این اثر، خاطرات بیشتری از مادران شهدا را در ذهن تداعی می‌کند؛ یکی از این مادران، مادر شهید مفقود «عبدالمجید امیدی» است؛ مادری که روزهایی داشت پس از بی‌خبری از عبدالمجید؛ روزهایی که موقع بارش باران زیر آسمان می‌رفت و می‌گفت: من که نمی‌دانم عبدالمجیدم الان کجاست. او می‌رفت تا به عبدالمجید بگوید اگر پیکر تو زیر باران است من هم زیر باران می‌مانم تا تو بیایی. اما او بازنگشت و مادر در سال 1387 به دیدارش رفت.

اگر بخواهیم از مادری دیگر بگوییم؛ مادر شهید تفحص «علیرضا شهبازی» است که در گرمای تابستان و در سوز و سرمای زمستان سال‌هاست که روزهای پنجشنبه از صبح تا غروب بر سر مزار علیرضا می‌نشیند و درد دل‌‌هایش را با او نجوا می‌کند.

و هزاران مادری که این گونه با فرزندانشان هستند و این دلدادگی‌یشان از دریچه دوربین‌ها پنهان مانده است.