پخش فیلم توقیفی «اوریون» از شبکه معاند بی بی سی نشانه ای از همراهی غربی هایی است که سال ها به دنبال اجرای نقشه هایی جهت خروج ایرانیان از لباس پاکدامنی و عفت هستند و بارها در طی برنامه هایی پیدا و پنهان در صدد تزریق این ایده شوم دستانه بوده اند
شهدای ایران: اوریون این بار نه یک بیماری ویروسی بلکه روح بیمار نهفته در اثری است که می خواهد در برابر سنت های اصیل ایرانی و وجه برجسته معنوی قرار گیرد و از این رو جای پرداخت در نقدی محتوایی و ساختاری دارد.
فیلم «اوریون» با نام قبلی «بیگ بنگ» دومین فیلم بلند سینمایی علی زمانی عصمتی است که با وجود همه بی حیایی های داستانی در همین ایران و در شهر یزد ساخته شده است. انتخاب یزد جدا از این که شهر کارگردان اثر می باشد به لحاظ بافت سنتی و اصیل آن و کنایه های فیلمساز بر وجه اعتقادی مردمان اصیل آن قابل توجه می باشد و البته به این ابهام بزرگ دامن می زند که چگونه فیلمسازان به راحتی و بدون طی مراحل قانونی می توانند دوربین به دست گرفته و هر گونه نگاه ناپایدار اعتقادی و به دور از باورهای رایج را تبدیل به فیلم سازند! به هر روی فیلم «اوریون» به عنوان تجربه‌ای خلاف عفت عمومی به دنبال آن بوده تا با بی پروایی به سمت موضوعی آن سوتر از خط قرمز اخلاقی همچون مساله بکارت دختران بپردازد و این در واقع بهانه ای است تا فیلمساز به مساله اصلی خود که همان محدودیت های دختران ایرانی در برابر عقاید والدین و اطرافیان است، برسد. داستان فیلم در مورد دختر دانشجویی به نام الهام بوده که در ارتباط با جوانی به نام امیر، باکرگی خود را از دست می دهد و برای حل این مشکل به روش‌های غیرقانونی متوسل می‌شود!
پخش فیلم توقیفی «اوریون» از شبکه معاند بی بی سی نشانه ای از همراهی غربی هایی است که سال ها به دنبال اجرای نقشه هایی جهت خروج ایرانیان از لباس پاکدامنی و عفت هستند و بارها در طی برنامه هایی پیدا و پنهان در صدد تزریق این ایده شوم دستانه بوده اند و البته همیشه هم در بن بست نگاه پریشان احوال خود گرفتار آمدند. حضور فیلم «اوریون» در پنجاه و چهارمین جشنواره فیلم لندن در سال ۲۰۱۰ و پخش ۲ هفته پیش این فیلم در شبکه فریبنده لندن نشین حکایت همجواری نگاه فیلمساز ایرانی با ساعت دروغین لندن است!
علی زمانی عصمتی که هر ۳ ساخته اش را در فضایی خارج از معمول سینمای ایران ساخته است، با فیلم های کوتاه داستانی و مستند شناخته شد و اولین فیلم بلند سینمایی خود را در سال ۱۳۸۳ با نام «کوچه های باریک» ساخت که پس از شرکت در جشنواره های خارجی به دلیل لغو پروانه نمایش برای همیشه بایگانی شد. این کارگردان بعد از ساخت فیلم «اوریون»، ۲ سال پیش با فیلم جنجالی «شیفتگی» به سینما برگشت که با وجود پخش در جشنواره فیلم فجر همراه با برخی ممیزی های تصویری شده به توقیف رسید. اما نکته جالب در فیلم «اوریون» حضور جعفر پناهی به عنوان مشاور بوده که معمولا در آثار خط شکن، نقشی برجسته به عهده دارد!
فیلم «اوریون» ریتم کند و یکنواختی دارد و جز صحنه‌های فرار دختر از دست ماموران نیروی انتظامی و دادگستری، بیشتر زمان فیلم را گفتگوی طولانی میان آدم‌ها پر کرده و نداشتن موسیقی فیلم نیز به کندی ریتم آن افزوده است. همچنین تصنعی بودن فضا و صحنه ها و بازی ها کاملا به چشم می آید. ایده و نحوه روایت فیلم متاثر از اثری رومانیایی با نام «چهارماه، سه هفته و دو روز» ساخته کریستین مونجیو بوده که در آن جا نیز دختری از ترس دیگران به دنبال سقط نوزاد نامشروع خود است. ابهامات بسیاری برای ساخت آثار زیر زمینی به جا می ماند و سوال اساسی این جا است که چگونه فیلمسازی که برخاسته از خاک اصیل ایران است به خود اجازه می دهد اثری را بسازد که مشابه پرداخت در آثار غربی با فضای زیست مردمان آن جا است! و چرا هیچ گونه نظارتی در برابر تولید چنین فیلم هایی به عمل نمی آید؟ و چگونه سینمای زیرزمینی شرایط آن را می یابد که در همراهی با تصویرسازان دروغین غربی تصویری مخدوش از ایران و ایرانی را به جهان عرضه نماید و این لیست آثار ضد ارزشی تا کدامین صفحه بی تدبیری های مسئولان فرهنگی ادامه خواهد یافت؟!
