به گزارش شهدای ایران به نقل از کیهان، در این مراسم ابتدا حمیدرضا شکارسری، شاعر و منتقد ادبی ضمن بیان توجه‌های فرامتنی موجود در شعر زکریا اخلاقی، گفت: رویکرد او در غزل بذل توجه به غزل سنتی است و کارکردهای ناگهانی که از کلمات به کار می‌برد خواننده را به یاد شعر نو می‌اندازد.
در ادامه حجت‌الاسلام سیدعبدالله حسینی گفت: وقتی امروز از شعر حوزه صحبت می‌شود، اولین اسمی که در ذهن هر کسی متبادر می‌شود نام زکریا اخلاقی است. او در اشعارش بدون ذکر اصطلاحات حوزوی، معارف حوزه را به خواننده منتقل می‌کند. او حتی اگر عمامه و لباس هم نداشت، باز هم می‌شد حوزوی بودنش را از شعرش دریافت. البته این موضوع درباره افراد دیگری نظیر استاد موسوی گرمارودی هم صادق است.
سپس جواد محقق گفت: از دیرباز حوزه‌های علمیه محل رشد و نضج استعدادهایی نظیر حافظ، مولانا، سعدی و ... بوده و آنها از شاگردان پرورش‌یافته در حوزه‌های علمیه بوده‌اند. البته متاسفانه در قرون اخیر ضربه‌هایی به این کارکرد حوزه وارد آمده، زیرا به خاطر اشتغال به برخی فعالیت‌ها توجه به شعر کمی کمرنگ شده است.
سیدعلی موسوی گرمارودی نیز با اشاره به اینکه برای سخنرانی به این مراسم نیامده، اما به اصرار مجری و علیرضا قزوه پشت میکروفن حاضر شد، گفت: من برای ادای احترام به این شخصیت علمی و شاعر ملی در این مجلس شرکت کردم و وقتی خبردار شدم که بزرگداشتی برای حجت‌الاسلام اخلاقی برگزار شده، با سر آمدم.
در ادامه این مراسم علیرضا قزوه گفت: من خود را جزو ارادتمندان زکریا اخلاقی می‌دانم، چرا که او علاوه بر اینکه در حوزه علمیه معلم است، معلم شعر هم است و برای شاعران انقلاب نیز معلم اخلاق است. متاسفانه امروز شاهد خودنمایی و نمایش دادن خود توسط برخی شاعران هستیم؛ در حالی که شاعرانی مانند اخلاقی اهل این حرف‌ها نیستند و این ویژگی شاعران نسل او است.
وی افزود: اشعار اخلاقی را که می‌خوانیم حال نشاط پیدا می‌کنیم. این در حالی است که رویکرد برخی از شاعران امروز ایران کم کم و به تبع اروپا و آمریکا به سمت هرزه‌نگاری و مسائل غیراخلاقی حرکت می‌کند. در حالی که شعر از اساس توجه به تعالی انسان دارد.
همچنین مرتضی امیری اسفندقه هم گفت: سهم زکریا اخلاقی در تاریخ شعر مختص خودش نیست بلکه سهم شعر انقلاب اسلامی است.
زکریا اخلاقی نیز با تشکر از برگزارکنندگان این برنامه گفت: همیشه وقتی صحبت از بزرگداشت و کارهایی مانند این می‌شود یاد سخنی از یکی از نزدیکانم می‌افتم که می‌گوید مگر چقدر شعر گفته‌ای که بخواهند برایت بزرگداشت بگیرند. از این رو واقعاً من جایگاهی برای بزرگداشت گرفتن ندارم.