نگاه ابزاری اصلاح طلبان به لاریجانی همانند همان نگاهی است که در این سالها به دولت روحانی تحت عنوان رحم اجاره ای داشته اند و البته با این تفاوت که اینک در اولین فرصت و کمی قدرت پیدا کردن در مجلس تلاش می کنند از لاریجانی بگذرند ولی درباره روحانی هنوز این فرصت را پیدا نکرده اند!
به گزارش شهدای ایران به نقل از جهان، اصلاح طلبان این روزها علی لاریجانی را به دو لاریجانی تقسیم می کنند. از نظر آنها لاریجانی دوران ریاست بر صدا و سیما لاریجانی افراطی و تندرو است و لاریجانی رئیس مجلس نهم معتدل است و اعتدالش هم به خاطر مدافع دولت و اهل تعامل با اصلاح طلبان بودن در این روزها است.
اصلاح طلبان از زمان اعلام نتایج انتخابات مجلس دهم، یک روز از ریاست لاریجانی حمایت می کنند و روز دیگر می گویند گزینه اول و آخر آنها عارف است. حتی برخی از آنها پا را فراتر می گذارند و می گویند لاریجانی به نفع عارف باید کنار هم برود.
همچنان که علی صوفی از اعضای شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان گفته است: 90 درصد منتخبان مجلس اصلاح طلب هستند و حتی روحانی و هاشمی و رئیس دولت اصلاحات بر ریاست عارف بر مجلس توافق کرده اند.
در این میان علی شکوری‌راد عضو حزب منحله مشارکت نیز معتقد است «شانس ریاست عارف بالاست» و عبداله ناصری نیز گفته است: اگر اصلاح طلبان اکثریت کرسی‌ها را در مجلس دهم داشته باشند و شخص عارف نیز کاندیدای ریاست مجلس شود، قطعا رای به ریاست وی خواهند داد و از عارف حمایت خواهند کرد.
اما از سوی دیگر صادق زیباکلام یکی دیگر از تئورسین های اصلاح طلب نیز معتقد است: اصلاح‌طلبان در اندیشه رقابت با آقای لاریجانی برای تصدی کرسی ریاست مجلس نباشند. اگر در دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی نیز تعداد قابل توجهی از لیست امید به مجلس راه یابند و تعداد کرسی‌های لیست امید افزایش پیدا کند و در نتیجه آقای عارف بتوانند ریاست مجلس را به دست بیاورند، آقای عارف نباید بر ریاست مجلس تکیه بزنند. مجلسی که آقای دکتر عارف در رأس آن باشند کارایی خود را به شدت از دست خواهد داد، به این خاطر که از همان روز اول اصولگرایان در برابر آن جبهه‌گیری خواهند نمود و حکایت ریاست مجلس دهم همچون مجلس ششم خواهد شد.
وی می‌افزاید: اصلاح‌طلبان نباید اصراری داشته باشند که نوک پیکان آنها به سوی ریاست مجلس باشد این کار در حقیقت باعث به چالش کشیدن و مخالفت روزافزون اصولگرایان خواهد شد. نخستین و مهم‌ترین شرط اینکه چنین اتفاقی نیفتد هم این است که اصلاح‌طلبان این موضوع را بپذیرند و به دنبال رویارویی با آقای لاریجانی نروند و کار را به رای‌گیری در صحن علنی مجلس نکشانند.
اما در حالی که روزنامه اصلاح طلب آرمان نیز به صراحت از ریاست لاریجانی بر مجلس سخن می گوید، روزنامه شرق و اعتماد با کمی احتیاط ضمن طرح گاه و بی گاه ریاست عارف بر مجلس، از عدم ریسک کردن قبل از تعیین تکلیف 69 کرسی باقیمانده مجلس نیز سخن می گویند و درباره جدا شدن از لاریجانی نیز تذکر می دهند.
حتی روزنامه شرق در گزارشی با اشاره به اظهارات علی صوفی درباره توافق بر ریاست عارف بر مجلس نوشته است: «شاید عاقلانه بود که موضوع تا این اندازه رسانه‌ای نمی‌شد تا فضای مذاکره و رایزنی و چانه‌زنی برای صحن مجلس مهیاتر می‌شد.»