منبع: سراج۲۴
فیلم «اوریون» با نام قبلی «بیگ بنگ» دومین فیلم بلند سینمایی علی زمانی عصمتی است که با وجود همه بی حیایی های داستانی در همین ایران و در شهر یزد ساخته شده است. انتخاب یزد جدا از این که شهر کارگردان اثر می باشد به لحاظ بافت سنتی و اصیل آن و کنایه های فیلمساز بر وجه اعتقادی مردمان اصیل آن قابل توجه می باشد و البته به این ابهام بزرگ دامن می زند که چگونه فیلمسازان به راحتی و بدون طی مراحل قانونی می توانند دوربین به دست گرفته و هر گونه نگاه ناپایدار اعتقادی و به دور از باورهای رایج را تبدیل به فیلم سازند! به هر روی فیلم «اوریون» به عنوان تجربه‌ای خلاف عفت عمومی به دنبال آن بوده تا با بی پروایی به سمت موضوعی آن سوتر از خط قرمز اخلاقی همچون مساله بکارت دختران بپردازد و این در واقع بهانه ای است تا فیلمساز به مساله اصلی خود که همان محدودیت های دختران ایرانی در برابر عقاید والدین و اطرافیان است، برسد. داستان فیلم در مورد دختر دانشجویی به نام الهام بوده که در ارتباط با جوانی به نام امیر، باکرگی خود را از دست می دهد و برای حل این مشکل به روش‌های غیرقانونی متوسل می‌شود!
پخش فیلم توقیفی «اوریون» از شبکه معاند بی بی سی نشانه ای از همراهی غربی هایی است که سال ها به دنبال اجرای نقشه هایی جهت خروج ایرانیان از لباس پاکدامنی و عفت هستند و بارها در طی برنامه هایی پیدا و پنهان در صدد تزریق این ایده شوم دستانه بوده اند و البته همیشه هم در بن بست نگاه پریشان احوال خود گرفتار آمدند. حضور فیلم «اوریون» در پنجاه و چهارمین جشنواره فیلم لندن در سال ۲۰۱۰ و پخش ۲ هفته پیش این فیلم در شبکه فریبنده لندن نشین حکایت همجواری نگاه فیلمساز ایرانی با ساعت دروغین لندن است!
علی زمانی عصمتی که هر ۳ ساخته اش را در فضایی خارج از معمول سینمای ایران ساخته است، با فیلم های کوتاه داستانی و مستند شناخته شد و اولین فیلم بلند سینمایی خود را در سال ۱۳۸۳ با نام «کوچه های باریک» ساخت که پس از شرکت در جشنواره های خارجی به دلیل لغو پروانه نمایش برای همیشه بایگانی شد. این کارگردان بعد از ساخت فیلم «اوریون»، ۲ سال پیش با فیلم جنجالی «شیفتگی» به سینما برگشت که با وجود پخش در جشنواره فیلم فجر همراه با برخی ممیزی های تصویری شده به توقیف رسید. اما نکته جالب در فیلم «اوریون» حضور جعفر پناهی به عنوان مشاور بوده که معمولا در آثار خط شکن، نقشی برجسته به عهده دارد!
فیلم «اوریون» ریتم کند و یکنواختی دارد و جز صحنه‌های فرار دختر از دست ماموران نیروی انتظامی و دادگستری، بیشتر زمان فیلم را گفتگوی طولانی میان آدم‌ها پر کرده و نداشتن موسیقی فیلم نیز به کندی ریتم آن افزوده است. همچنین تصنعی بودن فضا و صحنه ها و بازی ها کاملا به چشم می آید. ایده و نحوه روایت فیلم متاثر از اثری رومانیایی با نام «چهارماه، سه هفته و دو روز» ساخته کریستین مونجیو بوده که در آن جا نیز دختری از ترس دیگران به دنبال سقط نوزاد نامشروع خود است. ابهامات بسیاری برای ساخت آثار زیر زمینی به جا می ماند و سوال اساسی این جا است که چگونه فیلمسازی که برخاسته از خاک اصیل ایران است به خود اجازه می دهد اثری را بسازد که مشابه پرداخت در آثار غربی با فضای زیست مردمان آن جا است! و چرا هیچ گونه نظارتی در برابر تولید چنین فیلم هایی به عمل نمی آید؟ و چگونه سینمای زیرزمینی شرایط آن را می یابد که در همراهی با تصویرسازان دروغین غربی تصویری مخدوش از ایران و ایرانی را به جهان عرضه نماید و این لیست آثار ضد ارزشی تا کدامین صفحه بی تدبیری های مسئولان فرهنگی ادامه خواهد یافت؟!
منبع: سراج۲۴
