تمامی جنایات و بدنامی های زیاد به بعد از امام علی (ع) برمی گردد، و نمی شود بخاطر جرمی که بعدا مرتکب شد با مغلطه بگوییم ؛امیرالمؤمنین(ع) وقتی مشاهده کردند که در فارس شلوغ است و کسی نمی‌تواند اداره کند،سیاستمدار پخته‌ای مثل زیادبن ابی را استاندار فارس کرد که پدر عبیدالله‌بن زیاد بود.
به گزارش شهدای ایران به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سازمان بسیج دانشجویی، دکتر رجبی دوانی در جمع اعضای سازمان بسیج دانشجویی با اشاره به اظهارات رئیس جمهور در همایش اخیر استانداران و فرمانداران، پیرامون انتصاب زیادبن ابی توسط امیر المومنین (ع) به استانداری فارس گفت: جناب رئیس جمهور به بهانه دفاع از حقوق رد صلاحیت شده‌ها توسط شورای نگهبان، عنوان کردند که چرا این مقدار حساسیت نشان می دهید، حال آنکه امیرالمومنین (ع) حتی زیاد ابن ابی پدر عبیدالله زیاد را بخاطر تخصص و مدیریت او منصوب کردند و به اینکه نماز شب می‌خواند یا خیر نگاه نکردند.
متاسفانه این نوع نگاه یا برداشت غلط از سیره پاک مولا علی (ع) است و یا عدم اطلاع کافی به تاریخ را نشان می دهد و یا مغلطه ای است که صورت می گیرد.
وی افزود: در هر سه حالت چون چنین چیز ناحقی را نسبت داده ایم به امام(ع) حرمت شرعی دارد و باید مطرح کننده این سخنان در پیشگاه خدا جوابگو باشد چرا نسبت دادن دروغ به معصوم (ع) گناه بزرگی است که حتی روزه انسان را باطل می کند.
دوانی ادامه داد: این درست است که زیاد ابن ابیه در حکومت مولا پست داشت. فرمانروای کل فارس بود، پست بالایی هم بود. اما نکته ای که اینجا به غلط مورد غفلت قرار گرفته این است که آن زمان نه عبیدالله ابن زیاد آن جنایات را در کربلا انجام داده بود و نه زیاد ابن ابیه آن جنایات زمان به عنوان نماینده حکومت معاویه در بصره را انجام داده بود.
این استاد تاریخ اظهار داشت: زیاد ابن ابیه در این زمان انسان توانمندی است که در آن اوضاع خراب خلافت عثمان هم حتی عملکرد بسیار درستی از خود نشان داده بود و حضرت هم وی را از حکومت قبل به کار گرفته بود و حتی به وی ارتقا جایگاه هم داد.
وی افزود: زیاد به ظاهر انسان متدینی بود که در واقع هم عمل خلافی از وی سر نزده بود تا آن دوران، ضمن اینکه فردی توانمند و بخصوص وفادار به امیرالمومنین(ع) و حکومت بود. بسیار وفاداری از خود نشان داد و خیلی هم عالی عملکرد از خود نشان داد.
رجبی دوانی با اشاره به اینکه برخی می گویند این شخصیت اصل و نصب مشخصی نداشت و حرام زاده بوده است اظهار داشت: اولاً این مساله اثبات نشده بود برای حضرت و ثانیاً اگر چنین چیزی بوده باشد به خود شخص برنمی گردد، خطایی بوده که پدر یا مادر او انجام داده اند، مهم این است که عملکرد و سابقه این شخص درخشان بود تا آن زمان و توانمندی بالایی هم داشت.
وی در تشریح اوضاع زمان امیر المومنین(ع) پیرامون به کارگیری افراد عنوان داشت: در شرایطی که افرادی در این درجه توانمندی و با اصل و نصب پاک وجود ندارد به گونه ای که حتی عبدالله ابن عباس پسر عموی امام(ع) و شخصیتی که آن درجه علمی بزرگ را دارا هست خیانت می کند به حکومت، حضرت چاره ای نداشت جز اینکه بدون توجه به شبهات پیرامون زیاد ابن ابی، بخاطر توانایی ها و مهمتر ازآن وفاداری هایش وی را به عنوان فرماندار فارس برگزیند.