این در حالی است که عبدالله ناصری، عضو شورای مشورتی اصلاح‌طلبان، در همین‌باره در گفت‌وگو با عصر ایران به اصلاح‌طلبان هشدار داد وارد بازی رقیب نشوند. او گفت: در آخرین جلسه مجمع مشورتی اصلاحات، درباره انتخابات به این نتیجه رسیدیم که تا پایان انتخابات مرحله دوم که سرنوشت‌ساز است به هیچ موضوعی ازجمله انتخاب رئیس مجلس فکر نکنیم. او ادامه داد: عارف نامزد جریان اصلاحات است اما واقعیت این است كه مرحله دوم انتخابات رئیس آینده را مشخص خواهد کرد. او درباره نظر اصلاح‌طلبان درباره لاریجانی گفت: قطعا او یک اصولگراست اما لاریجانی را دیگر اصولگرای دوران ریاست صداوسیما نمی‌دانیم. او امروز یک اصولگرای معتدل است که قابل تعامل و گفت‌وگو است.
جالب آنکه روزنامه اعتماد نیز در ادامه همین سیاست با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن علی لاریجانی توسط اصلاح طلبان نوشته است: « اصلاح‌طلبان ترجيح مي‌دهند وارد وزن‌كشي با نيروهاي معتدل اصولگرا نشوند و تحت عنوان حاميان دولت چتري فراتر از مرزهاي اصولگرايي و اصلاح‌طلبي بگسترانند. آنها اين رفتار سياسي را در دو انتخابات ٩٢ و ٩٤ تجربه كردند. اصلاح‌طلبان در انتخابات ٩٢ با صرف نظر از كانديداي اختصاصي جريان خود و انصراف عارف، از روحاني حمايت كردند و در انتخابات ٩٤ نيز با قرار دادن نام‌هايي نظير علي مطهري، كاظم جلالي و بهروز نعمتي در ليست انتخاباتي اميد نشان دادند شكل‌گيري مجلسي كارآمد و همراه دولت را به حذف نيروهاي اصولگرا ترجيح مي‌دهند و تنها در فكر منافع ملي هستند. در ادامه آن استراتژي آنها حالا بر خلاف اصولگرايان كه بي‌محابا به چهره‌هاي اصلاح‌طلب حمله مي‌كنند احترام نيروهايي نظير لاريجاني را حفظ مي‌كنند و نمي‌خواهند با او وارد وزن كشي شوند چرا كه لاريجاني در اين سال‌هاي اخير نشان داده بين منافع يك جريان كه خود را اصولگرا مي‌نامد و منافع ملي قلم قرمزش روي منافع ملي نمي‌نشيند.
اما روزنامه اعتماد پس از کشیدن با دست در مرحله پس زدن با پا درباره لاریجانی در ادامه می نویسد: «با اين حال هر چه به سمت روزهاي شروع مجلس دهم نزديك مي‌شويم تلاش‌ها براي شكل‌گيري توافقي درون پارلمان و نه تعيين‌تكليف براي نمايندگان شدت بيشتري مي‌گيرد. اصلاح‌طلبان يكپارچه معتقدند عارف گزينه مطلوبي براي رياست مجلس دهم است. آنها مي‌خواهند بعد از يك دوره دوازده ساله بار ديگر به مديريت قوه مقننه بازگردند. از سويي عارف نيز در هيچ سطحي از قدرت سياسي در ايران به عنوان يك نيروي تندرو شناخته نمي‌شود و مي‌تواند بهترين گزينه اصلاح‌طلبان براي بازگشت به حاكميت و قدرت سياسي باشد. برخي چهره‌هاي سياسي اين جريان معتقدند شرايط حساس سياسي در داخل و خارج ايجاب مي‌كند تا اصلاح‌طلبان با تابلو و پرچم خود وارد تعامل با هسته اصلي قدرت شوند و نيابت و وكالت ترميم رابطه شان با برخي اركان حاكميت را به كسي ندهند و اين‌بار خود راسا وارد اين تعامل شوند.»
اعتماد در ادامه گزارش خود البته فواید ریاست لاریجانی و عارف را نیز مورد بررسی قرار داده و بر هرکدام فواید زیادی را ذکر کرده است!
با این وجود نگاه ابزاری اصلاح طلبان به لاریجانی همانند همان نگاهی است که در این سالها به دولت روحانی تحت عنوان رحم اجاره ای داشته اند و البته با این تفاوت که اینک در اولین فرصت و کمی قدرت پیدا کردن در مجلس تلاش می کنند از لاریجانی بگذرند ولی درباره روحانی هنوز این فرصت را پیدا نکرده اند! این در حالی است که با وجودی که اصلاح طلبان در سیاست خارجه از دولت روحانی حمایت می کنند ولی در حوزه اقتصادی تلاش می کنند که کارنامه روحانی به پای انها نوشته نشود و در زمان مناسب برای ریاست جمهوری از صندوق رای گزینه اصلاح طلبان در آینده کم نشود. شاید ماه های نه چندان دور اصلاح طلبان همانند این روزهای لاریجانی با حسن روحانی آشکارتر رفتار کنند. استراتژی با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن! هرچند که بخشی از رفتار آنها این روزها نیز همین گونه نسبت به روحانی است.
