سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ تا حالا سوار هواپیما نشدم و حتی گذرم هم به هواپیمایی و فرودگاه نیفتاده؛ ولی می‌تونم حس کنم اضطرابی که اولین پرواز داره.

حتی اگر اولین پرواز هم نباشه و عادت به قوطی فلزی پرنده داشته باشی، باز هم کوچک‌ترین حادثه، دلهره‌‌ایی رو به وجود میاره که توی چهره همه به وضوح مشخص می‌شه.

حالا شرایطی رو فرض کنید جنگی، ولی بین 2 کشور خبرهایی مبنی بر آتش بس داره می‌پیچه!

شما یا مثلاً عزیزان شما توی یک هواپیمای مسافربری (توجه کنید) ایرباس مسافربری هستند.

یک کشور دمکراتیک مدافع حقوق بشر، میاد و با پیشرفته‌ترین ناو زمان خودش، هواپیمای مسافربری به اون عظمت رو سرنگون می‌کنه!

با دو موشک ... و می‌گه که اشتباهی شد!

معذرت می‌خوام! ببخشید!

و بعد توسط رئیس جمهور اون کشور مدافع صلح و دوستی، مدال افتخار به فرمانده ناو اعطا می‌شه ...

فقط این وسط یه ملت سوژه خنده یه رئیس جمهور می‌شن! فقط 290 نفر که 57 تاشون کودک بودند کشته می‌شن! من دیگه حرفی ندارم ... پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی ست ...

به مناسبت حادثه تروریستی هواپیمای ایرباس ایران و کشته شدن همه 290 نفر مسافر آن توسط ناو گروه امریکا (وینسنس)، در 12 تیرماه 1367، دقیقاً دو هفته قبل از پذیرش قطعنامه!