دوانی افزود: زمانی که عبدالله ابن عباس به مولا علی(ع) خیانت کرد، همین زیاد ابن ابیه بود که یک تنه مقابل فتنه ای که به قصد تجزیه در بصره رخ داده بود ایستادگی و مقاومت از خود نشان داد و حضرت بخاطر این تلاش ها از او تقدیر هم کرد، حتی زمانی که فرماندار فارس بود در برابر نامه ای که معاویه به وی نوشت و او را به سمت خود فراخواند، با انتشار نامه ی معاویه در سخنرانی خود وی را رسوا نمود.سخنرانی که در آن اعلام کرد؛"پسر هند جگرخوار از من دعوت می کند که به امیرالمومنین وصی رسول خدا و همسر زهرا (س) و پدر حسنین(ع) خیانت کنم، کور باد معاویه."
وی ادامه داد: حتی زمان شهادت امام علی(ع) هم با امام مجتبی(ع) همرا بود، تا اینکه حضرت مجتبی(ع) مجبور به صلح شدند و زیاد که حاضر به صلح با معاویه نبود، در قلعه استخر در فارس به تحصن پرداخت، به طوری که معاویه فرزندان زیاد از جمله همین عبیدالله لعنت الله علیه را هم به گروگان گرفته بود، تا اینکه مغیره بن شعبه ثقفی دوست مشترک او و معاویه با ترفند های فراوان وی را راضی به بیعت با معاویه کرد و معاویه هم به جهت توانمندی که در او می دید از وی استفاده کرد و پس از آن بود که جنایات زیاد و پست فطرتی اش در تحکیم حکومت معاویه نمود پیدا کرد.
دوانی در پایان گفت: پس در برابر فتنه گران و کسانی که خیانت به نظام و انقلاب کرده اند ما هم کوتاه بیاییم. این مغلطه است و ما نمی توانیم با مغلطه بگوییم چون امام زیاد را به منصب گرفت پس ما هم اینجا در برابر فتنه گری های اصحاب فتنه چشممان را ببندیم و از رد صلاحیت ها چشم پوشی کنیم، مطمئناً اگر امیرالمومین (ع) به توانمندی زیاد ابن ابی کسان دیگری داشت که خوشنام بودند و سابقه بد نژادی زیاد را نداشت، حتماً انها را به کار می گرفت.
متاسفانه این نوع نگاه یا برداشت غلط از سیره پاک مولا علی (ع) است و یا عدم اطلاع کافی به تاریخ را نشان می دهد و یا مغلطه ای است که صورت می گیرد.
وی افزود: در هر سه حالت چون چنین چیز ناحقی را نسبت داده ایم به امام(ع) حرمت شرعی دارد و باید مطرح کننده این سخنان در پیشگاه خدا جوابگو باشد چرا نسبت دادن دروغ به معصوم (ع) گناه بزرگی است که حتی روزه انسان را باطل می کند.
دوانی ادامه داد: این درست است که زیاد ابن ابیه در حکومت مولا پست داشت. فرمانروای کل فارس بود، پست بالایی هم بود. اما نکته ای که اینجا به غلط مورد غفلت قرار گرفته این است که آن زمان نه عبیدالله ابن زیاد آن جنایات را در کربلا انجام داده بود و نه زیاد ابن ابیه آن جنایات زمان به عنوان نماینده حکومت معاویه در بصره را انجام داده بود.
این استاد تاریخ اظهار داشت: زیاد ابن ابیه در این زمان انسان توانمندی است که در آن اوضاع خراب خلافت عثمان هم حتی عملکرد بسیار درستی از خود نشان داده بود و حضرت هم وی را از حکومت قبل به کار گرفته بود و حتی به وی ارتقا جایگاه هم داد.