اصلاح طلبان از زمان اعلام نتایج انتخابات مجلس دهم، یک روز از ریاست لاریجانی حمایت می کنند و روز دیگر می گویند گزینه اول و آخر آنها عارف است. حتی برخی از آنها پا را فراتر می گذارند و می گویند لاریجانی به نفع عارف باید کنار هم برود.
همچنان که علی صوفی از اعضای شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان گفته است: 90 درصد منتخبان مجلس اصلاح طلب هستند و حتی روحانی و هاشمی و رئیس دولت اصلاحات بر ریاست عارف بر مجلس توافق کرده اند.
در این میان علی شکوری‌راد عضو حزب منحله مشارکت نیز معتقد است «شانس ریاست عارف بالاست» و عبداله ناصری نیز گفته است: اگر اصلاح طلبان اکثریت کرسی‌ها را در مجلس دهم داشته باشند و شخص عارف نیز کاندیدای ریاست مجلس شود، قطعا رای به ریاست وی خواهند داد و از عارف حمایت خواهند کرد.
اما از سوی دیگر صادق زیباکلام یکی دیگر از تئورسین های اصلاح طلب نیز معتقد است: اصلاح‌طلبان در اندیشه رقابت با آقای لاریجانی برای تصدی کرسی ریاست مجلس نباشند. اگر در دور دوم انتخابات مجلس شورای اسلامی نیز تعداد قابل توجهی از لیست امید به مجلس راه یابند و تعداد کرسی‌های لیست امید افزایش پیدا کند و در نتیجه آقای عارف بتوانند ریاست مجلس را به دست بیاورند، آقای عارف نباید بر ریاست مجلس تکیه بزنند. مجلسی که آقای دکتر عارف در رأس آن باشند کارایی خود را به شدت از دست خواهد داد، به این خاطر که از همان روز اول اصولگرایان در برابر آن جبهه‌گیری خواهند نمود و حکایت ریاست مجلس دهم همچون مجلس ششم خواهد شد.
وی می‌افزاید: اصلاح‌طلبان نباید اصراری داشته باشند که نوک پیکان آنها به سوی ریاست مجلس باشد این کار در حقیقت باعث به چالش کشیدن و مخالفت روزافزون اصولگرایان خواهد شد. نخستین و مهم‌ترین شرط اینکه چنین اتفاقی نیفتد هم این است که اصلاح‌طلبان این موضوع را بپذیرند و به دنبال رویارویی با آقای لاریجانی نروند و کار را به رای‌گیری در صحن علنی مجلس نکشانند.
اما در حالی که روزنامه اصلاح طلب آرمان نیز به صراحت از ریاست لاریجانی بر مجلس سخن می گوید، روزنامه شرق و اعتماد با کمی احتیاط ضمن طرح گاه و بی گاه ریاست عارف بر مجلس، از عدم ریسک کردن قبل از تعیین تکلیف 69 کرسی باقیمانده مجلس نیز سخن می گویند و درباره جدا شدن از لاریجانی نیز تذکر می دهند.
حتی روزنامه شرق در گزارشی با اشاره به اظهارات علی صوفی درباره توافق بر ریاست عارف بر مجلس نوشته است: «شاید عاقلانه بود که موضوع تا این اندازه رسانه‌ای نمی‌شد تا فضای مذاکره و رایزنی و چانه‌زنی برای صحن مجلس مهیاتر می‌شد.»
این در حالی است که عبدالله ناصری، عضو شورای مشورتی اصلاح‌طلبان، در همین‌باره در گفت‌وگو با عصر ایران به اصلاح‌طلبان هشدار داد وارد بازی رقیب نشوند. او گفت: در آخرین جلسه مجمع مشورتی اصلاحات، درباره انتخابات به این نتیجه رسیدیم که تا پایان انتخابات مرحله دوم که سرنوشت‌ساز است به هیچ موضوعی ازجمله انتخاب رئیس مجلس فکر نکنیم. او ادامه داد: عارف نامزد جریان اصلاحات است اما واقعیت این است كه مرحله دوم انتخابات رئیس آینده را مشخص خواهد کرد. او درباره نظر اصلاح‌طلبان درباره لاریجانی گفت: قطعا او یک اصولگراست اما لاریجانی را دیگر اصولگرای دوران ریاست صداوسیما نمی‌دانیم. او امروز یک اصولگرای معتدل است که قابل تعامل و گفت‌وگو است.
