به گزارش سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ رزمندگان دفاع مقدس از از آین سالها خاطرات بسیاری دارند که گاهی شنیدن برخی از آنها خالی از لطف نیست. صادق آهنگران که بیشتر مداح جبهه های جنگ بوده است به خوبی روایت گر آن دوران است وی در کی از خاطرات خود می گوید:

بعداز شعر اولی که آقای معلمی برایم گفت ( شعر « ای شهیدان به خون غلتان خوزستان درود » ) ، برای گرفتن شعر دوم شخصا به منزلش رفتم . آن زمان ایشان در یک مغازه ی بزازی کار می کرد . گاهی پیش می آمد که برای گرفتن شعر به مغازه ی بزازی می رفتم و آن جا کمی با هم درباره ی شعر گفت و گو می کردیم . صاحب کار او شخصی بود به نام محمد زاده که ظاهرا زیاد خوشش نمی آمد من به آن جا بروم و رفتن من به مغازه را مانع کسب خود می دانست . وقتی او در مغازه بود ، آقای معلمی هم راحت نبود و مجبور می شد سریع صحبت هایش را جمع و جور کند ، البته چند وقت بعد ، او با محمد زاده مشکل پیدا کرد و دیگر به آن مغازه نرفت .

کنار رودخانه کارون ، زمین شوره زار و نی زاری بود که سیف الله پسر آقای معلمی بعد از انجام هماهنگی های لازم با شورای هفت نفره ی جهاد سازندگی و پس از انجام یک سری مراحل ، موفق شد هشت هکتارش را به منظور کار کشاورزی برای پدرش بگیرد .

پس از آن ، حبیب الله معلمی به همراه پسرانش آن زمین را شخم زده ، علف های هرز و نی زارها را در آورده و آماده ی کشت کردند . از آن به بعد ، آقای معلمی رسما کشاورز شد و تا پایان جنگ ، همان زمین کشاورزی یکی از پاتوق های ما برای شعر گفتن بود که خاطرات زیادی از آن دارم . خیلی اوقات که از جبهه می آمدم ، به جای منزل ، مستقیما با جیپ استیشنی که به همراه محافظ در اختیارم بود ، برای گرفتن شعر جدید به زمین کشاورزی می رفتم . ایشان معمولا همان جا چند تا سربند می گفت و چون زمان کارش بود ، بقیه ی شعر را در منزل کامل می کرد. Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA