به گزارش شهدای ایران، مازیار شاهی، آهنگساز، نوازنده تار و از شاگردان استاد محمدرضا لطفی طی یادداشتی که در اختیار «نسیم آنلاین»، قرار داد به سخنان محمدرضا شجریان علیه حسین علیزاده پیرامون خانه موسیقی ایران، پاسخ داد.

شاهی در این نامه که با عنوان "پاسخی به بیانات رئیس غیرقانونی شورای عالی خانه موسیقی‎" در اختیار خبرنگار ما قرار داده نوشته است:

استاد آواز ایران جناب آقای محمدرضا شجریان در تاریخ 29 دی‌ماه 1394 صحبت‌هایی پیرامون خانه موسیقی و منتقدین مطرح کرده‌اند که به نظر می‌رسد نیاز به پاسخی بند به بند دارد. احترام ایشان به عنوان هنرمند بزرگ موسیقی محفوظ است اما از آنجایی که این صحبتها پیرامون مسائل صنفی موسیقی و نه هنر موسیقی بوده‌است، نقد و پاسخ آن، در تضاد با احترام به جایگاه هنری ایشان نیست.

توضیح: صحبت‌های استاد شجریان در گیومه آمده است و پاسخ‌ها در پی آن.

«بیش از هرکسی درباره وجهه قانونی شورای عالی و هیئت مدیره تحقیق کرده ام، حقوقدانان به این مساله صحه می‌گذارند که فعالیت هیات مدیره و شورای عالی خانه موسیقی قانونی است»

جناب استاد بر اساس چه متر و معیاری می‌فرمایید بیش از هر کسی درباره‌ی هیئت مدیره تحقیق کرده‌اید؟ آیا شما نظرات تک‌تک منتقدین را یک به یک بررسی کرده‌اید و شنیده‌اید که اطمینان دارید شما نسبت به بقیه تحقیق جامع‌تری داشته‌اید؟ آیا حرف تمام حقوقدانان را شنیده‌اید یا صرفأ وکیلی که خانه را تأیید کند از نظر شما حقوقدان محسوب می‌شود؟

در پاسخ به ترک خانه موسیقی توسط استاد حسین علیزاده فرموده‌اید :

 «اگر خانه موسیقی اشتباهی انجام می‌داد، من قبل از هر کس دیگری اینجا را ترک می‌کردم»

این سخن به آن معنا نیست که اگر استادی تشخیصی متفاوت با تشخیص شما داشته باشند لزومأ تشخیصشان اشتباه است حتی اگر بزرگ و هم سنگی مانند استاد حسین علیزاده باشند؟

«اگر عضو خانه‌موسیقی هستید و خودتان را جزو خانواده‌ی موسیقی می‌دانید، چرا نقدهایتان را رسانه‌ای می‌کنید؟ کسی که انتقاداتش را بدون آنکه ابتدا در خود خانه مطرح کند، رسانه‌ای می‌کند، مصلح نیست»

استاد گرامی آیا شما از تمام تلاش‌هایی که برای پرسش و گفتگو با اعضای هیئت مدیره به عمل آمده‌است آگاه هستید؟ آیا می‌دانید عده‌ای از اعضای خانه موسیقی در رابطه با مسائلی چون تعاونی مسکن و... بارها تلاش کردند تا با هیئت مدیره گفتمان داشته باشند اما هربار با پاسخ منفی هیئت مدیره روبرو می‌شدند یا اساسأ پاسخی جز سکوت دریافت نمی‌کردند؟

استاد عزیز، این صحبت شما چه تفاوتی با صحبت مسئولان نظام جهوری اسلامی ایران در سال 88 دارد که همواره اعلام می‌کردند اعتراضاتتان را در چهارچوب قانون مطرح کنید و دست به دامان رسانه‌های مغرض نشوید؟ چگونه است که آنجا منتقد بودید و اینجا مدافع؟ آیا رویکرد شما در رابطه با منتقدین خانه موسیقی و منتقدین به انتخابات سال 88، دو رویکرد متفاوت نیست؟

«برخی می‌خواهند با مطرح کردن نامشان در رسانه‌ها خودشان را بزرگ کنند که اتفاقا این مساله کاملا به ضررشان است»

در این رابطه پرسشی اساسی مطرح می‌شود. آیا شما اعتقاد دارید افرادی مانند حسین علیزاده، کامبیز روشن‌روان، محمدعلی کیانی‌نژاد، سعید شریفیان و... با انتقاد قصد مطرح کردن خود را دارند یا جوانی که سرمایهٔ چند سال تلاش خود در این وضعیت سخت اقتصادی را با اعتماد کامل به امید خانه دار شدن به خانه موسیقی سپرده‌است و اکنون که پس از سالها هیچ چیزی جز چند برگهٔ قرارداد در دست ندارد و مجبور به اعتراض می‌شود، هدفش کسب شهرت است؟!

