به گزارش شهدای ایران، این شبکه در گزارشی گفت: روحانی در سخنرانی امسال خود در مجمع عمومی سازمان ملل از آغاز دورانی جدید گفت و از تعامل این کشور با دنیا، اما لحن مثبت روحانی باز هم به دست دادن با اوباما ختم نشد(!) حتی از گفت‌وگوی تلفنی مثل سال 2013 هم خبری نبود. احتمالا روحانی می‌خواسته تندروهای داخل ایران را خشمگین نکند. آن هم در لحظه‌ای حساس در سیاست این کشور، هنگامی که بررسی توافق هسته‌ای در مجلس در جریان بود. اما وزیر خارجه روحانی، با رئیس‌جمهوری آمریکا دست داد و البته به همین خاطر از سوی برخی تندروها خائن لقب گرفت. بی‌تردید امضای یک توافق هسته‌ای برای پایان چهار دهه خصومت کافی نیست. آینده روابط ایران و آمریکا بیش از هر چیز وابسته به فرایند سیاست داخلی دو کشور است. هم ایران هم آمریکا در سال 2016 انتخابات دارند. انتخاباتی که می‌تواند فضای کلی رابطه دو کشور پس از 2017 را ترسیم کند.
بی‌بی‌سی می‌افزاید: نیروهای اصلاح‌طلب امیدوارند پس از 11 سال دوباره اکثریت کرسی‌ها را به دست بیاورند. تحقق این امید البته دشوار است، اما آن‌طور که معصومه ابتکار یکی از معاونان روحانی دو ماه پیش به بی‌بی‌سی گفته بود، رئیس‌جمهوری ایران معتقد است توافق هسته‌ای عامل برتری او بر احزاب و جبهه‌های دیگر خواهد بود.
ابتکار پیش از این به بی‌بی‌سی گفته بود توافق هسته‌ای اهرمی را در اختیار اصلاح‌طلبان در مقابل سایر گروه‌های سیاسی قرار می‌دهد.
بی‌بی‌سی در ادامه گفت: هیلاری کلینتون وزیر خارجه سابق آمریکا که مذاکرات در زمان او آغاز شد، تمام قد از توافق هسته‌ای حمایت کرده اما موفقیت آن را منوط به نظارت بر اجرای آن از سوی ایران دانسته است. او همچنین تاکید کرده است که باید با رفتار تهاجمی ایران در منطقه مقابله کرد. واقعیت این است که سیاست خارجی ایران تا وقتی مقام‌های این کشور حس کنند در منطقه دست بالا دارند، نرم نخواهد شد. بنیادهای سیاست خارجی و منافع ملی یک کشور با تغییر رئیس‌جمهور تغییر نمی‌کند، اما رابطه سران کشورها می‌تواند فضای کلی را تغییر دهد. بنابراین باید منتظر نشست و دید نتیجه انتخابات مختلف در ایران و آمریکا چه خواهد بود و چه کسی در هر کشور به قدرت خواهد رسید.
به گزارش بی‌بی‌سی «مهدی خلجی از تحلیلگران موسسه سیاست خاور نزدیک واشنگتن معتقد است قدرت اصلی همچنان در دست رهبر ایران است و اوست که تعیین می‌کند حسن روحانی اگر دوباره به ریاست جمهوری برگزیده شود تا کجا می‌تواند در بهبود  روابط با آمریکا پیش برود. اگر قرار باشد ایران و آمریکا که روزگاری- پیش از یک انقلاب و یک گروگانگیری- متحد بودند، در راستای نزدیکی گام بردارند، دست دادن اصلاح‌طلبی چون روحانی و دموکراتی چون خانم کلینتون در مجمع عمومی سازمان ملل در سال 2017 می‌تواند آغاز مناسبی باشد. یا دست‌کم روبه‌رو شدن‌شان چون روحانی به هر حال نمی‌تواند با یک رئیس‌جمهوری مونث دست بدهد.»