به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ اینجا سردشت است، اولین شهری که قربانی سلاح های شیمیایی شد،شاید گفتنش یک کلمه باشد، اما با کمی تامل روی کلمه شیمیایی در خود فرو می روی، گازی بد بو که یک لحظه زندگی ات را نابود می کند و تبدیل به یک عمر عذاب می شود. بوی آن در وجود مبتلا شده رخنه می کند؛ آری، فقط اوست که زجر می کشد و تو تاب یک لحظه دیدنش را هم نداری. اینجا سر دشت است شهری که فقط پرستو ها به این شهر مهاجرت می کنند...

وزارت بهداشت به داد سردشت می رسد!

رئیس بنیاد شهید و امو رایثارگران در دیدار اخیرش با خبرنگاران از پرونده سردشت هم خبر هایی داشت. وی مدعی شد که در مورد مشکلات سردشت امور مربوطه به وزارت بهداشت موکول شده که با انعقاد تفاهم نامه ای با دکتر هاشمی وزیر بهداشت عملاً بنیاد شهید دیگر کاری برای سردشت نجام نمی دهد بلکه حالا دیگر وزارت بهداشت است که همه چیز را در اختیار دارد!


اما این خبر شاید از این حیث که به وضعیت درمان جانبازان سردشتی رسیدگی می شود خوشحال کننده باشد اما همه آنهایی که از مشکلات سردشت خبر دارند به خوبی می دانند که مشکل اصلی سردشت چیز دیگری است که بنیاد شهید با سپردن مشکلات این شهر شیمیایی به وزارت بهداشت عملا از مسئولیتش شانه خالی می کند.

جانبازان سردشت کارت شناسایی ندارند!

سردشت یکی از شهرهایی است که قرار بود نامش در ابتدای دولت تدبیر و امید به عنوان شهر شیمیایی در جهان ثبت شود اما تاکنون کلید دولت برای جانبازان این شهر نچرخیده است.

اگر سری به خیابان ها و معابر سردشت بزنیم عمده مردم با مشکلات شیمیایی دست و پنجه نرم می کنند.کاسب بازاری که دست و پاهایش همچنان تاول دارد اما حتی یک درصد هم جانبازی ندارد و با همان حالش سبزی فروشی می کند و یا قهوه خانه داری که خود به عنوان شاهد حمله شیمیایی به دادگاه لاهه رفته است اما با وجود همه اسناد و مدارک جانبازی هنوز جانباز شناخته نشده است.

مشکل اصلی سردشتی ها عدم شناسایی به عنوان جانباز است تا بتوانند از خدمات آن استفاده کنند و واضح است که سپردن پرونده سردشت به وزارت بهداشت نشانه شانه خالی کردن بنیاد شهید برای رسیدگی به وضعیت جانبازان این شهر است که در درجه اول باید هویت جانبازی شان به اثبات برسد.