یکی از موضوعاتی که در فهرست کارهای پس از ریاست جمهوری وی قرار دارد، مسئله تغییر رژیم در ایران خواهد بود. رئیس‌جمهور بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری‌اش باید از وقت خود برای تقویت و حمایت از اپوزیسیون ایران استفاده کند.
شهدای ایران:نویسنده مقاله زیر توصیه هایی برای آقای اوباما پس از پایان ریاست جمهوری اش مطرح می کند که در یک کلمه می توان آن را تلاش برای نفوذ بیشتر در ایران به منظور تغییر نظام خلاصه کرد. نویسنده انجام این توصیه ها را مکملی برای برجام می داند.
مدتی است که پرزیدنت اوباما زیاد به دوران پس از ریاست جمهوری اش می اندیشد. بر اساس گزارشی که همراه با جزئیات بسیار در نیویورک تایمز منتشر شده، او با نویسندگان معتبر و رهبران کسب و کارهای معتبر در مهمانی های شام دیرهنگام ملاقات و در این باره که با اتمام ریاست جمهوری اش چه کارهایی باید انجام دهد، با آنها گفتگو کرده است.
یکی از موضوعاتی که در فهرست کارهای پس از ریاست جمهوری وی قرار دارد، مسئله تغییر رژیم در ایران خواهد بود. نه، باراک اوباما نباید به جانشین خود برای حمله به ایران و تعیین یک دولت اشغالی در این کشور فشار آورد بلکه رئیس جمهور بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری اش باید از وقت خود برای تقویت و حمایت از اپوزیسیون ایران استفاده کند.
«کمیته آرای» کاخ سفید باید مخالفان ایرانی را که اخیرا نامه سرگشاده ای را در مخالفت با معامله اتمی ایران امضا کرده اند دعوت کند. آنها در مهمانی های کوکتل دیرهنگام شبانه خود با فرمانده کل قوا، می توانند نظرات جالب توجهی ارائه بدهند. دستیاران اوباما می توانند دنبال جن شارپ نظریه پرداز پیشرو کشمکش های غیرخشونت آمیز و مایکل لدین مورخ محافظه کاری که 20 سال گذشته را در تلاش برای راه اندازی جنگ سیاسی علیه رژیم ایران سپری کرده بفرستد.
میراث اوباما در سیاست خارجی نه به معامله اتمی در کوتاه مدت، بلکه به موفقیت جنبش دمکراسی خواهی ایران در دراز مدت بستگی دارد.
برنامه های دولت آمریکا برای حمایت از جامعه مدنی ایران موفقیت های چندانی به دنبال نداشته است.
جرج دبلیو بوش مجوز اعطای کمک های مالی دولتی را برای حمایت از اپوزیسیون ایران صادر کرد، اما در مواردی دریافت این کمک ها ایرانیانی را که از شجاعت کافی برای پذیرش آن برخوردار بودند به مخاطره انداخته است. همچنین ایرانیان هنوز نقشی را که آمریکا در کودتای سال 1953 و برکناری نخست وزیر محمد مصدق ایفا کرده به خاطر دارند. برنامه های دولت آمریکا برای جمایت از دمکراسی در ایران به عنوان برنامه ای رسمی برای تغییر رژیم تفسیر می شود. به همین دلیل است که اوباما به ویژه زمانی که کاخ سفید را ترک کرد، می تواند با حمایت از اپوزیسیون ایرانی - به عنوان یک شهروند - نقش مفیدی ایفا کند.
در نهایت این برعهده ایرانیان است که در برابر دولتشان ایستادگی کنند. اما مثل هر جنبش دیگری، آن عده از فعالینی که در داخل کشور تلاش می کنند باید یکپارچگی خود را حفظ کنند و از خارج از کشور مورد پشتیبانی قرار گیرند. رئیس جمهور سابق باراک اوباما فردی ایده آل برای جمع آوری وجوه خصوصی و آگاه کردن ایرانیانی باشد که به دنبال همین آمالی هستند که ما در غرب آن را تضمین می کنیم. چه کسی بهتر از او با فعالیت های لازم جهت کمک به ایجاد یک ائتلاف برای تغییرات سیاسی آشناست؟ او پیش از هر چیز یک سازماندهنده اجتماعی بوده است.