جالب آنکه روزنامه اعتماد نیز در ادامه همین سیاست با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن علی لاریجانی توسط اصلاح طلبان نوشته است: « اصلاح‌طلبان ترجيح مي‌دهند وارد وزن‌كشي با نيروهاي معتدل اصولگرا نشوند و تحت عنوان حاميان دولت چتري فراتر از مرزهاي اصولگرايي و اصلاح‌طلبي بگسترانند. آنها اين رفتار سياسي را در دو انتخابات ٩٢ و ٩٤ تجربه كردند. اصلاح‌طلبان در انتخابات ٩٢ با صرف نظر از كانديداي اختصاصي جريان خود و انصراف عارف، از روحاني حمايت كردند و در انتخابات ٩٤ نيز با قرار دادن نام‌هايي نظير علي مطهري، كاظم جلالي و بهروز نعمتي در ليست انتخاباتي اميد نشان دادند شكل‌گيري مجلسي كارآمد و همراه دولت را به حذف نيروهاي اصولگرا ترجيح مي‌دهند و تنها در فكر منافع ملي هستند. در ادامه آن استراتژي آنها حالا بر خلاف اصولگرايان كه بي‌محابا به چهره‌هاي اصلاح‌طلب حمله مي‌كنند احترام نيروهايي نظير لاريجاني را حفظ مي‌كنند و نمي‌خواهند با او وارد وزن كشي شوند چرا كه لاريجاني در اين سال‌هاي اخير نشان داده بين منافع يك جريان كه خود را اصولگرا مي‌نامد و منافع ملي قلم قرمزش روي منافع ملي نمي‌نشيند.
اما روزنامه اعتماد پس از کشیدن با دست در مرحله پس زدن با پا درباره لاریجانی در ادامه می نویسد: «با اين حال هر چه به سمت روزهاي شروع مجلس دهم نزديك مي‌شويم تلاش‌ها براي شكل‌گيري توافقي درون پارلمان و نه تعيين‌تكليف براي نمايندگان شدت بيشتري مي‌گيرد. اصلاح‌طلبان يكپارچه معتقدند عارف گزينه مطلوبي براي رياست مجلس دهم است. آنها مي‌خواهند بعد از يك دوره دوازده ساله بار ديگر به مديريت قوه مقننه بازگردند. از سويي عارف نيز در هيچ سطحي از قدرت سياسي در ايران به عنوان يك نيروي تندرو شناخته نمي‌شود و مي‌تواند بهترين گزينه اصلاح‌طلبان براي بازگشت به حاكميت و قدرت سياسي باشد. برخي چهره‌هاي سياسي اين جريان معتقدند شرايط حساس سياسي در داخل و خارج ايجاب مي‌كند تا اصلاح‌طلبان با تابلو و پرچم خود وارد تعامل با هسته اصلي قدرت شوند و نيابت و وكالت ترميم رابطه شان با برخي اركان حاكميت را به كسي ندهند و اين‌بار خود راسا وارد اين تعامل شوند.»
اعتماد در ادامه گزارش خود البته فواید ریاست لاریجانی و عارف را نیز مورد بررسی قرار داده و بر هرکدام فواید زیادی را ذکر کرده است!
با این وجود نگاه ابزاری اصلاح طلبان به لاریجانی همانند همان نگاهی است که در این سالها به دولت روحانی تحت عنوان رحم اجاره ای داشته اند و البته با این تفاوت که اینک در اولین فرصت و کمی قدرت پیدا کردن در مجلس تلاش می کنند از لاریجانی بگذرند ولی درباره روحانی هنوز این فرصت را پیدا نکرده اند! این در حالی است که با وجودی که اصلاح طلبان در سیاست خارجه از دولت روحانی حمایت می کنند ولی در حوزه اقتصادی تلاش می کنند که کارنامه روحانی به پای انها نوشته نشود و در زمان مناسب برای ریاست جمهوری از صندوق رای گزینه اصلاح طلبان در آینده کم نشود. شاید ماه های نه چندان دور اصلاح طلبان همانند این روزهای لاریجانی با حسن روحانی آشکارتر رفتار کنند. استراتژی با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن! هرچند که بخشی از رفتار آنها این روزها نیز همین گونه نسبت به روحانی است.