«اگر مشکلی دارید بیایید و همین جا پاسخ خود را بگیرید»

استاد گرامی خبر دارید روزی عده‌ای از اعضا برای شرکت در انتخابات تعاونی مسکن و دفاع از حقوق خود به خانه موسیقی مراجعه کردند اما دم در آنها را به بهانهٔ‌عدم واریز حق عضویت تعاونی مسکن، به داخل خانه موسیقی راه ندادند و آن هنرمندان در مقابل شعبه خیابان فاطمی سرگردان بودند؟ بدون در نظر گرفتن اینکه حق با کدام طرف بوده‌است، آیا راه ندادن اعضا به داخل خانه موسیقی را زیبنده‌ی مقام هنرمند می‌دانید؟ یعنی آن اعضا حتی لیاقت خوردن یک لیوان آب خنک در گرمای ظهر تابستان در خانه خودشان (خانه موسیقی) را نداشتند؟ حال چطور توقع دارید دو مرتبه به آنجا مراجعه کنند و بپذیرند نزد مسئولان خانه قرب و منزلتی دارند؟

«ما حرمت هنرمندان را نگاه می‌داریم؛ اما به شرط آنکه آبروی خودمان در خطر قرار نگیرد»

ما نیز حرمت استاد بزرگ محمدرضا شجریان را همواره نگاه می‌داریم اما اگر در جایی از طرف ایشان مورد بی‌مهری قرار گرفتیم و بدون بررسی و شنیدن صحبتهایمان محکوم به حق نداشتن شدیم، مجبوریم مانند آنچه که از استاد شجریان آموخته‌ایم، ابتدا به فکر اعاده‌ی حیثیت و حقوق خودمان باشیم. هرچند باز هم تحت هر شرایطی حرمت استادمان جناب شجریان را نگاه می‌داریم.

«عملکرد ما کاملأ شفاف است. برخی سخنانی بی پایه و اساس مطرح می‌کنند، بدون آنکه مدرکی برای آن داشته باشند»

بسیارعالی است که عملکرد خانه موسیقی کاملأ شفاف است. اما اینکه صرفأ بگویید شفاف است، شاید همگان را قانع نکند. پیرو این صحبت، از شخص شما خواهش می‌کنم شخصأ پاسخگوی  پرسشهای بی‌پایان منتقدین نسبت به عملکرد خانه در رابطه با تعاونی مسکن و دیگر قضایا باشید. چون وقتی شما می‌فرمایید شفاف است، به آن معناست که آگاهی و اشراف کاملی نسبت به تمام موضوعات دارید و اگر این اشراف با پاسخگویی همراه شود، هم منتقدین قانع می‌شوند و هم بهانه از بهانه‌جویان بعدی کاملأ گرفته خواهد شد.

 «اعضای این خانه و خود من به شخصه چندین سال است که عضو خانه‌‌موسیقی بوده‌ایم و هیچ پولی از کسی نگرفته‌ایم، این خانه هیچ منفعت مالی برای ما نداشته است»

بهتر است  این موضوع را با نگاهی به اساسنامه رسمی خانه موسیقی بررسی کنیم. بند 10 از ماده 17 اساسنامه می‌گوید:

«تعیین و پرداخت هرگونه حقوق ، دستمزد و پاداش به اعضای هیئت مدیره،  شورای عالی موسیقی و بازرسان»

و ماده 21 می‌گوید:

 «اعضاء هیئت مدیره از بین خود یا خارج از آن یک نفر را به عنوان مدیرعامل با اکثریت مطلق اعضاء حاضر برای مدت دو سال با حقوق و مزایا و اختیارات اجرایی معین در چارچوب و مصوبات هیئت مدیره انتخاب می نماید»

حال پرسشی پیش می‌آید و اینکه آیا افراد حقوقی نام برده شده در این مواد، عضو خانه موسیقی به حساب نمی‌آیند یا به طور کلی اساسنامه رسمی خانه موسیقی ملاک نیست و صرفأ باید صحبت شما را بپذیریم؟

«هیچ کس ثابت نیست، اگر کسی نامش در دو دوره شنیده می‌شود، به خاطر جایگاه آن هنرمند بین کسانی است که رای می‌دهند، ضمن اینکه باید از این مساله خوشحال بود، چون تجربه‌او به حل مشکلات کمک می‌‌کند»

اگر این چنین به جایگاه محکم اعضای دائمی خانه نزد رأی دهندگان ایمان دارید، چه دلیلی دارد که خانه موسیقی انتخابات را با کمترین اطلاع رسانی ممکن برگزار می‌کند و در برخی موارد اجازه‌ی کاندید شدن به همه‌ی اعضا را نمی‌دهد؟

 

سخن پایانی

جناب استاد شجریان گرامی آیا می‌دانید بیشتر منتقدین خانه موسیقی جز‌ء طرفداران همیشگی صدا و هنر شما بوده‌اند و هستند؟ بهتر نیست با توجه به جایگاه والایی که در هنر دارید، هیچ‌گاه بین طرفدارانتان قرار نگیرید و اجازه دهید نگاهمان به شما همواره به عنوان یک استاد بلامنازع آواز باشد و بس؟

با احترام - مازیار شاهی