به گزارش سرویس اجتماعی شهدای ایران؛ سایت جماران به تازگی در یادداشتی به قلم روزبه علمداری در اشاره به حواشی مربوط به عادل فردوسی‌پور و اتمام برنامه ۹۰ نوشته است:

"اینکه عادل تاکنون از ایران مهاجرت نکرده است، صد البته از بزرگواری و اصالت و روحیه ی امیدوار اوست؛ اما قرار نیست و یا توقع نمی رود که همه چون او عمل کنند. و باز البته که یقینا او الان هم در دل آرزو می کند که ای کاش در همان صندلی برنامه نود نشسته بود و گزارشگری می کرد؛ ولی چه می‌شود که حاکمیت در ایران علاقه وافری به راندن آدم‌ها و دردسر ساختن برای خودش دارد که اگر بخواهیم با نگاه روانشاختی به آن نگاه کنیم انگار یک «خودآزاری» بی‌پایان است که اگر مراقب نباشد به «خودکشی» هم می‌تواند ختم شود! "

*مسئله اینجاست که افرادی که چنین حرف‌هایی می‌زنند اما در دوران حضور چندین ساله عادل فردوسی‌پور در رسانه ملی و معروفیت او با ابزار تلویزیون؛ هرگز حاضر به تمجید از رسانه ملی نبودند و فی‌المثل بیان نمی‌کردند که حاکمیت ایران در مسیر جذب حداکثری است و چقدر خوب که برنامه ۹۰ در حال پخش از تلویزیون است!

به دیگر سخن اینکه چنین افراد و قلم‌هایی، در قبال رخدادهای جامعه نگاهی صرفا سیاست‌بازانه دارند که اگر به نفع آنها باشد یک سخن می‌گویند و اگر ضرری در آن بیابند سخنی دیگر...

ضمن اینکه از رسالت این افراد برای "سیاه‌نمایی" هم نبایستی غافل شد.

در بحث حاکمیت ایران نیز باید دانست که اتمام برنامه ۹۰ تصمیم مدیریتی یک شبکه و یک سازمان بوده است نه تصمیم حاکمیت! و درست و غلط این تصمیم را باید در گفتمان با مدیران همان سازمان سنجش کرد نه اینکه حاکمیت را خطاب قرار داد.

البته اینکه تریبون‌های اصلاح‌طلب به هر بهانه‌ای انتقادات خود را به سمت حاکمیت گسیل می‌دارند نیز به تربیت سیاسی آنها و هدفی که برای آنها دیکته شده است؛ بایستی جستجو کرد.