در اینجا مقادیری منافع شخصی نیز وجود دارد. در پیش گرفتن طرحی برای پرچمداری دمکراسی در ایران بعد از ترک کاخ سفید، برای معامله اتمی اوباما نیز سیاست مطلوبی است. او توانست به طور خصوصی به دمکرات های مرددی چون سناتور چاک شومر اطمینان خاطر بدهد که او در طول 10 تا 15 سال آینده تمام توانش را صرف تغییر ماهیت رژیم ایران خواهد کرد و حالا که او این معامله را کرده، ایجاد این اطمینان که او در این کار موفق می شود به نفع اوباماست.
اوباما می تواند کار را با رهبران جنبش سبز ایران مثل میرحسین موسوی شروع کند که در سال 2009 به خیابان ها آمدند و هیئت حاکمه ایران را متهم کردند که با دزدیدن از آرای موسوی، مانع از پیروزی او در انتخابات شده اند. موسوی مثل دولت فعلی با تحریم ها مخالف بود و از برنامه اتمی ایران حمایت می کرد. اما موسوی و دیگران در اپوزیسیون شرکای دراز مدت بهتری هستند، چون آنها نیز قدرت رهبری ایران را به چالش می کشند.
حقیقت این است که اپوزیسیون ایران به تمام کمک های ممکن نیاز دارد. امید طرفداران معامله اتمی به این است که افزایش سرمایه گذاری ها و همگرایی بیشتر ایران با اقتصاد جهانی، فضای سیاسی کافی را برای اینکه روزی یک اپوزیسیون دمکراتیک در این کشور شکوفا شود، بگشاید.
نظام ایران تهدید پیش رو را به چشم می بیند. آیت الله خامنه ای در سخنرانی اخیر خود گفت: «ما نه اجازه نفوذ اقتصادی، نه نفوذ سیاسی و نه نفوذ فرهنگی آمریکا را نمی دهیم.»
نوشته: الی لیک[1]
ترجمه: هادی سعادت
منبع: http://www.bloombergview.com/articles/2015-08-18/add-to-obama-s-to-do-list-regime-change-in-iran
[1].Eli Lake از نویسندگان بلومبرگ ویو که در حوزه سیاست و امور خارجی قلم می زند و از جریان نفوذ در ایران حمایت می کند.
مدتی است که پرزیدنت اوباما زیاد به دوران پس از ریاست جمهوری اش می اندیشد. بر اساس گزارشی که همراه با جزئیات بسیار در نیویورک تایمز منتشر شده، او با نویسندگان معتبر و رهبران کسب و کارهای معتبر در مهمانی های شام دیرهنگام ملاقات و در این باره که با اتمام ریاست جمهوری اش چه کارهایی باید انجام دهد، با آنها گفتگو کرده است.
یکی از موضوعاتی که در فهرست کارهای پس از ریاست جمهوری وی قرار دارد، مسئله تغییر رژیم در ایران خواهد بود. نه، باراک اوباما نباید به جانشین خود برای حمله به ایران و تعیین یک دولت اشغالی در این کشور فشار آورد بلکه رئیس جمهور بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری اش باید از وقت خود برای تقویت و حمایت از اپوزیسیون ایران استفاده کند.
«کمیته آرای» کاخ سفید باید مخالفان ایرانی را که اخیرا نامه سرگشاده ای را در مخالفت با معامله اتمی ایران امضا کرده اند دعوت کند. آنها در مهمانی های کوکتل دیرهنگام شبانه خود با فرمانده کل قوا، می توانند نظرات جالب توجهی ارائه بدهند. دستیاران اوباما می توانند دنبال جن شارپ نظریه پرداز پیشرو کشمکش های غیرخشونت آمیز و مایکل لدین مورخ محافظه کاری که 20 سال گذشته را در تلاش برای راه اندازی جنگ سیاسی علیه رژیم ایران سپری کرده بفرستد.
میراث اوباما در سیاست خارجی نه به معامله اتمی در کوتاه مدت، بلکه به موفقیت جنبش دمکراسی خواهی ایران در دراز مدت بستگی دارد.
