شهدای ایران: در سرمقاله صبح نو آمده است:
مگر نه این است که غایت خلقت جهان، پرورش انسان‌هایی است که در برابر شدائد بر هر چه شک و تردید و تعلق است؛ غلبه کنند و حسینی شوند. نیک اگر بنگری ظهور منجی موعود هم لاجرم نسبتی با همین غایت دارد. برخلاف نگاه عامیانه، ظهور و قیام منجی نه مستمسکی برای دینداری عافیت‌طلبانه قجری است بلکه نتیجه محتوم رشد و زمینه‌سازی انسان‌هایی است که تن به قواعد مسلم روزگار و ظلم و استکبار نداده و دیگران را هم به تن ندادن دعوت می‌کنند. سکه‌ای از دینداری و مسلمانی که در عصر جدید بعد از طغیان انسان مدرن به نام خمینی کبیر ضرب شده است.
هسته‌اش هم نه خیمه زدن بر گوشه مسجد و سجاده و سر در جیب مراقبت فرو بردن و انتظار موعودی را کشیدن که قرار است تلافی همه کسالت‌ها،رخوت‌ها و همه تنبلی‌ها و محافظه‌کاری‌ها و همه بی‌حالی‌ها را بکند بلکه ماموریتش هموارکردن ریشه‌کنی ظلم و فساد و استکبار است. اصلاً انتظار و منتظر در این منظر نه خاموشی گزیدن که فریاد کردن و هزینه یک راه بودن است؛ هزینه‌ای برای هموار کردن مسیر منجی و شبیخونی بر سلطنت ظلمت و گمراهی و به جان تاریکی افتادن.
مسیری که البته از ایستگاه ظهور هم خواهد گذشت و در ادامه هم در رکاب ولی‌الله الاعظم؟عج؟، پرچم یگانگی و توحید را در منتهای افق بر زمین کوفتن! مقدمه همه این‌ها اما بودن و مبارزه انسان‌هایی است که در برابر شدائد بر هر چه شک و تردید و تعلق است؛ غلبه کنند و حسینی و در نهایت هم مهدوی شوند. حسینی و مهدوی بودن، ایمان متحرک می‌طلبد نه اسلام راکد!