وی افزود: زیاد به ظاهر انسان متدینی بود که در واقع هم عمل خلافی از وی سر نزده بود تا آن دوران، ضمن اینکه فردی توانمند و بخصوص وفادار به امیرالمومنین(ع) و حکومت بود. بسیار وفاداری از خود نشان داد و خیلی هم عالی عملکرد از خود نشان داد.
رجبی دوانی با اشاره به اینکه برخی می گویند این شخصیت اصل و نصب مشخصی نداشت و حرام زاده بوده است اظهار داشت: اولاً این مساله اثبات نشده بود برای حضرت و ثانیاً اگر چنین چیزی بوده باشد به خود شخص برنمی گردد، خطایی بوده که پدر یا مادر او انجام داده اند، مهم این است که عملکرد و سابقه این شخص درخشان بود تا آن زمان و توانمندی بالایی هم داشت.
وی در تشریح اوضاع زمان امیر المومنین(ع) پیرامون به کارگیری افراد عنوان داشت: در شرایطی که افرادی در این درجه توانمندی و با اصل و نصب پاک وجود ندارد به گونه ای که حتی عبدالله ابن عباس پسر عموی امام(ع) و شخصیتی که آن درجه علمی بزرگ را دارا هست خیانت می کند به حکومت، حضرت چاره ای نداشت جز اینکه بدون توجه به شبهات پیرامون زیاد ابن ابی، بخاطر توانایی ها و مهمتر ازآن وفاداری هایش وی را به عنوان فرماندار فارس برگزیند.
دوانی افزود: زمانی که عبدالله ابن عباس به مولا علی(ع) خیانت کرد، همین زیاد ابن ابیه بود که یک تنه مقابل فتنه ای که به قصد تجزیه در بصره رخ داده بود ایستادگی و مقاومت از خود نشان داد و حضرت بخاطر این تلاش ها از او تقدیر هم کرد، حتی زمانی که فرماندار فارس بود در برابر نامه ای که معاویه به وی نوشت و او را به سمت خود فراخواند، با انتشار نامه ی معاویه در سخنرانی خود وی را رسوا نمود.سخنرانی که در آن اعلام کرد؛"پسر هند جگرخوار از من دعوت می کند که به امیرالمومنین وصی رسول خدا و همسر زهرا (س) و پدر حسنین(ع) خیانت کنم، کور باد معاویه."
وی ادامه داد: حتی زمان شهادت امام علی(ع) هم با امام مجتبی(ع) همرا بود، تا اینکه حضرت مجتبی(ع) مجبور به صلح شدند و زیاد که حاضر به صلح با معاویه نبود، در قلعه استخر در فارس به تحصن پرداخت، به طوری که معاویه فرزندان زیاد از جمله همین عبیدالله لعنت الله علیه را هم به گروگان گرفته بود، تا اینکه مغیره بن شعبه ثقفی دوست مشترک او و معاویه با ترفند های فراوان وی را راضی به بیعت با معاویه کرد و معاویه هم به جهت توانمندی که در او می دید از وی استفاده کرد و پس از آن بود که جنایات زیاد و پست فطرتی اش در تحکیم حکومت معاویه نمود پیدا کرد.
دوانی در پایان گفت: پس در برابر فتنه گران و کسانی که خیانت به نظام و انقلاب کرده اند ما هم کوتاه بیاییم. این مغلطه است و ما نمی توانیم با مغلطه بگوییم چون امام زیاد را به منصب گرفت پس ما هم اینجا در برابر فتنه گری های اصحاب فتنه چشممان را ببندیم و از رد صلاحیت ها چشم پوشی کنیم، مطمئناً اگر امیرالمومین (ع) به توانمندی زیاد ابن ابی کسان دیگری داشت که خوشنام بودند و سابقه بد نژادی زیاد را نداشت، حتماً انها را به کار می گرفت.