برنامه های دولت آمریکا برای حمایت از جامعه مدنی ایران موفقیت های چندانی به دنبال نداشته است.
جرج دبلیو بوش مجوز اعطای کمک های مالی دولتی را برای حمایت از اپوزیسیون ایران صادر کرد، اما در مواردی دریافت این کمک ها ایرانیانی را که از شجاعت کافی برای پذیرش آن برخوردار بودند به مخاطره انداخته است. همچنین ایرانیان هنوز نقشی را که آمریکا در کودتای سال 1953 و برکناری نخست وزیر محمد مصدق ایفا کرده به خاطر دارند. برنامه های دولت آمریکا برای جمایت از دمکراسی در ایران به عنوان برنامه ای رسمی برای تغییر رژیم تفسیر می شود. به همین دلیل است که اوباما به ویژه زمانی که کاخ سفید را ترک کرد، می تواند با حمایت از اپوزیسیون ایرانی - به عنوان یک شهروند - نقش مفیدی ایفا کند.
در نهایت این برعهده ایرانیان است که در برابر دولتشان ایستادگی کنند. اما مثل هر جنبش دیگری، آن عده از فعالینی که در داخل کشور تلاش می کنند باید یکپارچگی خود را حفظ کنند و از خارج از کشور مورد پشتیبانی قرار گیرند. رئیس جمهور سابق باراک اوباما فردی ایده آل برای جمع آوری وجوه خصوصی و آگاه کردن ایرانیانی باشد که به دنبال همین آمالی هستند که ما در غرب آن را تضمین می کنیم. چه کسی بهتر از او با فعالیت های لازم جهت کمک به ایجاد یک ائتلاف برای تغییرات سیاسی آشناست؟ او پیش از هر چیز یک سازماندهنده اجتماعی بوده است.
در اینجا مقادیری منافع شخصی نیز وجود دارد. در پیش گرفتن طرحی برای پرچمداری دمکراسی در ایران بعد از ترک کاخ سفید، برای معامله اتمی اوباما نیز سیاست مطلوبی است. او توانست به طور خصوصی به دمکرات های مرددی چون سناتور چاک شومر اطمینان خاطر بدهد که او در طول 10 تا 15 سال آینده تمام توانش را صرف تغییر ماهیت رژیم ایران خواهد کرد و حالا که او این معامله را کرده، ایجاد این اطمینان که او در این کار موفق می شود به نفع اوباماست.
اوباما می تواند کار را با رهبران جنبش سبز ایران مثل میرحسین موسوی شروع کند که در سال 2009 به خیابان ها آمدند و هیئت حاکمه ایران را متهم کردند که با دزدیدن از آرای موسوی، مانع از پیروزی او در انتخابات شده اند. موسوی مثل دولت فعلی با تحریم ها مخالف بود و از برنامه اتمی ایران حمایت می کرد. اما موسوی و دیگران در اپوزیسیون شرکای دراز مدت بهتری هستند، چون آنها نیز قدرت رهبری ایران را به چالش می کشند.
حقیقت این است که اپوزیسیون ایران به تمام کمک های ممکن نیاز دارد. امید طرفداران معامله اتمی به این است که افزایش سرمایه گذاری ها و همگرایی بیشتر ایران با اقتصاد جهانی، فضای سیاسی کافی را برای اینکه روزی یک اپوزیسیون دمکراتیک در این کشور شکوفا شود، بگشاید.
نظام ایران تهدید پیش رو را به چشم می بیند. آیت الله خامنه ای در سخنرانی اخیر خود گفت: «ما نه اجازه نفوذ اقتصادی، نه نفوذ سیاسی و نه نفوذ فرهنگی آمریکا را نمی دهیم.»
نوشته: الی لیک[1]
ترجمه: هادی سعادت
منبع: http://www.bloombergview.com/articles/2015-08-18/add-to-obama-s-to-do-list-regime-change-in-iran
[1].Eli Lake از نویسندگان بلومبرگ ویو که در حوزه سیاست و امور خارجی قلم می زند و از جریان نفوذ در ایران حمایت می کند.
*فارس
