرا که نسب عباسیان به عباس بن عبدالمطلب عموی پیامبر (ص) می رسد.
اما اگر این جمله به معنای این است که ابومسلم شیعه جعفری و اهل بیت بوده است سخنی است دروغ و اشتباه که اصلا نیازی به ارایه توضیح ندارد چرا که در منابع تاریخی چنین گزارشی نیامده است.
سه. وی می نویسد: «بسیاری از نسبت های ناروا و ناسزا که در باره ابومسلم منتشر شده است از طریق حکومت عباسی از زمان منصور به بعد ترویج شده است؛ تا بتوانند قتل ابومسلم را توجیه کنند».
اشکال: با این عبارت موافقم اما این عبارت کامل نمی باشد چرا که یکی از دشمنان وی منصور بوده است و ابومسلم در طول این قرن ها دوست و دشمن کم نداشته است.
چهار: «همواره فقیهان و عالمان شیعه بر این نکته تاکید داشته اند که فقه جعفری یا فقه امامیه در فرصت تغییر خلافت از اموی به عباسی شکل گرفت. فرصت ساز درجه اول در این باب ابومسلم بوده است».
اشکال: ابومسلم را به صورت انفرادی و فرد نباید تصور کرد بلکه وی را به صورت یک جریان باید در نظر گرفت و آن جریان هم عبارت است از دعوت عباسیان.
در اواخر عصر امویان به علت اغتشاشات فراوان که آن هم معلول سیاست های غلط حکومتی خود امویان بوده است حدود بیست سال جهان اسلام پر از قیام و شورش است از ماوراء النهر گرفته تا اندلس. و امامان باقرین صادقین علیهم السلام در این عصر زندگی می کرده اند و به دور از غوغاهای سیاسی به تربیت شاگردان و رواج علوم آل محمد (ص) پرداختند.
ابومسلم تنها در سه سال پایانی حکومت امویان به عرصه سیاسی گام نهاد اما این دو امام (ع) نزدیک به چهل سال به نشر معارف پرداختند.
* دانشجو کارشناسی ارشد تاریخ تشیع دانشگاه فردوسی مشهد
یک. نامبرده می نویسد: «امام هشتم شیعیان، امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام در سال ۱۴۸ هجری، یعنی یازده سال پس از قتل ابومسلم متولد شده است. چگونه ابومسلم می تواند یکی از دشمنان امام رضا محسوب شود؟»
اشکال: هر انسان غیر مغرضی پس از خواندن سخنان آیت الله علم الهدی در می یابد که منظور سخن ایشان اهل بیت علیهم السلام می باشد نه یک معصوم. علاوه بر این یکی از آرایه های ادبی مجاز است و یکی از علاقه های مجاز علاقه جز به کل است و قطعا آیت الله علم الهدی جز را نام برده اند و کل را در معنای مقدّر گرفته اند.
به علاوه ایشان که از میان اهل بیت، امام رضا علیه السلام را نام برده اند به خاطر مدفون بودن ایشان در شهر مشهد بوده است و نام گذاری مهمترین باشگاه فوتبال این شهر به نام یکی از دشمنان اهل بیت.
دو. وی می نویسد: «ابومسلم با شعار الرضا من ال محمد، سازمان سیاه جامگان را سامان داد. او فردی شیعه بود که می خواست نظام حکومت اموی را براندازد و برانداخت».
اشکال: شعار الرضا من آل محمد یک شعار عمومی برای اکثر قریب به اتفاق قیام های دینی در تمدن اسلامی می باشد چرا که به وسیله این شعار مبهم همه گروه ها و جریان ها به این قیام می پیوندند و پس از به دست گرفتن قدرت به تصفیه عناصر انقلاب می پردازند. در تمام قیام هایی که این شعار را سرلوحه خود قرار داده اند و به نتیجه رسیده اند این اصل حاکم بوده است و استثنا نداشته است.
ابومسلم را تنها در یک صورت می توان شیعه نامید و آن کاربرد معنای شیعه در معنای توسّعی و حداکثری آن است چرا که در قرن اول و دوم هجری قمری اکثر گروه هایی که به نوعی با اهل بیت (ع) و پیامبر (ص) پیوند می خورده اند را شیعه می نامیده اند و چنانچه در فرق الشیعه نوبختی عباسیان را جز فرق شیعه آورده است و در معنای توسّعی آن نیز درست می باشد چرا که نسب عباسیان به عباس بن عبدالمطلب عموی پیامبر (ص) می رسد.
اما اگر این جمله به معنای این است که ابومسلم شیعه جعفری و اهل بیت بوده است سخنی است دروغ و اشتباه که اصلا نیازی به ارایه توضیح ندارد چرا که در منابع تاریخی چنین گزارشی نیامده است.
سه. وی می نویسد: «بسیاری از نسبت های ناروا و ناسزا که در باره ابومسلم منتشر شده است از طریق حکومت عباسی از زمان منصور به بعد ترویج شده است؛ تا بتوانند قتل ابومسلم را توجیه کنند».
اشکال: با این عبارت موافقم اما این عبارت کامل نمی باشد چرا که یکی از دشمنان وی منصور بوده است و ابومسلم در طول این قرن ها دوست و دشمن کم نداشته است.
چهار: «همواره فقیهان و عالمان شیعه بر این نکته تاکید داشته اند که فقه جعفری یا فقه امامیه در فرصت تغییر خلافت از اموی به عباسی شکل گرفت. فرصت ساز درجه اول در این باب ابومسلم بوده است».
اشکال: ابومسلم را به صورت انفرادی و فرد نباید تصور کرد بلکه وی را به صورت یک جریان باید در نظر گرفت و آن جریان هم عبارت است از دعوت عباسیان.
در اواخر عصر امویان به علت اغتشاشات فراوان که آن هم معلول سیاست های غلط حکومتی خود امویان بوده است حدود بیست سال جهان اسلام پر از قیام و شورش است از ماوراء النهر گرفته تا اندلس. و امامان باقرین صادقین علیهم السلام در این عصر زندگی می کرده اند و به دور از غوغاهای سیاسی به تربیت شاگردان و رواج علوم آل محمد (ص) پرداختند.
ابومسلم تنها در سه سال پایانی حکومت امویان به عرصه سیاسی گام نهاد اما این دو امام (ع) نزدیک به چهل سال به نشر معارف پرداختند.
* دانشجو کارشناسی ارشد تاریخ تشیع دانشگاه فردوسی مشهد
